3 weken wist mijn vriendin me te vertellen dat ze het niet goed meer zag zitten, ze had even tijd nodig om na te denken of ze wel verder wou met me. Ze was niet zeker meer over haar gevoelens, ze zag me wel nog wat graag maar toch niet zoals het hoorde. Dit kwam als een schok voor me omdat ik haar dood graag zag en ik zoiets drastisch totaal niet zag aankomen. Ze wou dus even tijd om na te denken over onze relatie. Ik heb met een krop in de keel ons appartement verlaten en even terug naar mijn ouders gegaan.
Ik hoorde haar nog elke dag, zag haar om de 2 dagen voor een hele week. Toen ze me zei 2 weken geleden dat ze het nog eens wou proberen was ik overgelukkig. Spijtig genoeg voelde ik dat het nog niet was zoals het hoorde, ze wou heel rustig gaan, niet rushen. dezelde dag 's avonds zei ze dat ze een leuke dag gehad had maar dat het was alsof ze een dag had doorgebracht met haar beste vriend. Ik storte ineen, ik had al weer alle hoop dat alles in orde ging komen en alles werd weer van me afgenomen. Toen ze zag hoeveel ik afzag gaf ze me een knuffel en zei ze dat ze nog iets meer tijd nodig had. Zogezegd zo gedaan, ik ging terug naar mijn ouders en liet haar alleen in ons appartement.
Ik bleef hopen dat alles in orde kwam en we bleven bellen en elkaar zien om de 2 dagen of zo. 1 keer wou ze me zien en was ze super lief, ze had een kamer in ons appartement geverfd om me te verrassen, ze gaf me voortdurend knuffels en zei dat ze me miste,... het was nog niet helemaal ok, maar ik voelde dat ze ergens wou dat het in orde kwam en dat ze me nog graag zag en ... 2 dagen daarna deze maandag was ze heel koel en toen ik vroeg wat er scheelde zei ze dat het niet meer ging goedkomen. Ik was weeral volledig kappot, wist niet meer wat ik moest doen, ik werd bijna volledig gek. de reden waarom weet ik niet juist ze zei me dat ze die ene keer verkeerde signalen had uitgestuurd en dat dat niet de bedoeling was. We hadden wel geen ruzie maar ik was wel volledig kappot. Ik heb haar de dag erna nog eens gezien, om nog wat bij te praten en wat dingen regelen zoals afsluiten van gezamelijke rekeningen, huurcontract op haar naam te laten zetten, men laatste spullen weg te halen,... Het viel me allemaal zwaar, ma we hadden dan ook besloten om goeie vrienden te blijven en elkaar te blijven zien, naar de cinema te gaan en dergelijke en een deel in me wil ze blijven elke dag zien maar het probleem is ik zie ze nog even graag dan 2 weken geleden en als ik bij haar ben dan kom ik tot rust maar als ik weer afscheid moet nemen dan ga ik weer volledig kappot. Ik heb zo wat voorgenomen om haar niet meer te contacteren ma het valt me zwaar ik heb haar nu al iets meer dan 24 u niet meer gezien of gehoord en dit is een record maar het valt me heel lastig. Ik ben haar kwijt en tegelijkertijd mijn thuis kwijt, we zijn december vorig jaar namelijk gaan samen wonen, samen een appartementje gehuurd, samen ingericht, alles geverft,... Nu is alles gewoon weg en moet ik terug naar mama en papa gaan luisteren terwijl dit het laatste is wat ik wil. Langs de andere kant zou ik ook niet alleen in ons appartement kunnen blijven want dan ga ik nog meer kapot denk ik. Ik weet gewoon niet wat ik moet aanvangen. Ze zei nog wie weet komt alles nog ok binnen een paar maanden of zo, maar ik weet niet of ik dit nu moet koesteren of ik het gewoon moet vergeten. Ergens weet ik wel dat ik het beter kan vergeten en denken dat het niet meer goed komt, komt het dan nog goed zoveel te beter, indien niet dan moet ik toch niet opnieuw beginnen rouwen. ma ergens ben ik no niet klaar om los te laten ik zie haar nog zo graag, het enige wat ik wil is haar bij mij....