we gaan naar de tien weken.. na een relatie van 10 jaar.... de verwarring is weg... het zware hart ook, het gemis wat zich na een aantal weken aandiende en na 6 weken steeds erger werd, heeft zijn hoogte punt volgens mij nog niet bereikt, maar het gevoel wordt wel anders.... meer een gevoel van alleen zijn nu..De dag dat hij mij verliet was een woensdag en afgelopen woensdag was weer de eerste die ik als een gewone dag zag, net als eerst...
Mensen vragen nog wel hoe het gaat, maar minder als eerst.. er zijn er zelfs al die denken dat het wel weer gaat.
Er zijn er ook die vragen; Ben je niet boos... en dat lees ik ook op heel veel sites, maar ik ben niet boos op hem! Ik kan het wel proberen, maar ik ben het niet.
Heb hem nu 4 weken niet gezien, er is nog wel wat contact via de mail, want er moet vanalles geregeld worden...maar het meeste is gedaan... En nu!!.... Nu is het vakantie, maar ik heb er geen zin in. Ga nog wel een weekje weg met de kinderen, maar ik vind het helemaal niks. De lente en de zomer, zijn zo mat en blas.. terwijl de zon de hele dag schijnt. Iedereen is blij, waarom ik niet!!
Ik hou nog van hem, dat zal het zijn...wanneer gaat dat over... De hele dag komt hij in mijn gedachten voorbij... soms niet maar het grootste gedeelte wel.. gek wordt ik er van... Tijd heelt zeggen ze.... pfffff
En hier lees ik de zelfde shit en dezelfde ellende...... Heerlijk ik ben gelukkig niet alleen...Voor iedereen die dit leest zal het weer beter worden en de zon weer gaan schijnen... maar het is nog niet zo ver!!