Yo vriend, ik heb je hele verhaal aandachtig gelezen, en dat komt omdat ik net hetzelfde meegemaakt hebt. Het enge is ook dat het bij mij en mijn ex gedaan was na 3.5 jaar..
Ik had hier nog geen account op, maar door jouw verhaal te lezen wou ik erop antwoorden, omdat ik mijn gevoel ook wil delen over wat ik meegemaakt heb.
Het is inmiddels al een goeie maand geleden dat het gedaan is tussen mij en mijn ex, maar je weet dat liefdesverdriet niet snel verdwijnt, omdat je er elke dag nog aan herinnert wordt. Je denkt nog altijd aan die persoon. Omdat je zoveel herinneringen hebt. Mooie en slechte herrineringen...

Ik heb mijn ex leren kennen dankzij een vriendin van me. Achteraf gezien heb ik nu zoiets van, ik moet nu zelf mijn nieuwe vriendin vinden. En niet via via..
Zij was 16, ik was 17. Eerste dag van de zomervakantie, dus we zagen het volledig zitten, toen ik haar zag smolt ik direct voor haar, en ik was nerveus en zij ook, dat zag ik. We wisten niet goed wat zeggen, maar we kenden elkaar ondertussen wel al omdat we al sms'ten. Maar nu we elkaar in het echt zagen was het wel even wennen en zweten, niet weten wat zeggen en toch indruk proberen maken. Maar als je beide toch wat verliefdheid voelt dan kan het niet mis gaan. Die zomer was de beste ooit in mijn leven. Gevuld met liefde, enige nadeel we konden niet elke dag bij elkaar zijn. Zij woonde in een andere provincie dan mij, zowat 1 uur op de trein om bij elkaar te zijn. Geen moeite voor mij of haar want we zagen elkaar echt graag. We zeiden altijd tegen elkaar dat het voor altijd was en voor eeuwig. Iets waarin ik geloofde en zij zeker ook. Maar soms gebeuren er veranderingen in je leven, die je als persoon ook ga laten veranderen. Ze ging naar een nieuwe school, leerde nieuwe vriendinnen kennen. Goeie en minder goeie. Mijn ex was ook iemand die zich veel aantrok wat andere zeiden. Dit voornamelijk heeft voor mij geleid naar de breuk. Mensen die op haar inpraatten en doen blijken dat het 'gras groener is aan de overkant' zoals je verwoordt, het onbekende, iets wat je nog niet hebt gehad. Daar had zij een zwak voor. Maar we waren 4 jaar samen, we konden niet zonder elkaar, we hadden ups en downs zoals elke relatie. Gewoon bij elkaar zijn was al genoeg voor ons. We waren jong dus vaak nog thuis en niet kunnen doen wat we wouden doen. Ik ging naar school toen, na 2 jaar samen ging ik naar de hogeschool, mijn eerste jaar daar mislukte, toen probeerde ik de arbeidsmarkt uit en ging ik gaan werken. Ondertussen 1.5 jaar later. Zij werkt ondertussen al een jaartje dus heeft al mooi gespaard voor een auto.. ze kreeg meer vrijheid. Ik blij, want we konden meer doen. Uiteindelijk hebben niet veel meer gedaan dan naar een shoppingcentrum geweest. Ik wou naar zee, pretpark, op reis. Hoefde niet per se met de auto maar ik kreeg zin om meer te doen. We deden ook leuke dingen, maar zoals ik al zei gewoon bij elkaar zijn was al gezellig op zich. We waren eigenlijk meer huismusjes. Filmpje kijken, samen koken, samen kuisen. We deden veel samen, ook al moest ik haar niet altijd helpen, toch vroeg ik het altijd. Maar ik kreeg het gevoel dat het vertrouwen weg ging langs haar kant. Ze begon zich te ergeren aan alle kleine dingen die ik deed. Al was het maar in een kast kijken in haar nieuwe woning. Zodat ik niet telkens moest vragen waar wat lag. Ik vond het raar hoe ze deed tegen mij, ze zei altijd dat ik verandert was, dat het niet meer was zoals in het begin. Ik zag haar alleen in het weekend. Dus werkte ze in de week en weekends zaten we bij elkaar. Een soort van gewoonte aan het worden. Ze kon ook niet veel met haar vriendinnen afspreken zei ze, omdat ik in het weekend altijd kwam, alhoewel ik om de 4 weekends 1 weekend moest werken, dus dan waren we niet bij elkaar. Wanneer we bij elkaar waren dan voelden we ons goed samen, maar in dat ene weekend waar we niet bij elkaar waren, begon zij telkens te twijfelen over onze relatie. Ook al zei ik dat ik snel wou samenwonen. Maar ze was egoistisch. Dacht uiteindelijk alleen aan haar zelf. Ging alleen gaan wonen, terwijl ze in een relatie zat. Ik deed alles wat ik kon voor haar. Zat elk weekend 2uur op de trein om maar bij haar te kunnen zijn. Ze had ook een vriendin die single was, en die veel uitging. Die vriendin sprak soms op haar in, zonder mij te kennen. Dat ze meer moest genieten van het jonge leven. Maar ik zag het probleem niet, ze had in de week de tijd, en in het weekend wanneer we niet samen konden zijn. Maar ik ken haar al die tijd al, ze was niet de persoon die graag uitging, wel bij vriendinnen zat. En veel ervaring op liefdesvlak had ze niet want ik was haar eerste serieuze relatie. Ze werkte in een kinderdagverblijf, en kreeg gevoelens voor een vader van een kind, die vader was ook nog jong, zij intussen 19 en hij cc. 25, hij was zelf verloofd met zijn vriendin en had dus een kind van 2jr. Ze kreeg er gevoelens voor, waarom weet ik niet? Hij was daar elke dag om zijn zoon binnen te steken en te komen halen, dus in feite zag ze hem meer dan mij.. Ze kreeg er 'gevoelens' voor. Uit onervarenheid, ze wist niet wat ze moest doen met haar gevoelens, had ze beter nagedacht over wat we allemaal meegemaakt hebben. Die voorbije 3.5 jaren. Maar ze was naief en liet de persoon weten dat ze er gevoelens voor had, hij zei dat hij ook gevoelens had voor haar. Dus het kalf was verzonken. Een affaire ontstond, ik wist van niks. Want net zoals bij jou hadden we een soort van pauze, om met haar vriendinnen af te spreken, weten hoe het was om dingen te doen die ze niet gewend was, iets voelen wat ze nooit voelde, niet elke keer die gewoonte om mij bij haar te hebben. Ook al had ze mij beloofd om altijd bij mij te blijven, ik heb achteraf gezien mijn hogeschool verwaarloosd omdat ik elk weekend bij haar was, ik ben beginnen werken voor haar. Zodat we sneller konden samenwonen. Ik heb alles in die 3.5 jaar gedaan voor haar, ik heb geleegd voor haar, ik had geen vrienden meer. Het laatste jaar verhuisd. Ik ben de waarheid te weten gekomen nadat ik wist dat er iets niet klopte met de 'pauze'.. Ze zag mij nog graag, ze stuurde dat ze alles miste wat we hadden. En dat ze alles terug wou zoals we het hadden. Maar ze besefte zelf toen dat het niet meer kon nadat ze mij bedrogen had. Ik moest de waarheid dan nog zelf achterhalen, ik was geschokt toen ik het vernam. Zij vertelde iedereen dat het mijn schuld was. En dat zij geen tijd meer in mij wou steken. Ik was dus de boeman, dus ben ik de waarheid beginnen vertellen aan ieder die ze kent en mij kent. Veel afspreken met haar vriendinnen deed ze ook niet. Dus ging ze daarna op zoek naar een persoon om te gebruiken voor 'liefde'.. het liep allemaal heel erg uit de hand. Nu ik haar zwart heb gemaakt, door gewoon de waarheid te vertellen aan iedereen heeft ze mij volledig geblokkeerd uit haar leven, aangezien we ver van mekaar wonen kan ik haar ook niet persoonlijk confronteren. Maar op een dag doe ik het toch wel. Als al mijn gevoelens volledig weg zijn. Nu zal ze wel gelukkig zijn met het single zijn, en doen en laten wat ze wil. Maar ze zal snel wel beseffen dat het gras helemaal niet groener is aan de overkant. In eerste instantie dacht ik dat ze helemaal verandert was van de persoon die ik kende, maar het was zij die nooit zichzelf kon zijn bij mij. Omdat ze diep in haar naar het onbekende zocht. Maar ik was zeker dat als ze mij de kans zou geven om samen te wonen, en samen onze dromen waar te maken, kinderen krijgen en trouwen. Dan zou ze gelukkig zijn. Ik weet niet wat ze nu naar op zoek is.. Ik begrijp dat ze jong is en wil genieten van haar jeugdigheid. Maar zoiets beslis je niet zomaar na 3.5 jaar een relatie te hebben met iemand die serieus aan een toekomst aant bouwen is. Hoe moeilijk het ook is. Want zij kwam voor mij altijd op de eerste plaats, niet hogeschool, niet mijn familie, niet mijn vrienden.. En dat is niet iets waar ik spijt van heb. Want ik leef voor de liefde, 1 persoon waarmee ik mijn leven kan delen, ons eigen gezinnetje kan maken. Ik geloofde in eeuwige liefde, in slechte tijden zowel goeie tijden. Dat is een relatie. Ik was er klaar voor..

Er zijn nog zoveel dingen waarover ik kan vertellen, maar ik kan zo bezig blijven. Het is moeilijk om alles neer te schrijven op dit moment, terwijl er nog veel vergeten wordt. Ik zou wel een boek kunnen schrijven over die 3.5 jaar om alles beknopt te schrijven, om tot het einde van het verhaal te komen. Net zoals het einde van deze periode. Maar dat is het leven, op naar een nieuw boek. Ook al wil je dat vorig boek zo graag verder lezen.