Hi Nanoz,

Oneerlijk is het zeker, dat hele spel van hem met manipuleren, afkraken, aantrekken en afstoten breekt je letterlijk geestelijk op.

Die stiltebehandeling van hem doet misschien nog wel het meeste pijn, want ik begrijp niet waar ik dat aan verdient heb. Ook merk ik dat zijn aandacht, zowel positief als negatief zo op me ingehakt hebben dat ik nu het gevoel heb dat ik aan het afkicken van een verslaving. Het is vergelijkbaar met een verslaafde aan sigaretten. Je wilt heel graag roken maar je weet dat het niet goed voor je is. De hele tijd dat smachtende gevoel naar die peuk. Dat heb ik nu met zijn aandacht. Mijn lijf verlangd terug naar de ellende met hem met af en toe een hoogtepuntje waar je dan die kick van krijgt tussen alle ellende door. Heel ziek ik weet het. Zo giftig was de relatie blijkbaar. Na mijn reis toen ik nog steeds niks had gehoord en ik had heel veel last van woede heb ik hem een bericht gestuurd over hoe ik het hele gebeuren ervaren had en me bespeeld voelde van begin tot eind. Hij zei prima Nik, laten we het hier bij? Ga dat ongelofelijke kutverhaal maar bij iemand anders uiten. Ok snap die reactie weer.

Toen het volgende, we hadden een gezamelijke muziek app waar we onze favoriete nummers bewaarde en luisterde. De favorieten lijst was inmiddels alweer een paar weken leeg en opeens voegde hij het nummer toe: "I Need a new Beginning" (zonder tekst en echt totaal geen liedje wat hij denk ik leuk zou vinden, ging volgens mij puur om de titel.) Paar dagen later kwam er bij: "You are Somebody Else". Hmm oke. Dagje later "Omarm Me" van Blof.
Heel vreemd en ik ga natuurlijk weer van alles denken. Mijn gedachten schieten dan alle kanten op. Het grappige is dat ik daar voorheen op in zou gaan door ook een liedje toe te voegen ofzo (het is niet de eerste keer dat hij die app gebruikt om contact met mij te leggen.) En dan hadden we voor ik het wist weer wat heen en weer gedoe om vervolgens weer teksten te krijgen dat hij mij in zijn leven wilt enzo. Maar ik ging er niet op in deze keer. Zo volgde er steeds meer liedjes, onder andere liedjes waar wij samen verliefd op zijn geworden en liedjes met teksten "do you want me crawling back to you." Nog steeds geen reactie van mijn kant maar het begon me wel heel erg dwars te zitten en ik begon te denken dat het misschien niet goed met hem zou gaan waardoor ik me zorgen ging maken om hem. Misschien had hij daarom juist zijn zin omdat ik er mee bezig was in mijn hoofd.

Ik zag via social media dat hij een andere identiteit aan begon te nemen, hij begon zich te vormen naar het meisje waar hij mee bezig is. Zelfde interesses als haar aannemen, zelfde dingen doen en zelfde liedjes luisteren als haar. Wat hij eigenlijk ook bij mij deed in het begin.

Daardoor werd ik nog gekker en verwarder want hij draaide "onze" liedjes nu eigenlijk voor haar? Ik ging aan al dat piekeren onderdoor en ik wilde niet meer in die muziekapp kunnen kijken, want ik ging steeds vaker kijken of hij een "boodschap" had achtergelaten of dat ik er uit kon halen of het op haar betrekking heeft of op mij.
Ik vroeg hem netjes via de app of hij zijn wachtwoord kon veranderen want ik pijnigde mezelf alleen maar. Ja hoor geen probleem hij veranderde zijn wachtwoord en ik kon er gelukkig niet meer in.

Nu ging hij via instagram liedjes uitzenden zoals "I need You" enzo. Ja ik keek af en toe stiekem. Ik trok het niet meer en vroeg hem op de man af of die liedjes alles te maken hadden met zijn nieuwe liefde. Hij zei welke liefde? Nee ik moest niet overal iets achter zoeken en het leven gaat toch gewoon door voor hem en voor mij?
Ik zat al een paar dagen ziek thuis en hij vroeg mij "En jij bent ziek?". Ik legde uit dat het heel slecht met me ging sinds het uit was. Hij vond het heel erg voor me en hoopte dat ik snel beter was.

Afgelopen vrijdag avond trok ik het niet meer en heb ik allemaal onbeantwoorde vragen op papier gezet en hem gevraagd of ik hem mocht bellen.
Ik zei dat ik hem niet belde om verwijten te maken en dat ik het nog steeds niet af heb kunnen sluiten omdat ik zo veel vragen heb en omdat we het via de app hadden beëindigd, voelde het alsof er nog een afsluitend gesprek nodig was. Met een heel vriendelijke stem begon hij een paar minuten lang verwijten naar mij op te noemen. Ik was kortaf geweest en had een profielfoto met een Indonesische jongen en het was niet handig dat ik zo kort na een break up naar Bali was geweest, en toen ik ook nog eens die lap tekst stuurde na mijn vakantie was hij in huilen uitgebarst en daarna was hij er echt helemaal klaar mee. Sindsdien gaat het ook best wel goed met hem, zei hij. Hij was nog lang met me bezig geweest maar is daar op een gegeven moment mee gestopt en toen zag hij licht aan het einde van de tunnel (heel toevallig sinds hij in contact kwam met dat meisje...) en sindsdien gaat het al een paar weken goed.
Hij begon heel minachtend over de lange email die ik hem had gestuurd toen het voor de 3e keer uit was gegaan. Dat hij wéér lappen tekst van mij krijgt waar hij niks mee kan. Terwijl, wtf, die email kwam recht uit mijn hart en was ook heel lief eigenlijk als afscheid. Hij heeft daar trouwens ook nooit iets mee gedaan.
Hmm nja ik incasseerde alle verwijten en ik zei dat ik blij voor hem was dat het nu goed met hem gaat. We hadden het nog een tijdje over mijn situatie en hij vond het echt verschrikkelijk voor mij, zei hij. Hij had allemaal tips en goedbedoeld advies voor me, hij liet zich even van zijn beste kant zien. Oké toen mijn vragen. Ik vroeg aan hem wat ik fout heb gedaan (DE vraag die elk uur door mijn hoofd spookt). Hij zei je hebt NIKS fout gedaan echt niet, je bent een heel goed mens met een goed hart, je hebt echt niks fout gedaan. (Zijn stem brak een beetje.) Ik vroeg vond je me nog wel leuk de laatste maanden want ik kreeg heel erg het gevoel dat je me niet meer zag staan. Zijn antwoord: "Ik begon me steeds kutter te voelen omdat ik bij jou heel erg het gevoel kreeg dat ik het niet goed deed, ik zat verstrikt in mijn eigen gedachtes en dat koste me zo veel energie. Maar ik kwam nog altijd wel graag naar je toe hoor."
Hij legde uit dat ik een heel eerlijk persoon ben die zegt wat ze denkt of dwars zit en daar kan hij niet altijd goed mee om gaan. Hij vertelde weer over dat onze karakters gewoon heel erg verschillen en dat we niet goed bij elkaar passen (wat hij eigenlijk vorig jaar ook al zei voordat hij me zo nodig terug moest hebben). Hij gaf ook toe dat hij soms echt verschrikkelijk was naar mij toe en dat hij er veel van heeft geleerd voor de toekomst. Het raarste wat hij zei was; "we kunnen het verleden niet veranderen maar weten nooit wat de toekomst brengt..."
Ik vroeg aan hem hoe hij terug keek op onze relatie. Hij zei: "echt niet alleen maar ellende hoor we hebben ook heel veel mooie tijden gekend. We moeten het gewoon zien als lessen die we hebben geleerd." "En het is alleen maar mooi dat we zo veel van elkaar hielden dat we het een tweede kans hebben gegeven, maar we zaten gewoon beiden met te veel pijn nog die we niet verwerkt hadden."
Hmm hij vergat er even bij te vermelden dat het al kans 5 of 6 was en hoe hij met mij is omgesprongen is wel heel erg pijnlijk geweest voor mij, niet voor hem. Hij was meestal gevoelloos geweest. Maar ik hield het allemaal voor me want ik wist dat het een discussie zou worden die op niks uit zou lopen.
Hij gaf als voorbeeld; ik had bijvoorbeeld veel angst als hij bij me weg ging in de ochtend want het was al vaker gebeurd dat hij dan opeens niks meer stuurde en geen gevoel meer had. Hij daarentegen kon soms een uur niet slapen als ik nog geen slaap lekker terug had gestuurd of als ik kort antwoordde. Het komt er op neer dat hij steeds het gevoel had dat hij steeds het gevoel had dat hij iets niet goed deed en ik oude pijn had.
Hij vroeg verder niks aan mij, over hoe ik bepaalde dingen zag ofzo en ook geen sorry voor wat dan ook.

Ik had op zich wel wat aan zijn antwoorden, onder andere zag ik in dat het nog steeds een egoïst is en dat hij me gewoon nog steeds in mijn gezicht wrijft wat ik allemaal fout doe. (Waardoor ik gedurende de hele relatie fucking onzeker van ben geworden.) Zijn probleem is gewoon dat hij zelf zo gevoelig is dat hij constant denkt dat hij iets fout doet, dat hij mij ook fouten gaat toespelen zodat hij voor zichzelf niet de enige "boosdoener" is. Terwijl ik hem juist altijd heel voorzichtig behandelde en juist altijd vanaf het positieve, wat hij wél allemaal goed deed, omdat ik wéét dat hij er slecht tegen kan als je hem een gevoel geeft dat hij iets niet goed doet.

Ik wilde er een eind aan breien maar ik merkte dat hij niet op wilde hangen, hij begon steeds over allemaal andere dingen om maar aan de praat te blijven. Zo hebben we een uur met elkaar gebeld.

Na het gesprek heb ik nog even gehuild en toen voelde ik me beter. Ik zag dat hij ook helemaal opleefde met allemaal selfies en perfect life foto's op instagram. Hij groeide er gewoon van dat ik me zo slecht voelde.

Sindsdien begin ik steeds meer de realiteit onder ogen te zien, ook al merk ik dat ik het soms niet wil zien en dan ga ik het allemaal weer idealiseren. MAAR hij is helemaal niet leuk en ook geen geschikte partner. Hij heeft me hele luchtkastelen beloofd maar hij heeft het nog nooit waargemaakt. Ik heb zooo lang en veel de hele tijd de fout bij mezelf gezocht, zo erg dat ik mezelf gewoon één grote mislukking vind en soms zelfs dood wil. Maar daar moet ik echt mee ophouden nu. Ik heb hem echt heel eerlijke kansen gegeven namelijk en ik heb écht mijn beste beentje voorgezet. Door dat aantrekken en afstoten van hem heb ik mijn hele gevoel van eigenwaarde aan hem af laten hangen ofzo. Maar ik moet mezelf gewoon bedenken of ik überhaupt wel met zo iemand een relatie wil hebben. Ik heb zo lang mezelf niet op de eerste plek gezet dat ik niet eens meer weet wie ik ben.

Ik heb met een vriendin The List gemaakt en dat helpt ook echt:
- Hij kan niet met geld om gaan
- Hij is geen doorzetter (geen diploma's, doelen, nog steeds bij ouders thuis, zeuren om zijn niet leuke baan in het magazijn maar ondertussen niet verder durven solliciteren etc.)
- Geen verantwoordelijkheidsgevoel
- Zou geen goede vader zijn voor mijn kinderen (hij is zo sociaal ongemakkelijk, hij kan niet eens met volwassen omgaan, laat staan kinderen.)
- Heel snel persoonlijk aangevallen
- In zichzelf gekeerd (geeft soms niet eens antwoord als je tegen hem praat en leeft echt in zijn eigen wereld)
- Hij geeft geen gevoel van samen zijn (zelfs niet als je samen met hem woont, hij sluit je buiten, denk maar aan die vakantie met zijn vrienden boeken en zo heb ik wel meer voorbeelden...)
- Hij maakt onaardige opmerkingen
- Hij is niet trots op zijn vriendin (maakt niet uit hoe mooi je jezelf hebt gemaakt)
- Hij kan me niet steunen. (Ja tot minimale hoogte wel, maar niet in de diepte)
- Je mag hem absoluut niet zomaar bellen zonder aankondiging om gewoon even lekker te kletsen (eerst even vragen..)
- Hij denkt met alles dat ik spelletjes zit te spelen met hem
- Ik mag absoluut geen vragen stellen, niet over schuld, huis, hoe het met hem gaat, wat hij over mij denkt, etc. gewoon niet doen als je geen ruzie wilt...
- Kan ontzettend onvoorspelbaar reageren. Dus altijd maar op eieren lopen en kijken naar zijn blik wat voor dag het zal worden.
- WOEDEUITBARSTINGEN
- Wordt chagrijnig als het niet gaat zoals hij het wilt
- HEEL erg koppig, wilt absoluut niets aannemen, vooral niet van een vrouw (zijn eigen woorden)
- Kan niet blij voor me zijn, als ik bijvoorbeeld een opleiding krijg van mijn werk doet hij kort en lijkt hij wel jaloers of bedreigd?
- Heel erg op zichzelf gericht, wat wilt hij en niet wat wilt zij (kan ik nog wel wat van leren )
- Rare trekjes (niet dat ik dit ooit een probleem vond, heb er nooit iets van gezegd omdat ik hem in zijn waarde wilde laten. Na een jaar ofzo vroeg ik of hij het door had dat hij het deed. Knijpen en rollen met ogen en gromgeluidje uit keel.)
- Somber
- Denkt steeds dat ik tegen hem ben ipv mét
- Kijkt niet naar me om
- Denkt altijd moeilijk
- Veel klagen maar geen problemen aanpakken
- Negatief
- Hij geeft me continue een onzeker gevoel
- En de belangrijkste; ik heb hem meerdere kansen gegeven maar hij heeft het nooit waar kunnen maken

En ja er waren wel hele fijne en mooie momenten en hij kan ook wel lief en zorgzaam zijn, vooral via de app was het een heel grappig gezellig kerel, maar achteraf gezien ging het me denk ik vooral om de kleine "succesjes" tussen de minder leuke dingen door. Mijn probleem is dat ik me veel te verantwoordelijk heb gevoeld om hem en zijn problemen en dat ik hem op de 1e plek heb gezet in plaats van mezelf.

Nanoz, ik heb jouw verhalen ook gelezen en ik snap ook hoe jij je voelt. Misschien heb je dezelfde fouten gemaakt zoals ik, zoals niet jezelf op de 1e plaats zetten. Zij klinkt wel nog veel gekker als N., en zelfs bij N. zal ik nooit dat bevredigende gevoel krijgen van een goede afsluiting of antwoord op al mijn vragen. We zullen ons altijd afvragen waar we het aan verdiend hebben. Ze hebben inderdaad geen empathie genoeg om zich ooit te kunnen inleven of om zich schuldig te voelen. Ze zullen zo doorgaan en meer slachtoffers maken of iemand vinden die net zo ziek is als zij zelf waarmee ze het lekker samen in stand kunnen houden. Soms doet het pijn dat N. al zo snel met een ander bezig is, maar aan de andere kant ben ik blij, want dan laat hij mij eindelijk met rust. Ik weet niet of ik zelf ooit de kracht had gehad om hem af te wijzen als hij het weer zou proberen.
Hij is gewoon zo leeg vanbinnen dat hij zich weer helemaal hervormd en zich aan iemand nieuw vastklampt.
We moeten gewoon uit de buurt blijven van deze mensen want ze zijn kort gezegd gewoon schadelijk voor ons welzijn.
Heel veel sterkte NanoZ.

@Time wat een nare reactie zeg! Iedereen is welkom om hier zijn of haar ei kwijt te kunnen. Zulke reacties helpen daar niet bij. Als je niks beters te zeggen hebt, ga je door naar het volgende of - beter nog - een andere site.