Het is nu 1,5 jaar geleden sinds m'n laatste blog.
Niks is verandert tussen hem (19) en mij (17).
Ook al hebben we al veel gepraat, hij snapt het niet, en zijn eigen egoïstische persoontje staat altijd op de eerste plaats, dat al voor 3 jaar.
Echter, sinds enkele dagen voel ik me alsof er nu eindelijk een einde gaat komen aan deze ongelukkige relatie.

Zaterdag.
Met hem en enkele vrienden naar de kermis.
In het terugkomen rijdt hij veel te hard, dus ik vraag hem om iets rustiger te rijden.
Direct hierna volgt een intense woede van hem.
'Laat me met rust, heel de avond, ik rij hoe ik wil'
Pijnlijk, maar ik beslis om hem met rust te laten en we slapen die nacht apart.

De dag erna dacht ik dat de woede wel zou overgewaaid zijn.
Helaas, hij wil nog steeds niet met me praten en ik begin me ellendig te voelen.
Ik zit daar maar te wachten, in zijn huis, bij zijn ouders, en niets dat ik kan doen.
Dus ik beslis te vertellen aan zijn moeder over zijn rijgedrag.
Ze doet er onverschillig over (zo is ze, haar zoon is haar heilig) en zegt dat ze wel met hem zal spreken.
Ik ben iets of wat opgelucht, en wil de andere kamer ingaan als ik zie dat hij het gesprek stond af te luisteren aan de deur. Hij wordt kwaad. Als zn moeder erover begint ontploft de bom.

Ik ben de schuldige nu. Hij roept me verwijten toe. Ik ben een 'kutwijf', hij kan niet meer om mijn 'dom' gezicht kijken en ik moet onmiddellijk al mijn bagage nemen en maken dat ik weg ben.
Ik begin te huilen. Hij lacht me uit en doet m'n huilen na.

Ik huil nog harder en neem zo snel mogelijk zoveel mogelijk van mijn bagage.
Zijn vader wil helpen, maar aangezien mijn vriend zich boven zijn vader waant, zwijgt die al snel weer.
Mijn 'schoonzusje' wil me helpen en wil me graag naar het station doen (ik woon 74 km ver).
Ik bel al huilend men moeder, zij vertelt me dat ze niet thuis is dus dat ze niet kan helpen.
Ik huil. Dan krijg ik telefoon van m'n vriend: 'Je bent hier nog 2 mappen (school) vergeten, als je er nu niet omkomt, dan verbrand ik ze in de kachel'. Helemaal terug met de auto naar daar.
Hij scheld me opnieuw uit en zegt tegen zijn zuster dat het een klotewijf is.
Hij smijt de deur met een arrogantie achter zich dicht.
We vertrekken opnieuw naar het station, met veel te veel bagage.
Ik besluit m'n vader te bellen. Hij stelt voor om me te komen ophalen aan de autosnelweg.

Nu ben ik al enkele dagen thuis, en voor de eerste keer in onze relatie, heb ik het gevoel dat ik het nu echt gehad heb. In 4 dagen heb ik hem genegeerd, of droog geantwoord op zijn vragen.
Ik mis hem vreemd genoeg niet. Ik wil gewoon alleen zijn op m'n kamer.
Hij laat me maar niet met rust. Ik heb z'n nummer geblokkeerd en op facebook kan hij me niet online zien.

Iedereen zegt altijd dat hij te dik/nonchalant etc voor me is, dat zijn natuurlijk heel oppervlakkige meningen, maar ze hebben wel gelijk ergens. Ik ben vooral gevallen op z'n innerlijk, en als dat slecht is schiet er ook niet veel meer over.

Hij was altijd m'n beste vriend, en ik voel ergens een leegte nu...
Want ik weet dat ookal negeer ik hem nu, ik toch nog van hem ga houden en hij weer charmant uit de hoek gaat komen... maar ik mag niet toegeven. Hij gaat niet meer veranderen. Dat heb ik al geconcludeerd uit onze vorige ruzie's met altijd hetzelfde scenario als gevolg.

Ik weet het niet meer. Optrekken en leuke dingen doen met vrienden gaat niet, aangezien ik geen vrienden heb. Als je al op je 14 een serieuze relatie aangaat... dan is er weinig tijd voor een vriendenkring op te bouwen.

Zucht.