Hoi Emilie, ik heb zeker van haar gehouden. Echt met heel mijn hart. Er waren overigens ook dingen die mij ontzettend stoorde. Je kunt van ons zeggen dat wij een haat-liefde verhouding hadden. In iedergeval van uit my point of view.

Het van me af schrijven lijkt echt een verslaving te worden. Het IS al een verslaving vrees ik. Die forums zijn leuk hoor, maar ze zorgen er ook voor dat je er langer dan nodig mee bezig blijft. Eigenlijk zou ik nu iets anders moeten doen

Herkenbaar voor mensen? Lijkt wel of je aangetrokken wordt door alle negatieve verhalen... alsof je je er onbewust in mee laat zuigen om zo vast te houden aan je eigen verdriet. Zal wel aan mij liggen denk ik.

Cheers,

Jeronimo

Wel fijn dat je een stamkroeg hebt, trouwens. Voordat ik wat met mijn ex kreeg, ging ik vrij veel uit, maar op een gegeven moment is dat toch steeds minder geworden. Een stamkroeg heb ik daarom inmiddels al niet meer. Ik zal dat soort dingen misschien toch weer een beetje op moeten zoeken, wat meer onder de mensen komen. Ik moet mijn leven nu voor mijn gevoel sowieso nog een beetje een andere draai geven. Het ziet er nu eigenlijk nog net zo uit als voordat het uit ging, met als enige verschil dat zij er niet meer is. Ik ben bepaald geen kluizenaar ofzo, maar was wel veel druk met binnenshuize activiteiten. Heb wel een hoop vrienden, maar die kwamen dan meestal langs, of ik bij hen, en dat zorgt dus ook niet voor een veranderende omgeving of voor verrassende gebeurtenissen in het leven.

Het is wel even wennen, als je van je 21e tot je 26e een relatie hebt gehad en ineens weer als single door het leven gaat...

Wat je zegt over dat ze geen gezichtsverlies wil lijden, ik heb ook wel gedacht dat het bij mijn ex een beetje een verhaal zou kunnen zijn dat ze heel misschien heel diep van binnen ergens nog wel zou willen, maar dat dat gevoel in ieder geval door haar omgeving niet gestimuleerd zal worden. Velen zullen het toch, na het aanhoren van haar verhalen, ook niet verstandig vinden misschien om verder te gaan. Eigenlijk zijn de meeste verhalen uit mijn omgeving ook zo. We hielden wel heel veel van elkaar, maar de relatie werkte gewoon niet echt en men is dan al gauw bang dat dat met een nieuwe poging niet anders zal aflopen, zeker buitenstaanders. Dan wordt het op een gegeven moment ook een 'tegen beter weten in' opnieuw proberen en dat stimuleert het gevoel om opnieuw te willen proberen ook niet echt.

Het 'ergens hoop ik dat ze toch spijt krijgt' kan ik me voorstellen. In mijn geval weet ik eigenlijk al dat het niet zal gebeuren. De enige manier waarop zoiets in mijn geval zal gebeuren, is dat we elkaar op een gegeven moment weer tegenkomen, erachter komen dat we elkaar toch eigenlijk wel erg lief en leuk vinden en dan toch weer gaan daten. Het scenario van 'als je voor elkaar bedoeld bent, dan kom je wel weer bij elkaar'. Maar dan spreken we niet over korte termijn. Dus feit blijft dat ik haar zal moeten loslaten.

Dat waren de de woorden die mij ex mij als laatst vertelde via een sms.. iets wat was en een goede les voor hem was dat het leven wat wij hadden zo niet hoorde..ben ik een schande geweest?!? Mensen zijn rare wezens.

Sterkte