Dagelijks zit ik op deze site, lees blogs, reageer af en toe, en nu wordt het weer eens tijd voor mijn eigen update.
Tis nu bijna 3 maanden geleden dat de liefde van me leven me heeft verlaten. Degene die alles voor me betekende, waarbij alles rooskleurig was, en waarmee ik zonder twijfel dit leven en alle levens hierna had willen delen met haar.

3 maanden verder….en wat ben ik verder? Ik huil niet meer iedere dag, maar af en toe op sommige dagen. Heb hulp gezocht in de vorm van therapie, heb alles gedaan om er vanaf te komen, maar inmiddels ben ik er achter gekomen dat zowel tijd, als zowel wat ik ook probeer, het niet gaat laten verdwijnen.. Ze was me alles, ze blijft me alles. En ik moet daar mee leren te leven.
Die pijn verdwijnt niet, hoe graag ik het ook zou willen geloven, die pijn die blijft. Het mooiste, liefste meisje wat ik ooit heb gekend, de uber soulmate zal je niet meer overtreffen. Daarvoor ben ik te oud inmiddels om zoiets weer mee te maken ooit.
Maar ok, dat ze ongeveer miss holland is kan ik wel mee leven, met het feit dat die “nieuwe” straks daar niet een kan tippen, maar die liefde die ik had, dat 1 op de 1000 gevoel, dat gevoel wat ik nog nooit zo eerder had ervaren, na ongeveer 100 relaties, dat is en blijft pijnlijk.. ja misschien kom ik het ooit weer tegen, maar realistisch gezien is die kans zeg maar gerust nihil…Daarvoor heb ik teveel ervaring om in te kunnen zien hoe zeldzaam dit wel niet was..Veel moeite met het idee dat ik straks met minder genoegen moet nemen… je wilt als mens vooruit, nooit achteruit.

Daarbij is ook vervelend dat er geen negatieve punten waren. Normaal gesproken als je relatie uitgaat dan zoek je in je nieuwe partner vooral niet de slechte eigenschappen die de vorige had. Uit contact advertenties kan je soms gewoon lezen wat de vorige mankeerde…Ik vind trouw zijn erg belangrijk, lees, me ex heeft me belazerd, etc etc

Maar ik heb dus geen negatieve punten over haar… niks, behalve dan het feit dat ze me heeft verlaten en nooit open kaart heeft gespeeld toen dat speelde.
Ik kan niet zeggen ha gelukkig, dat heeft die nieuwe niet. Maar ik zie wel zo duidelijk de punten die ik leuk vond, en dat die ander dat weer juist niet heeft…zucht

We hebben onwijs goed contact met elkaar, we berichten elkaar nog vaak, ze komt soms langs, en ze vind me nog steeds de meest lieve man ter wereld. Alleen ze voelt niks meer voor me. We zijn nu vriendjes. Dat vind ik fijn, alhoewel iedereen zal roepen breek het contact. Nee! We waren soulmates, en we zijn soulmates, alleen dan nu vriendschappelijk. We praten veel met elkaar en zij weet precies wat ik nog voor haar voel, hoe ik haar zie, en wat ik allemaal wel niet zou doen voor haar om haar terug te krijgen… De relatie was bijzonder, wat nu na de breuk gebeurt schijnbaar ook.

Toch is er een pluspunt, ze heeft me eindelijk verteld waarom ze over me heen is gegroeid, Echter redenen dat als ik die wist, dan had dit nooit gebeurd.
Ze vond het te belemmerd voor haar en haar keuzes. Ze wilde spaans studeren bijvoorbeeld, maar ik zei toen, jeempie, dan moet je straks een half jaar of een jaar in spanje studeren? We kunnen nog niet eens 2 dagen zonder elkaar? Das toch een dom plan dan? En dus was het plan van de baan… Al had ze toen gezegd laat me mijn keuzes maken want dat vind ik zo belangrijk nu, sla op de tafel voor mijn part, had gezegd zo werkt het belemmerend dat had ik dat roer met 360 graden omgedraaid! Ga! Maak je keuzes! Ga zo lang als je wilt, beter iets dan verdomme niets!!! Ze had me dat toen moeten vertellen, want nu heb ik niks…ja pijn, heeeeeeeel veel pijn.

Zo waren er nog meer van dat soort dingetjes maar waarvan ze in mijn ogen allemaal nooit hadden hoeven gebeuren als ik de ernst er maar van af wist, we hielden van elkaar dus koos ik voor liefde..niet raar toch?

Ze miste de ruggegraat om dat goed aan te geven waarschijnlijk door de leeftijd. En dat is zonde, want ze wist dat ze alles voor me betekende, en alles had ik gedaan voor haar. Al ging ze 3 jaar naar spanje en nam ze dat hele land mee naar bed. Alles was beter geweest dan niets…Liever 3 jaar pijn dan een leven lang, ook al klinkt dit nogal hopenloos wat ik zeg. Maar t geeft wel aan hoever ik had willen gaan voor haar. Of zou gaan.

Ze weet dat ik haar de totale vrijheid wil geven, en alle andere punten met een vingerknip kan laten verdwijnen, maar toch… ze houdt niet meer van me zegt ze, ze geeft vreselijk veel om me. Maar ze voelt niks meer. Je mag niet hopen, maar ik kan toch niet anders? Hoe kan ik de hoop laten varen op iets wat zo ongelofelijk goed was? Dat wil je terug. Daar hoop je op. Klaar.

Of ik het nou goed of niet goed aanpak, het voelt goed. Ze is absoluut niet op zoek naar mannen, hoewel iedereen die nu door heeft dat ze single is zit onmiddellijk achter haar aan, maar ze wijst ze allemaal af.. tot nu toe dan.

Ik ben wel erg bang voor het moment dat ze een ander krijgt, maar ik weet ook dat hoe ik naar haar toe was, er niet veel zullen zijn die dat ook hebben vrees ik. Dit was de ware en zo gedroeg ik me ook, als de uber droomman. Alleen doorr haar ervaringen straks zou ze dat kunnen inzien hoe zeldzaam dat misschien wel niet is. En komt ze misschien vrolijk op een dag terug, na wat slechtere ervaringen.

Ik was haar eerste, en ze heeft geen referentie tot nu toe. Maar die komt er wel. Hoe goed wij het hadden, en wat ze voor me voelde voordat ze dat gevoel verloor was gewoon buiten proporties. En haar volgende vriend zal ook niet blij zijn met haar keuze om een jaar in spanje te gaan zitten met haar mooie lange blonden haren en haar perfecte slanke figuur. Zal in de eerste plaats ook voor liefde kiezen neem ik aan, logische reactie lijkt mij..

Maar zo kan ze wel goed goed inzien hoe ik voor haar was, wat wij hadden, en de kans lijkt me gewoon echt heel klein dat ze een liefde met dit kaliber weer zo even vind, het kostte mij ook maar 42 jaar tenslotte. We zijn soulmates, en nu het uit is blijft dat doorgaan. En dat is fijn, denk ik. Ik kan me hart bij haar luchten, en ze luistert, ze troost, ze maakt me weer aan het lachen. Ze loopt net zo goed achter mij aan als ik achter haar.

Ik weet niet hoe de komende 3 maanden zullen zijn. Ik hou me ogen open voor een eventuele nieuwe klik. Ik heb gedate maar het deed me niks, ik had een date met iemand die ik wel leuk vond maar die zag er toch later van af, zucht…ik was allang blij dat ik iemand zag die ik leuk vond. Maargoed, nu zit t nog te diep, en vraag ik mij af of ik wel echt voor iemand kan gaan. Of ooit. Maar ik moet, en ik wil dat ook. Ik wil verder! Ik wil mijn liefde kunnen geven, want ik heb teveel liefde in me. Zodat ik haar ook echt als goede vriend kan zien. Maar misschien zoek ik in de verkeerde hoek, en zou een onwijze lust relatie nu beter werken, das dan in ieder geval 1 ding wat het leuk kan maken.

Ze was trouwens niet jaloers toen ik vertelde dat ik hier en daar wat dates had, ze vond dat fijn, en ook dat verbaasde me…ze moet wel heel erg over me heen zijn, maar toch, ze zoekt toch steeds dat contact met me….En ik beteken echt nog veel voor haar, maar zonder dat gevoel….ik vraag me af wie wie in de maling neemt soms…

Ik ben een man van veel woorden merk ik, dus ik hou er maar weer mee op haha.
Vele liedjes geschreven over liefde, en weer heb ik een album vol...Tranen trekkende singer songwriter songs over echtheid, puurheid, en leed. Maar het liefst schreef ik nu een of ander loos carnaval album want het zou beteken dat ik dan schijnbaar mezelf erg goed voel…

Liefde is het beste wat er is..Liefdesverdriet is tevens het ergste wat er is...een groot contrast, maar onmenselijk verbonden met elkaar