Het is fijn te lezen dat men mij mist, of zich zorgen maakt om mij. Waarom heb ik even niet geblogd...?

Torn zei het al en anderen, dit zal leven duren voor het indaalt bij je, ik dacht doe niet zo mal, ik ben blij, ik ben opgelucht waarom nog erover nadenken, ik ga verder...dahaaag...eindelijk is het over.

Nu na het velen daten, wat overigens wel fijn was voor mijn ego, begin ik nog meer te beseffen dat zij de ware voor is/was. Hoe vreemd zijn de gedachte nu die ik nog nooit eerder heb gehad als, ik ben voorlopig niet meer toe aan een relatie, ik wil niet meer daten met vrouwen. Het is zelfs zo sterk dat ik laatst een date had waarbij ik onvermijdelijk had kunnen eindigen in haar bed. Na het terrasje stapte ik op en zij ik dat ik naar huis ging, en geloof me ik ben een heeeeele gezonde man met zeer veel gezonde verlangens.
Ik ben gewoon niet meer instaat om met andere vrouwen te zijn. Ik ben veels te druk met mijzelf. Alles wat er nu gebeurt in mij is het rationele en het gevoels-gedeelte die een ontzaglijke oorlog in mij voeren.
Het besef dat ik zoooo veel beter af ben zonder haar, en al haar eigen dingen, wetende dat zij mij daar ook niet nog eens bij kan hebben.
Aan de andere kant heeft zij mij niet overal in haar gezinsleven bij betrokken? Was dat niet haar manier van zeggen ik hou van jou, in plaats van soms de 4 woordjes rechtstreeks uit te spreken naar mij. Ik voel mij schuldig, omdat ik alleen maar dat wilde horen en niet meer instaat was te zien wat ze deed. Ik voel mij schuldig dat ik ben weggelopen bij haar,....dat zij mij toch heeft tegengehouden had mij voldoende moeten zeggen om niet eens meer de time-out in te gaan . Ik voel mij schuldig omdat ik egoïstisch was en niet instaat was haar kant te zien. Ik voel mij schuldig dat ik het heb uitgemaakt op de meest idiote en slecht manier die ik maar kan bedenken. Ik voel mij schuldig omdat ik vind dat ik niet genoeg voor haar heb gevochten. Ik heb alleen maar zitten afwachten en dat doe ik nog steeds. Ik weet niet wat wijsheid is. Ik zit nu te alweer te huilen....
Ik voel mij schuldig dat ik niet harder mij best heb gedaan voor haar door meer begrijpend te zijn, ik voel mij schuldig dat ik maar steeds in paniek was, ik voel mij schuldig dat ik bang was haar kwijt te raken en daardoor mij maar heel dienstbaar opstelde.
Ik voel mij schuldig omdat ik niet instaat ben haar los te laten. Ik voel mij schuldig dat ik tegen iedere vrouw kan zeggen nee ik wil jou niet ik wil alleen haar en ik wil ervoor op mijn knieën en haar smeken om het nog een keer te proberen. DAT gevoel daar voel ik mij schuldig om.

Waarom hou ik nou juist zoooo ontzettend verschrikkelijk veel van haar?????

Ik weet dat ik beter verdien....maar mag ik niet zelf ervoor kiezen om mee te gaan in haar zooi....ja dat mag ik, zij heeft mij nooit eruit gegooid. Ik heb zelf die stomme en foute beslissingen genomen om in paniek en angst en impulsief gedrag bij haar weg te gaan. Het was niet haar keuze. Heb ik dan misschien van uit puur basis instinct en eigen zelfbehoud instinctmatig die beslissingen genomen, omdat zij gewoon nog niet op die plek zit om ook mij gelukkig te maken. Want eerlijk is eerlijk, zij was niet (meer??) instaat mij gelukkig te maken. Is het niet zo dat ik teveel van haar vroeg op het moment dat zij het zo zwaar had. waren mijn verwachtingen niet te hoog en wist zij dat ze dit nu gewoon niet kon beantwoorden. toch bleef ze mij betrekken in al onze gezins-activiteiten tot op de allerlaatste dag en minuut, zij gaf nooit op.....dat deed ik...zij zei alleen maar dat ze met haar gevoelens in de knoop zat. en ik.....ik wilde alleen maar horen dat ze van mij houd en dat zei ze niet maar liet ze wel merken zo goed en zo kwaad als ze daar nog toe in staat was, alleen vond ik dat niet genoeg. Ik wilde (verdiende?) meer....toch? Maar kreeg ik niet al alles waar ze toe in staat was te geven?
Hoe kortzichtig ben ik geweest....small minded.....ja ik voel mij enorm schuldig..vanwege mijn eigen tekort aan ervaring. Was zij niet degene die zei dat het niet allemaal even makkelijk gaat in een gezin dat je je ouders ziet vechten door de mindere tijden heen maar dan erna toch ziet dat het weer beter gaat. Al dat soort dingen zei ze tegen mij en ik hoorde het wel maar besefte niet dat ze al die tijd zei heb geduld met mij ...... alsjeblieft....zij heeft wel voor mij gevochten..en ze heeft zelfs geprobeerd mij te laten vechten voor haar door mij een spoed cursus gezinsleven te geven....en ik...ik stapte er bij het eerste dal uit. ik was ineens zwak. ik was ineens geen breed geschouderde man meer die haar kon en ging steunen in voor en tegenspoed.....in plaats daarvan was ik een softie...ik rende weg...en liet haar achter...zonder haar steun pilaar te zijn....wat heeft ze nou aan zo een man......

Ik voel mij schuldig, ik voel mij gesterkt, ik voel mij meer man dan ik ooit was door deze ervaring. Ik weet nu zo veel meer. ik ken mij nu zoveel beter. Ik weet nu dat ik beter kan, ik meer kan, ik meer ben.
Ik ben en blijf nog heel lang verdrietig om haar, en dat is maar goed ook want ik wil dit nooit meer vergeten. ik wil dit geëtst hebben in mij. Ik vind dat ik dit ook nooit mag vergeten!!!!!
Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen, maar een paar dingen weet ik wel, voorlopig geen relaties voor mij. drankje met iemand op een terrasje okey. of uitgaan, een bioscoopje ook goed. maar dat is het. Zij was/is voor mij de ware, en mocht het lot ooit bepalen haar opnieuw op mijn pad te brengen dan zal er geen gelukkiger man op de wereld zijn op dat moment dat ik haar weer in de ogen kijk. Ik laat haar slijten, ze is een deel van mij nu, een heel mooi en prachtig deel een soort bijbel die ik voor de rest van mij leven zal koesteren.

Nu ik dit heb neergeschreven, voel ik mij weer een stuk beter...bedankt voor jullie berichtjes.....jullie wisten waarschijnlijk dat ik weer moest schrijven om het op een rijtje te houden.....