24 juli 2009, een jaar geleden werd ik zonder enige uitleg uit een relatie gezet van bijna 3 jaar.
“Gedumpt” en dan alleen maar stilte. De ontkenning en de pijn die hierop volgde net zoals de meeste ldvd-ers het meemaken. Hem zodanig missen dat ik er misselijk van werd.

Op 1 of andere manier zorgde de stilte er voor dat ik zelf voor stilte koos naar hem toe in de hoop dat dan toch een contact van zijn kant zou komen. Geen telefoon, sms, email, ook niet op de plekken komen waar hij zou kunnen zijn. Daarnaast vele dagen wakker worden met tranen, gaan slapen met tranen.

Net in deze periode ligt mijn moeder in het ziekenhuis en zijn mn beste vriendinnen met vakantie dus dat helpt ook niet echt. En dan is er nog mijn dochter die naar papa vraagt. Hij is wel niet haar echte vader maar toch de enige papa die ze in haar leven gekend heeft. Legt dan maar eens uit aan een kind wat er gebeurd is. Ze is een heel gevoelig kind (een gevolg van haar prille leven waar haar biologische ouders haar op straat hebben achtergelaten) en heeft ook weken verschrikkelijke huilbuien gehad. De troost van mama was helemaal niet voldoende en ik werd er niet happier op.

Na 4 weken brak ik de stilte door hem te bellen omdat ik vond dat ik recht had op een gesprek zelfs al zou het een “exit-gesprek” zijn en ik wou ook dat hij met mijn dochter een gesprek zou hebben.
Mijn vraag aan hem om een gesprek te hebben, werd beantwoord met een “moet dit nog in dit leven”. Ja, dan zit je met een mond vol tanden maar vandaag weet ik dat dit zo’n onbeschofte reactie van hem was waarop ik eigenlijk de telefoon keihard had moeten neerknallen. Er volgde alleen maar weer stilte en ik probeerde de situatie te verwerken en aan mezelf te werken (en dat gaat traag als je nog zoveel verdriet hebt en je je tot in het diepste vernederd voelt). Een hoofd dat gonst van gedachten en een hart dat breekt van gemengde gevoelens.

Ik neem de moed in beide handen en probeer in de resterende zomerdagen van 2009 mooie momenten te beleven en lichtpuntjes te zien en er wordt wel eens gelachen maar het is niet meer een warme lach en de bulderende lach van vroeger is er tot vandaag nog steeds zelden of nooit.

Het leven gaat verder met ups en downs of net als een kabbelende beek , alleen je beseft nauwelijks dat de tijd ook verder loopt.

En dan ineens mid-september staat ie aan de deur en laat ik hem binnen en stort hij alleen maar kritiek en ergernis over me heen en haalt ie zwaar uit over mij en mijn dochter. Ik tot in het diepst gekrenkt en hij huppelt vrolijk de deur uit. Zag je t’in een film dan was ie de grootste kwal. Onwezenlijk , stilte en vanaf hier volgt een dal waaruit je moet proberen te klauteren. Het pijnlijke is om te moeten vaststellen bij jezelf dat er iets geknapt is in je binnenste. Je bent niet meer dezelfde als voorheen omdat er iets in je beschadigt is. Het is een innerlijk litteken dat je voor de rest van je leven met je meedraagt.

De herfst brengt met z’n bladerpracht kleur maar ik voel er de warmte niet van. De koude dagen breken aan en de avonden vallen steeds vroeger, beide omhullen me met een kille mantel en maken het loslatingsproces niet tot een pretje. Ik vind toch nog wat menselijkheid in mn werk tot op het moment dat in december op een ongemeen harde wijze mn ontslag wordt aangekondigt (re-organisatie). Op dat moment begrijp ik de wereld niet meer en stel ik mezelf de vraag hoeveel een hart kan verdragen. Het eerste dal nog niet uit en je valt meteen in een nieuw gat.
En weer moet ik verder met mn leven want dat draait door en geluk bij ongeluk, het hebben van een dochter verplicht me om door te gaan . Ik zou niet durven ontkennen dat ik er anders wel eens uitgestapt zou zijn. Kerst-en nieuwjaarsdagen breken aan en je pomt jezelf weer op met woorden om het jaar beter te starten of om er alvast iets van te willen maken. Het voordeel van geen werk te hebben schept extra tijd die ik kan besteden met m’n dochter (en ja, onze band is hierdoor echt wel nog sterker geworden) maar ook tijd om gepieker aan te wakkeren. Zonder loon kan je niet lang verder leven dus ik moet wel gaan solliciteren. De economische crisis maakt het ook al niet gemakkelijk doch als de lente aanbreekt vind ik een nieuwe job, niet echt de droomjob maar daar reken ik ook eigenlijk niet meer op. Ik realiseer me dat door de grote en lange tijdsbesteding aan het zoeken naar een nieuwe job mijn ldvd-verwerking is blijven hangen en die slingert als een boomerang in mn gezicht. Acht maanden zijn verstreken na de breuk en toch heb ik mezelf misschien wel al ietwat teruggevonden maar toch niet meer zoals de persoon van voorheen. Ik stel vast dat ik het moeilijker heb als bij een vorige breuk en dat de leeftijd en al wat je al hebt meegemaakt daar een rol bij spelen.
Ik ga in april op ski-vakantie. Mooie locatie en zonnig weer maar als ik de berg afsuis, gaat door me heen dat ik alleen ski. Zit op de ski-lift en denk aan de gesprekken die ik met hem had als we daar zo hoog in het witte landschap “hingen”. Het lijkt al lang geleden maar toch ook zo dichtbij. Met mijn dochter gaat ondertussen alles gelukkig goed en zij beleefde een zorgeloze vakantie.
Mei, ik en mn dochter jarig. Het mini-feestje die we hierom wensen te bouwen wordt gekeldert door een brief van mn moeder die het liefst niet lang meer in dit leven wil blijven hangen. Ik kan het begrijpen al minstens vijf jaar heel erg ziek en het wordt er niet beter op. De negativiteit blijft maar met stukjes op me neerdalen en dan is er zelfs een moment dat mn hart zegt : stop! Ik zak in mekaar en kom een week niet meer uit bed en ben nu op hartrevalidatie. En weer ga ik door……
Nu in deze zomerdagen stel ik vast dat ik er nog steeds niet helemaal uit ben en dat ik meer dan gemiddeld (wat is gemiddeld?) tijd nodig heb om dingen in z’n algemeen te verwerken. Dat mijn groot gevoel voor rechtvaardigheid en menselijkheid niet steeds helpen om onheuse gebeurtenissen te plaatsen. Dat ik sneller last heb van stress en fysieke klachten dan vroeger. Dat ik veel tijd besteed aan de zin van het leven (en dus pieker). Dat ik hem heb kunnen loslaten maar dat er verbittering en ontgoocheling is blijven hangen. Dat ik moe ben van de afgelopen 12 maanden en me afvraag wanneer die dag komt dat ik nog eens 100% zorgeloos kan genieten.

Ik heb steun gehad aan deze site en heb persoonlijke dingen kunnen verwerken door zelf reacties te geven op blogs van anderen (hoe raar het ook mag klinken). Het is een virtuele plek van menselijkheid die ik dikwijls mis in de Real World. Het stemt me triest dat er sommige mensen niet meer op langskomen, waarschijnlijk omdat ze het niet meer nodig hebben en dat is ok), maar dan nog zou ik het leuk vinden om te weten hoe het met hen gaat (een samenleving is hechter als je deelt).

Vandaag weer verder doorgaan en morgen …dat zien we morgen wel.
Diep