5 jaar een relatie gehad met een perfect meisje(1ste jongen voor haar) in mijn ogen. (nu 20jaar)
Eerlijk, veel vertrouwen. En geloof me, ze had aandacht genoeg van het mannenvolk.
Nooit iets mis gedaan, in principe een beetje te mooi om waar te zijn.

Het laatste jaar heb ik wat tegenslagen gehad in het leven, zwaar verkeersonval, vader verloren..
Ik kon altijd op haar steunen, ze stond naast me ziektebed tijdens haar examens
Maar blijkbaar hadden deze tegenslagen een negatieve invloed op haar.
Mijn broer en ik bleven alleen achter. Dus ik moest veel kiezen tussen haar en mijn broer, en aangezien die niet overeen kwamen. Ik probeerde een goeie balans te vinden, maar ze voelde haar wel op de 2de plaats komen.
Ik kon moeilijk mijn broer altijd maar alleen laten.
Nu toen ik terug kwam van reis met mjin broer (zonder haar)
Het 1ste wat ik deed was naar haar bellen om af te spreken, dus s'avonds ga ik naar haar.
Alles in orde, nu de volgende ochtend zegt ze: ik wil eens praten met je.
Ik viel uit de lucht, ik wist niet wat mij overkwam. Ze wou tijd om te denken.
Ik bleef bij haar en bleef daar gewoon slapen als vrienden en de volgende ochtend ben ik weg gegaan.
Natuurlijk vol met onzekerheden, ik kon haar natuurlijk ook niet de tijd gunnen die ze vroeg.
Dus na 3 dagen komt ze naar me en maakt ze een einde aan. (wat ik redelijk kort vind, 3 dagen...)
Nuja de dagen erachter wat licht contact gehouden. Facebook, sms, bellen, had ze niet zo heel veel problemen mee.
Tot dat ze echt begon te vragen om haar wat rust te gunnen.

Ik heb dan een week of 4 week geen contact meer gezocht, maar op facebook zag ik wel het 1 en het ander.
Dan kreeg ik een berichtje van haar, dat ze ons contact mist, en dat ze wist dat ik bewust geen contact meer zocht om het voor mezelf makkelijker te maken(logisch ook).
Ik heb nogal koel, kort(in 5 woorden ofzo) en boos gereageerd. Waarop ik geen reactie meer kreeg.
Dan om de 7 dagen een sms'j gestuurd hoe het maar haar ging en altijd vriendelijk een antwoord gekregen.
in tussentijd 2 maal iets gaan drinken met haar, en het was alsof er niets was gebeurd.
Lachen, herinneringen ophalen. Ze vertelde me dingen dat ze had meegemaakt in die periode, ze vroeg me vanalles.
En ze was zo blij dat we 5jaar een relatie hebben gehad, en dat ik haar in prinicipe heb gebracht tot de persoon dat ze nu is. En ze is me daar zeer dankbaar voor.
Op het laatste was ze ook zo eerlijk om mij te zeggen dat ze iemand anders had leren kennen, en wat ik daarvan vond. Nuja ik kon daar niet veel op zeggen, ik heb gewoon gezegd.
Misschien zoek je bij hem wat je bij mij niet meer vond.
Binnenin had ik het natuurlijk heel moeilijk.

Nu ik doe niet veel om contact te houden, heb deze week nog een mail gestuurd met wat rationele en emotionele argumenten om haar te doen inzien hoe mooi onze relatie wel niet was.
Ze heeft geantwoord met een redelijk lange tekst, maarja in principe heeft het niets uitgehaald.
Ik had haar ook gevraagd hoe ze dat kon dat ze geen contact meer met me zocht.
Ze zei: als ik iemand anders in mijn gedachten heb dan ga ik ervoor en heb ik niet echt behoefte aan contact met jou.
Dat klinkt zo ongeloofwaardig in mijn ogen, pff. Hoe kan je da nu.

Nu ik heb heel veel hulp gehad aan deze site, internet en aan vrienden.
Iedereen zegt mij ook. Vergeet haar en zoek iemand anders.
Maar vergeten zal ik nooit en voor iemand anders ben ik nog niet klaar.
Een nieuwe relatie zou toch geen sterke basis hebben.
En raad van iemand anders mag je niet snel volgen, je moet nog altijd volgen wat je zelf denkt en voelt.

Nu ik slaap nog altijd slecht, 5-6 uurtjes. Ik wil ook niet gaan slapen, want ik droom over haar.
Ze springt ook als 1ste in mijn gedachten als ik alleen wakker kom...
En ik ben bang dat die gast haar kwetsen.
En ik vraag me ook elke dag af waarom? Hoe? waarom heeft ze zo snel iemand anders?

In principe probeer ik me sterk te houden, maar binnenin ga ik kapot.
En iedereen en alles lijdt er wel wat onder, vrienden, werk...
En ik zou zo graag terug haar hand vasthouden, haar kussen, in haar ogen kijken,
Wat wij hadden vond ik perfect, we waren totaal verschillend van karakter, elk had zijn fouten, maar daar kijk je door en accepteer je.

Maar ik blijf wel alleen achter. Ik zit nu ook met deze ingesteldheid in mijn hoofd.

"Sometimes we tend to be in despair when the person we love leaves us, but the truth is, it's not our loss, but theirs, for they left the only person who wouldn't give up on them"

Nu volgende week verjaart ze en ik weet ook niet wat ik moet doen.
Vriendschappelijk kaartje sturen, niets sturen, langsgaan...

Het doet ook deugd dat ik eens alles heb neergetypt.
En moesten er DT fouten in staan, mijn excuses