Hallo,
voor mij een hele nieuwe ervaring dit. Ik ben niet zo van het delen van wat ik voel, en al helemaal niet online. Maar nu ben ik in een situatie terecht gekomen waarin ik mijn gevoel niet langer stil kan houden.
Vorig jaar ben ik een man tegen gekomen, onze eerste ontmoeting was meteen een heftige. Door een misverstand tussen hem en een vriend van mij. Ik sprong er zeg maar tussen om de boel te sussen en BAM, het moment van oogcontact was dusdanig heftig dat ik als ik er over nadenk ik bijna hyper word. Aangezien ik getrouwd ben, moeder van 2 en direct voelde dat dit iets bijzonders was, heb ik hier verder geen aandacht meer aan gegeven, ik werd verschrikkelijk zenuwachtig van hem en heb me die bewuste avond afzijdig gehouden. Bijna een heel jaar heb ik hem niet meer gezien. Tot een maand of 6 geleden, we kwam elkaar tegen op een verjaardagsfeest. Toen bleek ook dat wij veel dezelfde vrienden hadden. Je kent het wel, zo zie je elkaar nooit en zo zie je elkaar wekelijks...
We zijn uiteindelijk met elkaar in contact gekomen en alhoewel ik in het begin al veel meer voor hem voelde ontstond er een speciale vriendschap. In al zijn stoere praat en harde overkomen verschool een lieve en eenzame man. Alhoewel ik ergens wel wist dat het niet slim was om hem dichtbij mij te hebben, kon ik het gevoel van een bijzondere band en de reden hiervan niet aan de kant zetten. Ik had, en heb, het gevoel dat wij elkaar tegen zijn gekomen met een reden die logica en chemica voorbij gaat en niet door woorden beschreven kunnen worden, noem me een vago, maar het is zo. De band die wij uiteindelijk met elkaar kregen was erg intens en bijzonder. We konden verschrikkelijk om elkaar lachen en spraken met elkaar over de wereld, familie, hoe het was om kind te zijn, discussieerden over geloof, oorlog. En alles zonder belemmering, zonder bang te zijn iets stoms te zeggen, zonder schaamte...
De momenten dat hij zich uitsprak over wat hij voor mij voelde en dat dat meer was dan alleen vriendschap heb ik mij sterk opgesteld. Duidelijk gemaakt dat dat niet zou gebeuren, alhoewel hij dit respecteerde kwetsde het hem wat hem hard maakte en onaardig. Een aantal keren verbrak hij hierdoor ook het contact omdat dat volgens hem beter was, wat mij dan weer frustreerde omdat ik hem niet kwijt wilde. Het maakt mij niet uit in welke vorm, de gedachte dat ik hem nooit meer zou spreken beangstigde mij.
Eenmaal hebben wij elkaar gezoend, het voelde fout en ik ben weg gegaan. Ik voelde me schuldig naar mijn man toe maar ook naar hem, stelde me voor hoe het zou zijn als de rollen waren omgekeerd. Toen ik hem vertelde dat ik mijn man had vertelt wat er tussen ons was gebeurt wilde hij geen contact meer met me. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik dit gerespecteerd en geaccepteerd. Alle contact gegevens heb ik verwijderd, hij heeft mij zelfs 'ontvriend' (walg...).
Nu ontwijken wij elkaar, zijn elkaar ook niet meer tegen gekomen en hebben elkaar niet meer gesproken. 4 dagen geleden stuurde hij opeens een smsje om 11 uur in de avond: "So..." (hij komt niet uit Nederland). HIer niet op gereageerd, maar hierdoor wel weer vollop met hem in mijn hoofd.
Ik wil mijn verdriet delen, ik spreek er met niemand over. Zeg tegen mijn beste vriendin dat ik nooit meer aan hem denk, zeg tegen mijn man dat ik van hem hou en van ons gezin en dat is de absolute waarheid. Maar in een andere wereld ga ik keihard stuk. Niet eens omdat ik niet bij hem kan zijn maar omdat ik me zorgen maak, hem het beste gun en er zo graag voor hem wil zijn, in welke vorm dan ook. Maar dat kan niet. Het is voor hem te pijnlijk, voor mij te verleidelijk en nu mijn man op de hoogte is van de hele situatie simpelweg niet meer mogelijk om elkaar op wat voor manier dan ook nog te treffen, behalve in geheim en dat wil ik niet. Ergens ben ik ook pissig, waarom moet hij me nou weer gaan sms'en? En wat nou "so.." ?!
Soms schrijf ik hem een mail, die ik nooit verstuur en altijd wis en troost mijzelf met de gedachte dat hij misschien wel weet dat ik aan hem denk en dat, dat voldoende is. En ik wacht op de dag dat ik me hem opeens weer herinner en glimlach.