Zoals met meerdere mensen hier moet ik nu na bijna twee maanden uit de knoop gaan doorhakken. Ik weet het nu zeker maar wat is het moeilijk om die stap te nemen.
Ik wil het gewoon zeggen en niet met een brief.
Nu word ik aan het lijntje gehouden, ben nu altijd nog beschikbaar voor hem en ondertussen verandert er geen reet aan de situatie met hem, behalve dan dat ik steeds verder in de put wegzak....hebben jullie het ook af en toe zo benauwd..alsof iemand even je keel dicht knijp van verdriet...kan er niet meer tegen..ik moet hakken...stoppen met contact hebben...wil niet meer horen hoeveel hij me mist...waar vervolgens toch tot niks komt...wil die pijn niet meer....moet het doen....moet het doen....ga het ook doen....doen!

ik kan er gewoon niet tegen dat ik hem kwijt ben. het mocht dan wel een man/man relatie zijn, wat voor veel mensen toch niet zoveel lijkt voor te stellen (tenminste zo ervaar ik het vaak), maar dit was de liefde van mijn leven. Waarom hoor ik niet sorry, waarom word ik niet vastgehouden. Heb toch stille hoop dat het weer goed komt want ik kan mijn toekomstbeeld toch niet laten vallen? 9,5 jaar heb me best gedaan. mezelf daarbij uit het oog verloren maar dat maakt me niets uit. Als hij maar gelukkig was geworden. Zijn therapie loopt nog dus hoop ik maar dat hij zo tot inkeer kom. Na praten met een vriendin ben ik er aan de andere kant ook wel achter dat ik meer aan mijzelf had moeten denken. maarja, dat is achteraf gelul. Daar krijg ik niets mee terug. Heb me altijd weggecijferd om een ander gelukkig te krijgen. Er zat altijd wel een gevoel van wanneer het eens zou ophouden en ik zou krijgen waar ik ook wel eens recht op had. Liefde wil ik krijgen, iemand die mij beschermt en het beste met me voor had. Snap wel dat als iemand problemen in zijn hoofd heeft het heel moeilijk is maar had het graag gewild. Nu zit ik alleen in ons huis. Voelt al niet meer als mijn huis. Weet niet waar ik heen moet of kan. Kan wel een jaar duren voor het huis verkocht is en alleen kan ik het niet betalen. Wil er dan ook maar snel vanaf want dit houd ik niet vol. Steeds weer die pijn en ook hoop en kwaadheid en machteloosheid. Weet dat ik goed op mezelf moet letten maar het schiet er een beetje bij in volgens mij. Bij mijn ouders is het krap maar het eten staat klaar en je kan toch praten. Hier is het stil en slechts vervlogen herinnereingen van goede tijden. Het bed is koud en alle plekken in huis roepen dingen bij me op. Hoe moet dat in de toekomst? Ga ik nog wel gelukkig worden? En kan dat nog wel. Of is DE liefde weg en komt er niets meer. Had zoveel idealen en dromen..allemaal weg, over en uit.

9,5 jaar geleden elkaar tegen gekomen. Verliefd, samenwonen, trouwen, en nu "ik hou niet meer van je". We hebben veel problemen gehad. Er waren problemen van vroeger, hierdoor gebeurde er elke keer weer stiekume dingen waar ik later achter moest komen. Avonden zitten praten dat die dingen op zich me niets uitmaakte maar alleen het feit dat er niet eerlijk gezegd werd wat er was. En als ik teveel vroeg dan ging er van alles kapot in huis en ik kon het lijfelijk ook ontgelden. Alles geacepteerd en begrepen. Na het trouwen, 2,5 jaar geleden ging het heel goed. Je houd je kleine dingen maar verder geen probleem.

T is nu ol 9 dagen uit met mijn vriendin en toch krijg ik ze maar niet uit mijn hoofd. De eerste 5 dagen waren zeer pijnlijk. Nu is het gewoon lastig, mijn hoofd wil rust. Het enigste waar ik aan kan denken is haar. Kga veel na vrienden en dat helpt wel maar als je s avonds in je bed stapt en s ochtends opstaat, ben je zo eenzaam en mis je haar. Het feit dat ze al een ander geeft, doen mijn gevoelens op hol slaan, van haat naar gemis,... . Kzend nog iedere dag paar berichtjes met wat ik voel maar nu begint ze me te negeren. We zitten in dezelfde school en iedere keer als ik haar zie, breekt mijn hart opnieuw. Mijn verstand wil haar niet meer terug, maar mijn hart wel want kzag haar doodgraag en kging er alles voor doen. Ik ga blij zijn als we een maand verder zijn, dan zal ik mss terug normaal kunnen leven, maar de tijd gaat zo traag. Kweet dat het wel weer goed komt met mij, maar toch zie ik het niet zitten om zo'n gevoel nog weken mee te sleuren. Ik haat mijn leven nu!!! Als ik hoor dat sommige mensen 3-6 maanden last hebben, zie ik het echt niet zitten. Khoop dat de pijn alleen vermindert week per week. Vandaag zag ik haar met haar nieuwe vriend, hij zette haar af aan tschool, dus dit wil zeggen dat hij blijven slapen is, die deed pijn. Moja die klootzak is de de grote oorzaak van mijn pijn en wraak zal komen, mss wacht ik hem wel op vanavond. Khoop dat de pijn zo vermindert. Probleem is dat de meeste vrienden nog nooit een serieuze relatie hebben gehad en mijn gevoelens niet verstaan. Kben zo alleen ...

Ik wil nog maar een ding:
Slapen voor altijd

Ik ga puur door fases van woede en imense eenzaamheid heen. Ik mis hem ongeloofelijk maar ben kwaad op hoe je in één keer gewoon 5 jaar achter je laat staan. Ik kan iedere minuut in tranen uitbarsten en ben hyper gevoelig voor alle impulsen die ik rondom mij voel. Momenteel voel ik me zeer nietig . Het verdriet is nog te groot. Ik wou dat ik de klok een jaar kon verzetten. Dat de pijn maar snel afneemt want dit is ondraaglijk.

G. en ik kennen elkaar van kleins af. Hij is de beste vriend van mijn broer en is hierdoor een echte huisvriend. Ik werd 6 jaar geleden verliefd op hem. Hij zag me ook zitten, plots zagen we elkaar kan je wel zeggen. G. is een hele knappe kerel, groot, breed, donkere haren en ogen, een knap gezicht met een lekker lijf. Helemaal mijn type. IK was dolgelukkig na die eerste kus. Ik had het lot gewonnen, de rest kon me niet schelen. Doordat hij militair is zag ik hem slechts in weekends,ik leefde er steeds naar toe. Maar het klikte, de puzzel viel ineen. Alles klikte: de ouders, het gezin, interesses, noem maar op.