Hoi,

Een breuk van 2 weken is nog steeds heel vers. Ook ik voelde me de eerste weken verschrikkelijk, niet alleen mentaal, maar zoals jij ook fysiek. Ik voelde me constant misselijk & nadat ik mezelf 's avonds in slaap had gehuild werd ik 's nachts trillend wakker...
Het was verschrikkelijk & ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan. Ik dacht dat ik me zo zou blijven voelen tot hij terug kwam...

Ondertussen is het ongeveer 7 weken uit & het gaat prima. Ja, ik mis hem, ja, ik mis wat we hadden, ja, ik zou nog contact met hem kunnen hebben & met hem praten zoals vroeger.
& dat heb ik ook geprobeerd. Maar het werkt niet, ik ging niet vooruit, ik verwerkte niets, ik bleef ergens tussen hoop & wanhoop hangen. Dus nu hebben we geen contact meer, op mijn initiatief.

Ik weet wat het is om iemand te willen horen & zien, ook al weet je dat je dat beter niet doet. Mijn drang om hem te sms'en was zo sterk dat ik op een bepaald moment mijn gsm aan mijn zusje heb gegeven. Ik dacht dat ik gek werd...

& toen besefte ik dat het zo niet verder kon. Dat hij uit mijn leven moest, ook al wou ik dat op dat moment helemaal nog niet. Het was dat of er zelf aan onderdoor gaan.

Ik weet niet hoe het voor jou is, je wil hem nog graag zien & dat is heel normaal, maar als je nog van hem houdt & hij het echt niet opnieuw ziet zitten zal je alleen maar ontgoocheld & opnieuw gekwetst worden.

Ik denk dat je dat wel weet, ook al doet die gedachte veel pijn, ook al doet alles pijn... Je gelooft me waarschijnlijk niet, maar de pijn vermindert, altijd maar meer, & op een dag zal je wakker worden & net als ik beseffen dat niemand dit waard is. Niemand.