Mooi geschreven..

tijd heelt geen wonden. tijd leert je leven met verdriet. En tot de tederste herinneringen zo diep vertakt zijn in je ziel dat ze de zere plekken kunnen overgroeien

Erg mooie gedicht.. doet me erg veel.
Kleine stappen is beter dan 1 grote stap. Het je laat je rustig weer opbouwen wat je zo hard hebt geblokkeerd. Dingen moet je stap voor stap weer toelaten en 'aanzetten'. Dan pas vindt je de rust die je nodig hebt.
Ook niet te snel willen want dan blijft er altijd een beschadigd stuk, rustig repareren.

Voordeel is dat als je alles kwijt raakt gewoon weer opnieuw kunt beginnen, de toren is gevallen, de onderdelen heb je nog. Nu weer terug alles inelkaar zetten en dit keer wordt hij nog mooier!

Hou vol en we komen er wel! kijk maar wat voor mooie dingen je hier al weer hebt opgebouwd.

Veel sterkte.. we komen er wel doorheen

Liefs van mij.

Hortensia, het is ook vaak zo moeilijk aan een ander duidelijk te maken wat je voelt, wat je bedoelt.
Vaak weet je het zelf niet eens.
Diep weg zit het gestopt, je kunt er niet goed bij, je wilt er niet bij, te confronterend.
Voor jezelf, laat staan dat je een ander toelaat, geen vertrouwen.
En toch, hoe fijn is het dan als iemand de juiste snaar weet te raken, en dan echt luistert en belangstelling heeft en de juiste vragen stelt en je een klein beetje opent.
Iedereen zoekt dat, hier ook en je vindt het hier ook.
Zeldzaam is het, ik begrijp je verwondering en je tranen en je lach.
Mooi heb je het opgeschreven!
Liefs van Joni.

Juist dat denken kan het allemaal zo verwarrend voor je maken. Kan maken dat je het niet uit kan leggen of naar woorden blijft zoeken die je niet lijkt te kunnen vinden. Omdat het van nature niet iets "eigens" van je is. Je bent gaan denken, noodgedwongen in je hoofd gaan zitten, omdat het op dat misschien was wat je een tijd nodig hebt gehad in je leven. En is het nu, zoals Mariah dat zo mooi kon schrijven, misschien een uitnodiging om het anders te gaan doen.

Als ik je blogs en reacties lees ik een gevoelsmens. Iemand die vanuit haar hart reageert en schrijft. Met een oprechte en pure betrokkenheid naar anderen op het forum. Vanuit je hart en niet uit je hoofd. Voor de meesten prettig en warm, en op momenten voor anderen minder prettig.

Vanuit je hart en die verwondering die je gelukkig nog instaat bent te ervaren,kan je die angst en dat onbegrip met kleine stapjes aankijken en met jezelf aangaan. Niet te snel, stapje voor stapje. Het doel hoeft niet te zijn om dat boek te willen sluiten. Wel om de bladzijdes te kunnen bekijken en om te slaan.

En die verwondering, vriendschap, het vertrouwen, die lach en die traan en het delen is wat je terugkrijgt omdat je het zelf ook geeft,......buddy.

*torn vraagt zich af of het wel duidelijk is wat hij eigenlijk probeert over te brengen.*