Het is nu ongeveer zo'n 1,5 maand geleden dat ze er een einde aan breide. Dat het afgelopen was voor haar. In die 1,5 maand heb ik van alles gevoeld. Ik heb lang gedacht/gehoopt dat ze me zou gaan missen. Maar toen ik erachter kwam dat ze na 3 weken al dolgelukkig was met een ander. Werd ik met beide benen op de grond gesmeten zeg maar.

Maar eigenlijk was dat voor mijzelf het beste punt. Toen kwam ik erachter dat ze eigenlijk totaal niet goed is voor mij. Hoe kan ze tegen mij gezegd hebben dat ze enorm van me houdt en nooit meer een ander zou willen. En dan zo makkelijk over de breuk heenkomen? Ik heb hier lang over nagedacht. Maar schoot er niks mee op.

Vanaf het moment dat ik ervoor gekozen heb om haar overal te verwijderen, en volledig aan mezelf te gaan werken. Ging alles beter. Ik heb allemaal nieuwe kleding gekocht (waarbij ik wel dacht: Dit zou ze geweldig vinden als ze me dit zag dragen) en ik ben zelf leuke dingen gaan doen. Erop uit met vrienden, bbq'en met collega's. Dingen die ik niet kon toen ik nog wat met haar had omdat ze niet wou dat ik dingen deed zonder haar erbij. Het voelt allemaal wel goed nu. Ik werk aan mezelf, een verbeterde versie van mezelf. Ik heb geleerd van de fouten die ik gemaakt heb bij haar, geleerd hoe ik met dit soort situaties om moet gaan. Dus mocht ik een nieuwe relatie krijgen ooit, zal die persoon te maken krijgen met een 2.0 versie van mij.

En ja, ik denk soms nog aan haar. En soms mis ik haar en zit ik even in de put. Maar dat is niet erg, ik zou het juist erger vinden van mezelf als ik dat niet zou hebben. Want dan zou mijn gevoel niet oprecht zijn geweest. Ik weet ook niet of ik haar ooit zal vergeten, aangezien ze mijn 1e echte grote liefde was. Maar dat is niet erg.

Zolang ik geen contact met haar heb, en niet hoef te zien hoe gelukkig zij is met haar nieuwe vriend. Gaat het prima met mij. Wat ik wel sowieso ga doen, is als ze jarig is (dat is binnenkort) haar een sms sturen waarin ik haar feliciteer. Mensen raden dat af, maar waarom zou dat niet kunnen. Ik heb zoveel met haar gedeeld dat ik dat wel zo netjes vind!

Ik ben blij dat ik toen alles over me heen heb laten komen, al het verdriet en alle ellende. En dat ik mezelf nu volledig op mezelf richt. Want ik denk dat zij zichzelf nog tegen gaat komen. Ze is/was nooit gelukkig met zichzelf. En ik denk dat je pas gelukkig kan zijn met iemand anders, als je echt gelukkig bent met jezelf. En ook alleen kunt zijn. Want anders laat je iemand anders jou leven voor je bepalen.

Een heel verhaal, maar wat ik eigenlijk gewoon wil zeggen. Het gemis word minder, zal altijd wel ergens blijven hangen. Maar het word minder. En zolang je je op jezelf richt en er echt voor kiest om jezelf gelukkig te maken. Dan kom je er echt wel. De een wat sneller dan de ander!

Voor iedereen die nog niet zover is, er is echt licht aan het einde van te de tunnel!