is bijna verstreken en ik heb niets van hem gehoord op mijn mail.
Ik vind het onbeschoft.
Ik heb hem 1 keer aan de telefoon gehad voor werk sindsdien, toen deed hij een beetje brallerig.
Ik heb geen zin meer om te lijden door hoe hij doet. Ik hou van hem, maar dit spelletje gaat me te ver.
Er is iets in me geknapt.

ik heb met die jongen gesproken waar ik bij ben blijven slapen. hij valt op mij, zegt hij, maar hij wil geen relatie met mij omdat hij denkt dat een relatie gevaarlijk is voor zijn resultaten op de hogeschool en hij is bang dat hij zijn vrienden zou kwijtspelen. ik vind dit domme redenen, maar ik ga er niet op in. ik weet zelf niet goed wat ik wil. ben wel bang dat ik verliefd aan het worden ben.morgen komt hij langs om te praten, maar ik weet niet eens wat ik moet zeggen...

We hebben afgelopen weekend gepraat. Ik wilde graag van hem weten waarom hij me steeds weer opzoekt, waarom hij mij koste wat kost in zijn leven wil houden. Ik houd nog zielsveel van hem en als hij zou zeggen dat hij nog van mij zou houden dan kunnen we ergens aan werken. Nu hink ik met mijn ene been in het verleden en houd ik vast aan wat we hadden omdat ik nog van hem houdt, maar sta ik met mijn andere been in het heden. Ik heb geleerd om te gaan met mijn gevoel voor hem en ben ook weer aan het bouwen aan mijn eigen toekomst.
Hij had er lang over nagedacht en vroeg ook bij zichzelf af waarom hij me nog steeds opzoekt. Hij twijfelt en zegt dat hij eerlijk tegen me wil zijn maar zolang hij het zelf nog niet weet kan hij mij ook niet meer vertellen. Hij heeft gevoelens voor mij die hij niet kan plaatsen. Hij weet niet of het gevoelens zijn van vriendschap of gevoelens waarmee hij dus weer een toekomst met mij op kan bouwen. Hij vraagt of wij weer met elkaar om kunnen gaan en leuke dingen met elkaar kunnen doen zodat hij kan uitzoeken wat hij nou precies voelt.

Wanneer houdt die pijn eindelijk op. Het lijkt maar niet over te gaan...... Ik weet diep in mijn hart wel dat hij niet meer terug komt...... Hij kon niet kiezen maar uiteindelijk heeft hij voor die ander gekozen om dat het met mij te moeilijk was, hij heeft de weg van de minste weerstand gekozen waren zijn woorden..... Moet hem loslaten maar hoe doe je dat als je nog zoveel om iemand geeft....
Alles geeft hij op zijn huis, baan, kids om bij haar te zijn... Hij gaat zelfs emigreren en trouwen.... Jeetje ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan,,,, doet zo'n pijn...
Hij is mijn verdriet niet waard hij is een grote jeweetwel.... Moet verder maar het valt me zo zwaar...

na een feestje met russische vodka werd ik vanmorgen wakker in de armen van een ex van mij, dit is een ander dan degene over wie ik reeds gesproken heb. gelukkig is er niet veel gebeurd, maar ik zit nu met de vraag of hij verliefd is op mij of niet...enerzijds denk ik van wel want hij was voortdurend van die "liefdevolle" dingetjes aan t doen zoals mijn haar achter mijn oren steken, een kus geven, mijn wangen strelen en hij hield mij toch wel erg stevig vast. anderzijds herinner ik mij dat ik verschrikkelijk opdringerig was, wat impliceert dat hij mij toch niet wil. Ik durf er hem niet over te spreken en weet niet of ik hem zelf wel wil.

na 3 jaar samengewoond te hebben vond mijn meisje,mijn maatje,dat ze voor haar zelf moest uitmaken wat ze nu precies wilde met haar leven.
ze kwam erachter,nadat ze veelvuldig met een collega van mij had gepraat,dat ze niet meer bij mij kon zijn.
ik zou teveel aan haar hebben gehangen en ze kon mij,en mijn problemen en die van haar zelf niet meer in combinatie zien in onze relatie;en dat terwijl ik dacht dat wij samen alles wel aan konden,zo voelde ik dat en zij eerst ook.
tot ongeveer een jaar geleden,bleek achteraf,vanaf die tijd heeft ze veel moeite gehad met het feit dat we niet meer genoeg praatten,hierdoor heb ik haar van mij afgedreven,en is ze mij meer gaan zien als een heel goede vriend ipv haar partner.

ik wil hier eigenlijk niet meer komen. ik merk dat het me tegenhoudt met verder te gaan.. eigenlijk ben ik naar mn heartbreak keihard verder gegaan.. en uiteindelijk duurt het toch langer dan ik had verwacht. Maar er hier steeds mee geconfronteerd te worden helpt ook niet echt. Vandaag WEER een mailtje van mn ex..als reactie op mijn reactie. Terwijl ik juist had gezegd dat ik niet meer wilde mailen..geen communicatie meer wilde. Tussen neus en lippen door moest ie nog even melden dat ie net terug was van vakantie. wat kinderachtig. en wat klote dat ik dat ik dat kinderachtig vind. dat er dan toch weer een gevoel in mn maag komt als ik dat lees.. misselijkheid welteverstaan.