Hoi allemaal.

Inmiddels zijn we ruim een maand verder sinds de breuk tussen mij en mijn ex. Inmiddels hebben we ook een paar weken geen contact meer met elkaar gehad en alhoewel ik dat aan de ene kant erg jammer vind, vind ik het van de andere kant ook wel even prima zo.

Tuurlijk zit ik nog steeds met veel vragen en tuurlijk weet ik dat er een keer een onvermijdelijke confrontatie zal komen. Immers, ze woont wat verder weg, maar wel in hetzelfde dorp als het grootste deel van mijn vriendengroep. Als we dan een verjaardag hebben waar we beide uitgenodigd worden, of we gaan een keer uit en komen op dezelfde plek terecht als waar zij veel te vinden is, dan is het niet anders. Het is wel een vervelend gevoel dat ik niet weet hoe zij zich zal opstellen, maar erger, ik weet ook niet hoe ik me dan zal opstellen.

Word ik overmand door een gevoel van woede? Zal ik in een negeer - modus zijn? Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet, is dat ik mezelf te kort zal doen als ik nog langer ga nadenken over een "ons". Hoe je het ook wendt of keert: de persoon waarmee ik altijd samen was, is voor mij onbereikbaar en verdwenen. Komt deze terug? Daar wil ik niet op wachten. Ik heb nu deze kant van haar leren kennen, en ook al zit er ergens diep in mijn hoofd nog steeds dat stemmetje dat graag de oude situatie terug wil zoals die was, ik heb nu ook deze kant van haar ervaren... Een persoon die tegen alles in druist waar ik voor sta (en waar ze zelf ook altijd voor stond overigens.)

Nee, of de reden nu vluchtgedrag of een andere fase in haar leven is. Mijn rationele kant geeft mij duidelijk aan dat ik veel te goed ben voor de persoon die zij nu geworden is. Ik verdien beter dan de behandeling die ik van haar heb gekregen, zeker na een relatie van ruim 10 jaar.

Nu nog mijn emotionele kant hier van overtuigen.

*Iedereen en heel fijn weekend gewenst