Hallo allemaal,

Het is echt lang geleden dat ik hier een blog heb geschreven. Vond het echter tijd om mijn ervaringen met jullie te delen daar velen van jullie midden in het proces van liefdesverdriet zitten.

Als eerste wil ik mededelen dat ik nog net zoveel, misschien wel meer, van mijn ex houd als op het eerste moment dat ik verliefd op haar werd. We zijn niet meer bij elkaar in de letterlijke zin van het woord maar hebben dagelijks contact en getuigen onze liefde naar elkaar ook. Voor velen misschien een vreemde situatie en weet dat het niet alledaags is. Wat de toekomst voor ons in petto heeft staat echter in de sterren.

In de afgelopen 3,5 jaar is er veel gebeurd. Het waren/ zijn zeer zware jaren waarin, zonder op details in te gaan, ik behoorlijk wat voor mijn kiezen heb gehad maar had ze niet willen missen. Ze zijn een verrijking voor de rest van mijn leven.

Dit is de reden van mijn blog. Wil iedereen die hier nu in de put zit een hart onder de riem steken. De tijden hoeven misschien niet beter te worden maar je kan wel jezelf verrijken door de tegenslagen die je te verwerken krijgt. Van de rotsblokken die je op jouw pad tegenkomt, kan je ook een huis bouwen. Een huis waar je zelf veilig in bent.

Persoonlijk heb ik dit gevonden door mindfulness. Had hier nog nooit van gehoord totdat een mede ldvd'er er mij, via deze site, op attendeerde. Deze mede ldvd'er is ondertussen een van de meest dierbare personen in mijn leven geworden. Zo zie je dat liefdesverdriet je ook mooie dingen en personen kan brengen.
Ondertussen heb ik een opleiding tot mindfulness coach afgerond en hoop ik dat anderen hier hun voordeel mee kunnen doen. Sterker nog, ik ben er zelfs een boek over aan het schrijven op mijn vakgebied.

Deze blog schrijf ik niet om mijzelf te verheerlijken maar om duidelijk te maken dat een ieder die nu zo lijdt onder liefdesverdriet hoop kan blijven houden. Hoe groot jouw pijn ook is, je bent altijd zelf verantwoordelijk wat je er mee doet. Heb afgelopen nacht mijn eigen blogs, die ik hier op dit forum had geschreven, nogmaals gelezen en herken mezelf amper hoe ik destijds met mijn tegenslagen omging. Ik ben er van overtuigd dat jij ook anders met jouw pijn en verdriet om zou kunnen gaan zonder hier de moraalridder uit te willen hangen.

Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven en heeft 0% invloed op een ander als die ander daar niet voor open staat. Dit is een besef wat liefdesverdriet vertroebeld. Je bent zo gefixeerd op de ander dat je vergeet om je eigen leven te leiden of lering uit dit alles te trekken. Achteraf gezien was mijn waanzinnige liefdesverdriet een afspiegeling van zaken uit mijn eigen jeugd en gebrek in inzicht in mijzelf. Ik was veel te veel met de ander bezig dat ik deze zaken toen niet kon zien en alle goede advies van anderen niet in het juiste perspectief zag.

Ben mijn ex zo ontzettend dankbaar dat zij onbewust mijn leven totaal heeft veranderd. Hoe vreemd het ook nu moge klinken maar gun jullie allen dit proces. Dat jullie als rijkere personen uit deze zware periode mogen komen. In mijn optiek heeft alles in dit leven een bedoeling. Soms duurt het lang voordat je er achter komt wat deze bedoeling is, geef jezelf echt alle tijd om er achter te komen wat deze is.

Misschien zijn mijn woorden vaag en geen directe ondersteuning, verlichten ze jouw pijn op dit moment niet maar mijn wens is dat ze wel wat hoop geven want liefdesverdriet wordt zwaar onderschat.
In de afgelopen jaren heb ik 3 motto's gevonden waarna ik leef: acceptatie, geduld en respect. Deze 3 woorden hebben mijn leven totaal veranderd, hoop dat ze jullie verdriet ook enigzins kunnen verzachten.

Lacht het leven mij toe? Nee, maar ik lach wel naar het leven. Heel veel sterkte iedereen en onderschat niet hoe sterk je eigenlijk wel niet bent. Weet dat er altijd anderen zijn die met je meeleven....