3 jaar geleden leerde ik een meisje kennen. Nog nooit had ik een relatie
gehad en dit klikte meteen. Hopeloos verliefd waren we allebei en we konden
gewoon niet zonder elkaar. Mensen waren jaloers als ze zagen hoe wij van
elkaar hielden. Dat was het begin.
Na een jaar ging ze op zichzelf wonen en ik besloot bij haar in te trekken
omdat het prima ging tussen ons en we konden het makkelijk aan. Ondanks het
feit dat we beiden christelijk waren, hadden we ook gewoon sex voor het huwelijk,
want (zo dachten we) we gaan toch ook trouwen en we hielden het gewoon niet.
Een jaar later ging ze voor haar werk verhuizen en trok ik bij mn ouders in omdat
de afstand van haar woonplaats te ver was voor mn werk. Ik zag haar alleen in het
weekend, altans, dat was de bedoeling. Liefde dwong mij doordeweeks ook langs te
gaan. Ze miste mij erg en ik haar, dus ik had gewoon zwaar de behoefte om af en
toe daar even te zijn.
Uiteindelijk besloot ik een nieuwe baan te nemen, met haar te trouwen en samen een
mooi leven te beginnen op een nieuwe locatie. Zij had daarvoor al aangegeven dat ze
dat graag wilde en tijdens een romantische vakantie heb ik haar ten huwelijk
gevraagd. Lyrisch was ze. Ze kon haar geluk niet op en ze ging gelijk aan de slag.
Allebei waren we hartstikke gelukkig.
De voorbereidingen voor het huwelijk ging beter dan gedacht, bijna alles was klaar.
Iedereen had er heel veel zin in. En iedereen werkte goed mee. Je kon merken dat
het ons van harte werd gegund en er was geen wolkje aan de lucht.
4 weken voor het trouwen zegt mijn geliefde:"waarom moeten we zolang wachten? ik
wil nu al met je trouwen. Ik hou van je en wil altijd bij je blijven". Zoals ik zei:
er was nix aan de hand, geen wolkje aan onze prachtig blauwe lucht.
3 weken voor ons trouwen vertrek ik op maandagochtend bij haar vandaan op naar mn
werk. Zij ging die avond naar een vriendin, en we lieten elkaar gewoon met rust. De
volgende avond begon ze te vragen of ik wist dat ze echt van me hield. "Natuurlijk weet
ik dat" zei ik en ik vroeg waar die vraag vandaankwam. Ze reageerde dat ze twijfelde en
ik von dat niet raar, dat hoor je wel vaker. Zenuwen..
Woensdag vroeg ze of ik langs wilde komen omdat ze echt in de war was. Dus dat deed ik
dan ook. Ik nam, zoals wel vaker, een bloemetje mee. Maar in dit stuk zaten precies de
bloemen die we ook in onze bruiloftscorsages zouden hebben. Ze vond het mooie bloemen,
maar aan het eind van de avond wist ik nog niet waar ik aan toe was.
Donderdag 23 augustus. Via de telefoon liet ze me weten dat het over was. Ik snapte
niet waarom. Ze miste bij mij eigenschappen die ze kennelijk nodig had en ze twijfelde
of ons huwelijk stand zou houden. Van af dat moment was mn leven voorbij..
Ik huilde tranen met tuiten en probeerde het te bevatten. Alles storte in, ik wist niet
meer wat ik moest doen. Alles werd zwart en ik was alles kwijt. Ik snapte alleen nogsteeds
niet waarom. Als ze verliefd was op een ander, was dat een goede reden geweest. Maar
het lag kennelijk aan mij en dat heeft ze me nooit eerder verteld. Nu barst de bom en
ik krijg niet de kans om er nog aan te werken.
Vrijdag 24 augustus. Ik ben even naar de stad gegaan om kleren te kopen, want alles lag
al bij haar. Op de terugweg kom ik op het briljante idee om haar te vragen of we de relatie
wel aan kunnen laten en dan alleen het huwelijk afzeggen. Ook dat werd in de wind geslagen en
er werd vriendelijk verzocht om alle reserveringen te annuleren. Zij een paar, en ik een paar.
uiteindelijk heb ik met een brok in de keel de dingen afgezegd.
Nu is alles leeg. Hoewel mn leven geen enkele zin meer heeft, wil ik absoluut niet meer
verder. Iedereen steunt me, haar familie en de mijne. En ik denk alleen maar aan het feit
dat zij misschien helemaal niemand meer heeft. Haar familie kan ze ook niet op terugvallen,
die zijn echt heel boos op haar.
Het enige wat ik nu doe is wachten op een smsje of mailtje van haar, dat ze het verkeerd
heeft gedaan en dat ik een 2e kans verdien. Ze kan altijd bij me terugkomen. Maar ik vrees
dat ik er helemaal alleen voor sta...