Of 3637 dagen. Bijna 10 jaar (op 2 weken na) een relatie met je gehad. En dik 10 jaar ontzettend gek op je geweest. 2 december 2008, weet het nog alsof het gisteren was. Je zat op de bank en bleef me aankijken, heel serieus.
"Wat is er?"
"Ik moet je wat vertellen en het is niet makkelijk"
"Zeg het maar"
"Ik ben verliefd op een ander"
"Ik wil dat je kiest"
"Dan kies ik voor haar"
De volgende dag was je compleet overstuur en heb ik je nog getroost. Met dat de dagen voortkropen ging jij ook verder, verder weg van mij.

De dagen, weken en maanden daarna waren pure hel. De eerste dagen alleen maar overgegeven. Alles deed zeer. Terwijl jij zat te bellen met je nieuwe meisje moest ik opeens opzoek naar nieuwe woonruimte, voor mezelf en m'n 6 konijnen. M'n broertje en huisgenootje hadden nog een slaapkamer over en de konijnen mochten in de tuin.
Na 3 weken pure marteling, niet eten en slapen, paniekaanvallen, kamer opknappen, konijnenhok regelen, bed, kast, ook nog aanwezig moeten zijn op het werk, verhuisd. Van een eigen luxe woning in een leuke stad naar een huisje in de polder met een kleine slaapkamer, gedeelde douche, keuken en toilet. Maar goed, ik was blij dat ik in ieder geval niet alleen was. 2 dagen voor kerst was het. Hoe ik kerst en oud en nieuw heb beleefd is met geen pen te beschrijven.
Je nieuwe vlammetje was inmiddels al weer uit beeld. Ik hoopte maar dat je terug zou komen, dat je me op zou halen.
Wel nog een smsje, ik besef nu pas hoeveel ik je mis en van je hou. Zo, en nu, wil je me terug? Nee, dat dan weer niet.

Op het werk hadden we een nieuwe leidinggevende, geen ideale situatie als je voor je gevoel compleet in puin ligt. Daarbij was er ook een collega op reis. De collega die mij had kunnen vervangen bij afwezigheid. Goed, doorwerken dus.
Regelmatig had ik nog contact met je, hoewel het van jouw kant steeds minder frequent was. Ook ging je steeds minder in op vragen van mij. Ik kwam er achter dat je je had ingeschreven op relatieplanet. Je voelde je alleen zei je. Ja, terecht, hoe denk je dat ik me voel?
We konden nog wel met elkaar naar bed, dat wel, als vrienden dan. Wat denk je zelf? Na anderhalve maand (een week voor m'n verjaardag) kon ik niet meer. Heb alle contact met je verbroken. Hoe m'n verjaardag was? Vre-se-lijk. Alleen m'n ouders en zusjes op bezoek. Veel vrienden had ik toen niet. Zoveel voor jou opzij gezet.
We hadden alleen nog contact over het huis wat nog op onze naam stond. Net na de breuk had het geen haast, nu moest het opeens snel. In april het huis op jouw naam, de auto op die van mij. En dat was het dan. Over en uit.

Ondertussen was ik ook druk zoekende naar een huisje waar ik met m'n dieren kon wonen. Maar een groot konijnenhok? Nee, dat willen we hier niet hebben hoor. En zo ging dat keer op keer. De moed zonk me in m'n schoenen. Zou ik dan ook m'n diertjes kwijt raken? De beestjes waar ik al 4 jaar voor zorgde?
Even had ik nog hoop. Een huisje met een tuin, recreatie weliswaar, maar het konijnenhok mocht er staan. Alleen een inschrijfadres nodig. Zowel ouders, broertje als vrienden reageerden negatief.
Met lood in m'n schoenen en pijn in m'n hart de konijnenopvang gemaild. Of ze een nieuw baasje konden zoeken voor 4 nijntjes. Binnen een week al antwoord. Ze konden naar België. Wat?? En zo snel??
Het kon echt niet anders. Over een maand zouden ze weg gaan.

Toen kwam de volgende klap. Een collega van mijn afdeling wist te vertellen dat je een nieuwe vriendin had.
Maar je wou jaren alleen zijn. Hoe kon je? In ons huis en erger nog, in ons bed? Wat heeft zij wat ik niet heb? Wat doe je voor haar dat je niet meer voor mij deed? Zoveel vragen, geen antwoorden.

23 juni, die datum staat in m'n geheugen gegrift. Het afscheid van mijn zo geliefde diertjes. Een liefde die maar weinig mensen begrepen en begrijpen. Maar ik voelde of voel het nog. Ontzettend lieve mensen, net zo begaan met dieren als ik. En toch was het leeg, kaal zonder m'n viertal. Zonder Karel die ooit zo ernstig ziek was dat hij 3 maanden hele intensieve verzorging nodig had. Zonder Dikkie Dik, graafmonster en ontzettend mooi diertje. Zonder Tutta, clowntje van het stel en zonder Elmo, bij mij geboren. Mooi meisje met een zwart vachtje en fel blauwe oogjes. Ik mis jullie nog steeds.

Zo dubbel, de volgende dag het bericht dat het appartement wat ik kon kopen, ook echt van mij was. Het bod was geaccepteerd. Eindelijk een eigen stekje.
In diezelfde periode zag ik dat je het huis, wat ooit van ons was, verkocht had. En diezelfde collega die me wist te vertellen dat je weer ging samenwonen. Weer een dreun, een hele harde. Weer de twijfels aan mezelf, weer een heleboel vragen.
Half augustus kreeg ik de sleutel en begin september ben ik verhuisd. Na acht jaar samen wonen en bijna 9 maanden bij m'n lieve broertje opeens helemaal alleen.
Negen maanden geknokt voor mijn bestaansrecht, althans zo voelde het.
Eindelijk is m'n huisje nu, na nog een paar tegenslagen, een beetje ingericht. Voelt het als thuis.
Eindelijk begint de rust een beetje terug te keren.

Zo een jaar wil ik nooit meer meemaken. Nooit meer.
Ik ben er sterker uitgekomen, veel sterker. Maar ook harder, de deur staat niet meer zo wijd open.
En nog steeds bekruipt me vaak het gevoel, ik ben niet goed genoeg, niet leuk genoeg, niet spontaan genoeg en nog zoveel meer. Soms lees ik hier wel eens, probeer jezelf terug te vinden zoals je voor de relatie was. Tsja, ik was 15. Een puber, zat nog op school, had verder geen verplichtingen.
Ik merk dat ik niet meer onbezorgd in het leven kan staan. Alles kan voorbij gaan.
Ik kan wel weer lachen, genieten van kleine dingen, maar het litteken zit er.
Het aandenken aan jou.

Mijn lieve mannetje,

Een lach en een traan.
Een lach om de geweldige jaren, de lol die we hadden, de band die ik voelde, om wat je allemaal hebt gedaan voor mij. En een lach om wat je voor mij betekend hebt.
Een traan omdat ik je mis zoals je bent, een geweldig mens.
En een traan om hoe je de laatste tijd van ons samenzijn tegen me deed. Hoe je er niet meer kon zijn voor mij. Mannetje ik mis ons.

Liefs je kanjer