Hey,

Ik heb nog niet onmiddellijk een gelijkaardig verhaal gevonden op de site, maar wil dit toch even met jullie delen.

Ik was samen met een zeer fijn meisje van oktober 2013 tot eind maart 2014. Niet erg lang dus, en tijdens die periode twijfelde ik ook vaak en merkte ik dat de gevoelens minder intens waren dan de periode voordat we samen waren. Mijn twijfels kwamen volgens mij voort uit enerzijds bindingsangst en anderzijds omdat ik het niet erg gewoon was om in relaties te zitten; ik ben bijna altijd single geweest, ook al was ik er ondertussen 33. Ik was nooit echt bezig geweest met relaties en leefde relatief 'vrijgevochten'. Ik vond het moeilijk om mij aan te passen soms, ook al hield ik wel van haar.

Doordat ik met die twijfels zat, vond ik het niet eens zo erg toen we uit elkaar gingen in maart 2014. Zij had een nogal sterke kinderwens en ik was er nog niet uit wat ik wou op dat vlak. Daarnaast had ze wel wat fysieke zorgen, en ik wist niet of ik de goede persoon was om voor haar te kunnen zorgen.

Eigenlijk gingen we uiteindelijk niet officieel uiteen; we bespraken gewoon vlak voor een reisje naar Amerika of we als vrienden of als koppel zouden gaan. We voelden immers dat er iets niet klopte en besloten daarom uiteindelijk om als vrienden te gaan en "te zien wat er verder van zou komen". Met als resultaat dat we nooit echt een punt achter alles hebben gezet. In Amerika is er niets verder van gekomen, want het was gewoon een fijne reis en ik denk dat we die vriendschap allebei niet op het spel wilden zetten.

Soit, we waren uiteen, maar hielden wel veel contact als vrienden. Sms'jes en mails bleven wel vrij intiem en ik denk dat ik het daarom in mijn hoofd nooit echt heb afgesloten. Ik had er alle hoop op dat het wel nog goed zou komen. Ondanks mijn eerdere twijfels, dacht ik dat ik gewoon wat tijd nodig had om mijzelf in "fase 2" aan te passen aan het leven in een relatie. Maar die fase 2 is er uiteindelijk nooit gekomen.

In december ontmoette ik haar plots met een nieuwe vriend, een scenario waar ik steeds rekening mee had gehouden (en waarvan ik dacht dat ik er zou tegen kunnen, aangezien we al een tijd probleemloos uit elkaar waren), maar dat me plots in een diepe put duwde. De hoop was nu definitief over en er was een punt gezet achter alles. En blijkbaar was ik er toch helemaal niet klaar voor...

De put was immens diep en ik heb haar nog vaak te lange mails gestuurd, nog 2 keer met haar afgesproken (wat telkens zeer emotioneel werd) etc. Op dat moment vond ik dat de juiste dingen, want ik dacht elke keer dat zij ook zo blij zou zijn om mij te horen. Nu is de roes en de verdwazing enigszins over (al mis ik haar nog steeds) en besef ik dat ik wel wat bruggen heb verbrand door haar op die manier onder druk te zetten. Zelfs onze vriendschap is er moeilijk door geworden. Het is dan ook moeilijk om haar te vragen hoe het met haar gaat, want dan komt het over alsof ik haar uit wil horen. Maar niets vragen, vind ik dan zelf weer zo raar, want uiteraard blijft haar leven mij nog interesseren.

Vorige week heb ik haar gezien met vrienden. Het was een fijne dag, maar het is raar om pas de dag erna via één van die vrienden te vernemen dat ze niet meer samen is met die nieuwe vriend. Dan denk je natuurlijk al snel dat de weg weer openligt, maar blijkbaar heeft ze hem ook gezegd dat ze "ons" als een afgesloten hoofdstuk beschouwt.

Maar waarom zegt ze mij dat niet? Een maand geleden (tijdens één van die emotionele gesprekken, toen ze nog samen was met die nieuwe vriend) zei ze dat als ik haar dezelfde dingen had gezegd voordat ze die nieuwe vriend had ontmoet (ik ben nu meer overtuigd haar datgene te kunnen bieden dan toen we samen waren), alles misschien anders zou zijn gelopen. En nu ze opnieuw uiteen is, heb ik ondertussen natuurlijk teveel bruggen verbrand, en lijkt het erop dat ik geen enkele kans meer maak. En toch voel ik me soms alsof ik wil vechten. Misschien verandert het iets. Al is de kans mogelijk nog groter dat het ons volledig uiteendrijft.

OK, gewoon vrienden blijven lijkt me nu weer iets meer een optie, omdat het grootste verdriet is weggeëbd. Maar langs de andere kant houdt ze me wellicht tegen in nieuwe dingen. Ik weet ook dat ik stiekem zal blijven hopen dat ze ooit inziet dat ze de goeie heeft laten staan. Maar ik heb niet de indruk dat ik daar nog veel kans op heb.
Bovendien was ik het gewoon dat ze elke sms beantwoordde en dat ik alles met haar kon delen. Dingen die ik nu soms ook nog verwacht. In het begin van mijn verdriet zei ze immers dat ze er altijd voor mij zou zijn, op dezelfde manier als ik er voor haar was geweest. Maar dat lijkt even later dan zo relatief...

Ik besef plots dat ze dingen heeft veranderd voor mij. Tot voor dit allemaal gebeurde, wist ik niet of ik kinderen wilde. Zij deed het besef groeien dat ik dat wel degelijk wil. Ergens had ik deze dreun misschien nodig om voor mijzelf alles op een rijtje te kunnen zetten.
Maar helaas maakt deze dreun en alles van de voorbije weken mij ook duidelijk dat het te laat is. Deze vrouw zal wellicht nooit meer voor mij kiezen...

Is er iemand die deze zaken herkent? Ik vind sommige dingen zelf zo moeilijk te plaatsen. Vooral dan het feit dat ik zo intens geraakt werd 10 maanden na het 'einde' van onze relatie, door plots een nieuwe man bij haar te zien opduiken.
Vinden jullie dat ik toch nog kan/moet vechten voor haar? Of er gewoon blijven zijn voor haar?