1 week later

afbeelding van Ithurts

Ik ben nu een week verder.....heb het heel erg moeilijk, en wou soms dat ik er niet meer was...het doet zo'n pijn...hij heeft al 6 dagen nix meer van zich laten horen...dus ik (wat waarschijnlijk het verstandigste is) ook niet meer....ik hoorde vanmiddag van een vriend van me dat hij had gezegd dat het wel definitief is en dat ie het voor mij kut vindt dat ik het er zo moelijk mee heb, kortom, hij heeft het er niet zo moeilijk mee en hij vind het een goede keuze.....ik voel me verlaten, in de steek gelaten...vorige week zagen we elkaar nog suoper vaak en elke dag bellen...en nu is er nix meer...ik wil nog een keer goed met hem praten en dan mijn spullen meenemen enz om het voor me zelf af te kunnen sluiten...dat lukt me namelijk nu niet.....maar misschien is het wel verstandig om af te wachten tot hij contact op neemt..al vind ik dat heel moeilijk, want we hebben niet meer fatsoenlijk gepraat het was bats boem uit.......ook is een week misschien nog niet echt lang...ik weet niet...ik weet het echt niet meer, alleen dat ik me erg ongelukkig voel en elke dag heel veel huil...

afbeelding van Ralphie

Hallo, Als je het niet f

Hallo,

Als je het niet fatsoenlijk af hebt kunnen sluiten, moet je dat zo snel mogelijk nog doen. Vragen in je hoofd worden alleen maar erger.
Maar als je eenmaal die vragen beantwoord hebt, zoek dan de komende tijd echt geen contact met hem. Wedden dat hij het er WEL moeilijk mee heeft en anders nog wel krijgt!

Vooral in het begin lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar als hij je straks weken niet meer hoort en ziet zal hij je toch echt missen. Het hangt dat van jou af of je er dan nog wel zin in hebt.

afbeelding van Ithurts

Thanx

Bedankt voor je reactie, ik kijk hier momenteel elke dag, ik moet zeggen dat ik vanavond heel erg heb lopen schreeuwen en janken...ik begin steeds meer en meer in te zien dat het afgelopen is...heeel erg moeilijk....ik wil mezelf ook absoluut geen hoop geven...het is over!! verder durf ik zelf ook nog geen contact te zoeken..aan de ene kant kan ik ut zo niet afsluiten en aan de andere kant neemt hij niet voor niets geen contact met me op...ik stel me nu gewoon in als"het is afgelopen"....ik hoop dat alles gaat lukken, school gaat heel kut nu enz.....maargoed.....hoop dat ik vanacht niet weer droom over dat ie bij me is......

afbeelding van Kami

1 week

1 week is niet lang. Je mag gerust de tijd nemen om je eens goed ongelukkig te voelen. Ikzelf ben die eerste week nauwelijks mijn bed uitgekomen. Ik heb die week enkel geschreeuwd, gehuild, gesmeekt. & gepraat. Veel gepraat. Niet met hem, wel met mijn vrienden & familie. Het is okee om jezelf even helemaal in zelfmedelijden te dompelen & even niet om andere dingen te geven. Volgens mij is dat zelfs het beste, als je daar nu niet doorgaat word je er vroeg of laat toch mee geconfronteerd. Ook je ex moet er door, ook hij zal verdriet hebben, ook al negeert hij dat misschien nu nog, later komt het dan eens zo erg.

Maar ik kan je beloven dat het makkelijker wordt. Ik heb in die maand al een hele weg afgelegd, mijn ex is dadelijk voor een nieuwe vriendin gegaan, wat voor mij bijzonder pijnlijk was, maar me wel deed beseffen dat ik er echt over moest geraken. Hijzelf is hierdoor nog maar weinig aan het verwerken. Ik merk aan de berichtjes die hij me stuurt dat hij nog niet snapt dat ik echt weg ben.

Maar dat ben ik wel.

Ik vind het dapper van je dat je geen contact opneemt, dat kon ik die eerste week absoluut niet, als ik er op terugkijk moet ik wel half gek zijn overgekomen. Maar het is wel de beste beslissing. Ondertussen zoek ik ook geen contact meer, hij nog wel, maar als ik er een tijdje niet op reageer zal ook dat wel overgaan.

Niet gemakkelijk, maar echt waar, de beste manier. Als je hem ng terugwilt moet je hem de kans geven om in te zien wat een prachtpersoon hij liet gaan. Als je hem niet meer terug wilt, ben je sowieso op dit moment beter af alleen. Dan wil je die verse herinneringen nu niet in de buurt. Die vertragen het verwerkingsproces alleen maar.

Heel veel sterkte...

afbeelding van Ithurts

bedankt!

bedankt voor je reactie, vind ik wel boeiend nu...ik moet wel zeggen dat ik heel angstig voor het idee ben dat we nooit meer samen zullen zijn...want we waren echt vaak samen en deden veel samen...al die wandelingen, stoeipartijen enz....je kent het wel...ik vind ut echt moeilijk, maar zie een klein beetje wel in dat het missch wel goed is.....alleen dat hij de knoop doorhakte is heel onverwachts en moeilijk, ook ben ik een beetje kwaad over dat hij het zo ziet: dat ik toch niet de juiste persoon voor hem ben.....terwijl hij heel moeilijk is om een relatie mee te hebben, en ik heb hem in 3 jaar tijd heel erg veranderd in het positieve....het lijkt me echt klote als een andere meid daar in de toekomst va gaat profiteren....
ondanks dat ik em kwijt ben en hem eigenlijk niet kwijt wou vanwege mijn sterke gevoelens weet ik zelf ook nieteens cker of ik definitief met hem verder zou willen.....het klinkt sterk, maar voel me wel zooooooooooooo rot...bah...het leven lijkt gewoon ff geen zin meer te hebben en mijn ambities zijn ff weg....ook ben ik zo bang dat ik me een half jaar hel erg rot ga voelen, en ik weet niet of ik zo'n lange tijd met zo'n rot gevoel wel doorkom....en cker niet als ik hem telkens tegen kom...ow ow ow...wat is dit klote zeg.....

afbeelding van Kami

Helemaal normaal

Alles wat je nu beschrijft is volkomen normaal. Ik heb het ook allemaal gevoeld. Hij was mijn wereld & zonder hem ben ik even ingestort. Ik had het gevoel dat ik het enige dat nut had in mijn leven kwijt was & dat ik nooit meer gelukkig zou worden zonder hem...

Maar vreemd genoeg zijn al die negatieve gevoelens niet blijven hangen. Gelukkig maar. Je kan het je nu waarschijnlijk nog niet indenken, maar alles went. Zelfs liefdesverdriet. Ik ben nog niet klaar voor een nieuwe relatie, maar de last wordt wel al minder zwaar om dragen. Ik kan terug lachen om de kleine dingen, plezier maken met mijn vriendinnen. Vorige maand dacht ik nog dat ik nooit meer zou kunnen lachen...

Maar de eerste periode is inderdaad rot. Maar toch moet je er door. Mijn vrienden gaven me toen de raad om heel veel dingen te gaan doen om er zo weinig mogelijk aan te denken, maar ik heb er voor gekozen om het verdriet toen toe te laten. Ik wilde het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik heb me toen even helemaal laten gaan & een week later was ik helemaal uitgehuild. Sinds toen heb ik er geen traan meer om gelaten. Ze zijn op. & dan kan je langzaam weer je leven opnemen & zien dat er nog zoveel meer is dan alleen maar hij.