We zijn nu iets meer dan 2 maanden verder en over het algemeen gaat het goed met me. Dat wil echter niet zeggen dat alle wonden zijn geheeld. Ik mis mijn ex nog steeds, droom over haar, denk aan haar. Dit gebeurd voor ik er erg in heb. Vervolgens probeer ik de gedachten uit te bannen.

Ik heb verdriet als ik aan haar denk. Maar ik kan er niet meer om huilen. Het ergste vind ik nog dat ze me niet wil spreken op de momenten dat ik haar zie. Ze is boos op me, omdat ik de schuld op mij neem. Voor het grootste gedeelte is het ook mijn fout. Zij heeft er maar 1 gemaakt. Haar gebrek aan communicatie is haar fout, en meteen een zeer grote fout. Ze vertelde me niet als ze ergens mee zat. Als ze ergens niet mee akkoord ging. Als ze haar niet goed voelde in haar vel. Zo zijn er nog wel enkele dingen. Hierdoor heb ik te laat gemerkt dat het niet goed ging met ons, anders had ik er misschien nog iets aan kunnen doen.

Ik ben niet meer wanhopig. In die zin dat ik niet koste wat het kost probeer om haar terug te krijgen. Misschien in de toekomst, wanneer we beiden klaar zijn om terug op een normale manier met elkaar om te gaan. Al koester ik niet de hoop dat het goed komt. Het feit is wel dat ik haar niet uit mijn leven weg wil. Nee, ondanks de pijn heb ik haar nog steeds graag in mijn leven. Met de pijn heb ik leren leven. Ik kan het plaatsen, weet waar het vandaan komt.

Momenteel zijn we er beiden niet klaar voor. Zij sluit haar nog te veel af voor mij, en ik denk dat het zelfbescherming is. Waar tegen ze haar precies wil beschermen is me niet duidelijk. Misschien wil ze niet dat de gevoelens terug komen. Misschien doet ze het om het mij gemakkelijker te maken. Misschien wil ze haar boosheid niet laten uitbarsten op mij. Ik kan er alleen maar naar raden. Ik ben er ook niet klaar voor. Ik zou mijn gevoelens niet onder controle kunnen houden. Ik zou boos kunnen worden op haar. Ik zou kunnen huilen, smeken... Dit wil ik net niet.
Als ik haar terug spreek, moet het op een normale manier kunnen, zoals ik met anderen spreek. Nu ben ik daar niet klaar voor, en misschien zal ik dat nooit zijn. Maar vast staat dat zelfs vriendschap uitgesloten is zolang we beiden met onafgewerkte zaken in ons hoofd zijn.

Voor de rest gaat mijn leven verder. Ik ga elke dag werken. Studeer terug veel voor mijn instrument, vermits ik mijn kans ga wagen op het conservatorium. Ik heb geregeld contact met vrienden. Doe dingen die ik leuk vind.
En toch is er nog altijd dat ene plaatsje vrij in mijn hart. Het is me onbekend wie het zal opvullen, maar ik denk dat het een tijdje open zal blijven.