Jeetje ik kan net mijn hoofd boven water houden, zit mijn moeder weer te zeuren. Bel ik van de week hoe de uitslag van de onderzoeken waren. Ik heb mijn vader aan de lijn zit ze op de achtergrond te emmeren als ik de belang bij had hoe het maar haar ging was ik wel langs gekomen....Ben zelf de laatste paar weken ook ziek geweest... Kan in haar ogen nooit iets goed doen, altijd maar negatief...
sinds ik het uit heb in april/mei is het contact super slecht. Ben het gewoon zat, kan het niet meer. Als ik bij hun langs ga, weet ik niet waar ik het over moet hebben.
Het is alweer een tijdje terug dat ik ze gezien heb, kom alleen langs voor mijn vader. Dit kan ik er niet meer bij hebben, ze kan me wat. Dacht dat het wat beter was geworden maar nee ze begint weer opnieuw. Ze bekijkt het maar.

ik kamp met nog wat kleine problemen met mijn ex, maar daar wilde ik het nu niet over hebben. Ik wilde het hebben over een ander probleem dat mij ook nauw aan het hart gaat. Ik zit op een home op kot, met mijn zus in de kamer naast mij. We zitten hier nu al drie jaar. dit jaar zijn op onze verdieping veel nieuwe mensen bijgekomen. Velen zeggen niet eens goedendag als ik hen groet en lopen gewoon door. Degenen die hier vroeger al zaten en die ik een beetje ken, beginnen mij ook te negeren. Ik heb al eens gehoord dat er over mij geroddeld werd. Bijna al deze mensen vormen een hechte groep op onze verdieping.

Vandaag bij m'n ex geweest en het is echt over.
Maar 'k heb er een gedeeld gevoel over, het gemis is niet weg, maar misschien wordt ons contact nu wel beter dan het op het laatst was.
Ze begint ook te snappen dat die andere gozer een pannekoek is.
Dat scheelt, liever gedumpt omdat het niet meer ging als ingeruild voor een pudding-tarzan.
Misschien kan ik nu mijn fantasie om die gozer helemaal kapot te trekken laten gaan, beter.

En toch.....ooit......zij en ik.....

Welterusten mooie vrouw, wordt gelukkig, met of zonder mij.

maar gisteren weer gevraagd WAAROM hij mij geen kans meer geeft... wat hij te verliezen heeft...
kreeg ik als antwoord dat hij een relatie heeft en of tie nog meer moest zeggen want hij wil haar niet kwijt...
En dat ik blij moet zijn dat ik mn huis en al mijn spullen nog heb. Toen zei ik dat ik daar niet gelukkig van werd en toen zei hij dat ik gelijk had want toen hij hier nog was was hij ook niet gelukkig...
dit wist ik allemaal al maar lijkt of ik het nodig heb om het steeds te horen omdat ik het anders niet geloof en hoe langer hij het niet zegt hoe meer ik ga geloven dat het ooit weer goedkomt. Ja ik weet het: kronkel in mn kop...

Drowning in the distance from me to you
Underneath the surface
All colours fade to blue

Getting trough another night
Sleeping trough another day
Heaven seems so far away

Breathe without you
How can I breathe without you
Breathe without you
I'll never breathe without you

Swimming trough the images you've left behind
Reflections of the harbour, the shore I try to find

Getting trough another night
Sleeping trough another day
Heaven seems so far away

There may be questions I don't get
There may be questions I regret
But there's too many things I can't forget

Misshien helpt dit ook voor anderen bij mij al zeker wel.

ik heb'm net weer gesproken, hij belde....moeilijk.
we hebben, beetje door mij nu afgesproken zaterdagmiddag. omdat ik gewoon nergens meer heen durf omdat ik bang ben dat hij er is, en ik wil'm daarvoor gewoon even zien...alleen. Ik heb 'm hellemaal niet meer gezien sinds het uit is.
Dan is het mischien wat minder moeilijk als ik'm dan in de stad tegenkom met andere mensen. En aan de ene kant denk dat het een goed plan is, en aan de andere kant mischien niet...Dan is het precies 3 weken uit...
wat een hel dit zeg.....je weet past wat je mist als het weg is....en het lag ook niet aan mij of onze relatie...maar hellemaal bij hem...wat een hopeloos gevoel.

Er schijnen twee soort mensen te zijn in deze gevallen.
De mensen die juist hard moeten gaan (of blijven) werken en de mensen die eigenlijk ff een tijdje een time-out nodig hebben.
Ik ben dus 1 van de laatste want als ik thuis ben gaat het allemaal nog wel, maar op het werk breekt binnenkort de pleuris uit.
Alle verdriet dat ik thuis wel aan kan lijk ik op het werk des te harder te voelen.
Niemand heeft enig begrip voor wat ik doormaak en dus bijt ik het maar weg.
Ik zit hierdoor tegen overspannen aan en ben bang dat ik binnenkort m'n monitor of m'n collega door het raam gooi.
Ik moet even, bijv. twee weken vrij wetende dat m'n baas dit niet gaat begrijpen als ik dit vraag.