Het is nu 2 weken geleden dat mijn vriend het uitmaakte één dag na onze vakantie samen in Rome. Dat uitmaken is via Skype gegaan en ik heb hem daarna niet meer in het echt gezien of gesproken. De eerste paar dagen waren ontzettend pijnlijk, ik vroeg me af wat ik anders had kunnen doen om dit te voorkomen. Zijn familieleden postten berichten op zijn Facebook als: "Ja, toch wel uiteindelijk?" en "Opgelucht? Of ook wel verdrietig?" Blijkbaar heeft iedereen dit geweten of op z'n minst zien aankomen behalve ik. Hier heb ik me nu overheen gezet want ik schiet er niks mee op. Natuurlijk had ik anders kunnen reageren in sommige situaties, maar dat had niks gedaan aan het feit dat zijn gevoelens voor mij er al een tijd minder op waren geworden.
Op dit moment doen familieleden en vrienden er alles aan om mij weer bezig te krijgen en ik ben ze daar heel dankbaar voor. Gisteren heeft mijn beste vriendin me mee uitgenomen en ik voelde me niet anders dan eenzaam in die club. Ik hou sowieso niet zo van uitgaan en heb me stiekem altijd vermaakt met die "wanhopige pogingen" van anderen om iemand te versieren tijdens uitgaan. Ik lachte in mezelf en bedacht me dat ik iemand had die me in slaap knuffelde én weer naast me wakker werd de volgende ochtend. Tot ik er gisteravond weer stond, in de club en die gedachte mij keihard in het gezicht klapte. Er waren zeker jongens die pogingen waagden om me te versieren, maar het had mij niet veel gescheeld of ik was daar hysterisch gaan huilen en waarschijnlijk mijn ex aan het bellen om te vragen wat er nou gebeurd is tussen ons. Godzijdank heb ik dat niet gedaan.
Hij heeft me gisteravond wel een app gestuurd om te vragen hoe mijn uitgaansavond is geweest. Ik antwoordde dat ik het erg leuk heb gehad. Daarna vroeg hij of er andere jongens waren die me probeerden te versieren en dat ik zijn gevoelens niet hoefde te sparen bij het antwoord. Ik zei dat dit inderdaad wel zo was, maar dat mijn hoofd er nu even niet naar staat.
Ik raak er toch nog van in de war dat hij dit vroeg. En bovendien bedacht ik me daarna gelijk dat ook hij op een punt komt dat hij verder wil gaan met het leven en een keer goed uitgaat om de eerste stap daarin te zetten. Het doet zoveel pijn om te weten dat hij uiteindelijk met een ander leuk meisje thuis zal komen die dezelfde leuke dingen in de omgeving en meer met hem zal doen.
Voor nu ben ik blij dat ik het van me af heb geschreven. Ik mis hem zo, maar ik wil het contact minimaal houden. Het is fijner en beter voor mezelf om mijn verhaal bij jullie kwijt te zijn. Ik hoor het graag als iemand van jullie in dezelfde fase zit nu of heeft gezeten. En hoe jullie ermee omgaan.. Liefs