Lieve mensen,

Al vele blogs gelezen, maar nog niet de energie en durf gehad om mijn verhaal te doen. Na twee maanden alleen moet ik toch even mijn verhaal kwijt.

Mijn ex en ik zijn 10 jaar samen geweest. De laatste twee jaar waren minder. We hebben elkaar leren kennen toen we beiden nog studeerden. aansluitend hebben we een geweldige backpackreis door Azië gemaakt.

Na afloop van deze reis hebben we in hetzelfde bedrijf gewerkt voor een poos, voordat we serieus zijn gaan zoeken naar, op onze studies aansluitend, werk. Daar begon voor mij de ellende... Een jaar lang heb ik met tegenzin gewerkt in een functie die niet bij mij paste. Toch dacht ik, alle begin is moeilijk, en inzet hoorde bij mijn opvoeding.

Na dit jaar een tijdje werkloos geweest en vervolgens bij een ander bedrijf aan de slag gegaan. Leuk werk, maar ik merkte dat ik nergens meer energie voor had. Dat wil zeggen, werk was één ding, maar thuis de boel op orde krijgen lukte niet meer. Ik kwam terecht in een neerwaartse spiraal van negatieve gedachtes. In deze periode (op 28 jarige leeftijd) ben ik in aanraking gekomen met cannabis. Het duurde niet lang voordat ik dit iedere dag gebruikte om me maar enigszins prettig te voelen en daarmee het depressieve gevoel te onderdrukken. Voor mijn ex was dat normaal, haar moeder rookt ook regelmatig. Zelf ben ik op jonge leeftijd overigens nooit in aanraking gekomen met drugs, maar dacht dat cannabis en alcohol dezelfde effecten hadden en zag er niet veel kwaad in.

Ons huurappartementje ruilden we in voor een koophuis. Stoppen met roken dacht ik en heb mijn ex toentertijd ook van mijn voornemens verteld. Helaas lukte dit niet. Waardoor de negatieve gedachtes ook steeds erger werden. De projecten in en om het huis (zolder, tuin, kelder) waren een extra blok aan mijn been. Ik wilde zo graag, maar het lukte niet. Een fase dacht ik waar ik zelf doorheen moest zien te komen. Ik was immers altijd een positieve, vrolijke jongen die voor iedereen klaar stond en alles voor elkaar kreeg. Dit alles had tot gevolg dat irritaties over en weer gingen. Ruzies om niets en dat terwijl ik zo verschrikkelijk veel van haar hield. ik was kwaad op mezelf, kwaad op iedereen. Ik veranderde in een onzeker, bang en futloos kuikentje dat niet eens de ballen had om te zeggen dat ik me zo verdomd rot voelde. tot overmaat van ramp begon mijn ex over kinderen. Ja, die wilde ik ook graag, maar wat zou ik voor een vader zijn als ik niet eens zelf alles op een rij had... Vaak aangegeven dat ik ook kinderen wilde, maar nooit durven zeggen waarom ik daar niet toe in staat was.

We besloten om nog één keer een geweldige reis te maken. En daar gingen we, voor 4 weken naar Vietnam. In week 2 een enorm ongeluk gehad, aangereden. Ex in ziekenhuis met een enorme beenwond, ik in shock alles regelen. Niemand sprak Engels (behalve een dokter die allen maar riep "very bad!"), politie corrupt, formulieren in het Vietnamees ondertekeken etc. etc. Een wrak was ik na deze reis. Tot drie keer toe geprobeerd een gesprek aan te gaan met mijn ex hierover, maar zij deed het af als iets kleins, terwijl ik nog regelmatig nachtmerries had. Het gevolg was nog meer cannabis gebruiken en nog dieper in mijn depressie verzinken.

Ongeveer een jaar na het ongeluk kreeg ik te horen (eigenlijk heb ik haar gevraagd wat er aan de hand was) dat ze niet meer verder wilde. Er was een ander en ze twijfelde. In de periode van haar twijfel heeft ze de persoon waar ze verliefd op was in ons huis uitgenodigd en toen was het voor mij definitief voorbij. Alles weg, kinderwens, trouwen... en het ergste de persoon waar ik zo van hou.

Nu twee maanden later voelt het voor mij nog steeds als een enorm gemis. Ik heb géén cannabis meer aangeraakt en ben (weer) actief gaan sporten. Ik praat met een eerstelijns psycholoog en een coach (voor mijn depressie) en met een physiotherapeut (vanwege een verkeerd ademhaling en daardoor stress). Ik heb een EHBO cursus gedaan (om de machteloosheid die ik voelde na het ongeluk niet nog een keer te hoeven doorstaan). En ik ben bezig met een assertiviteitscursus (depressie en assertiviteit gaan hand in hand ben ik achter gekomen).

Goed bezig zou je zeggen, je pakt de draad weer op en maakt iets van je leven. Op zich klopt dat, maar nog steeds dat gemis. Totaal geen zin in vrouwen en dat terwijl ik mijn hele vrijgezelle leven als een cassanova geleefd heb en ook binnen de relatie aandacht kreeg van vrouwen waar ik, vanwege mijn monogame principes, altijd binnen de grenzen ben gebleven. En net als het iets beter lijkt te gaan krijg ik te horen dat mijn ex op vakantie gaat met haar nieuwe liefde, alweer een klap in mijn gezicht. Haar verlangen om kinderen met mij te krijgen (zelfs tot twee weken voor breuk kindernamen verzonnen), 10 jaar lief en leed delen, ook slechte communicatie dat dan weer wel, maar... Houdt het dan nooit op...