Vanavond het dieptepunt in mijn relatie bereikt...

Na de zoveelste leugen om een afspraak af te zeggen heb ik eindelijk besloten definitief te stoppen met mijn relatie.

We hadden hooglopende ruzie en ik heb haar gezegd dat ik een afrpaak wilde maken voor het ophalen van mijn spullen (zon beetje de hele inboedel van het huis waar we samen hebben gewoond).
Ze werd hierop zo boos dat ze tot vier keer toe de telefoon opgooide. Ze wilde niet dat ik notebene mijn eigen spullen meeneem. Hierop ben ik naar haar toegegaan maar ze wilde me niet binnenlaten. Ik heb toen haar aan de kant geduwd en ben naar binnen gelopen waar ik tot mijn grote verbazing een zgn "gewone" vriend van haar onderuitgezakt op MIJN bank zag zitten. Dit terwijl ze onze date afgezegd had omdat haar zoon zo ziek was!!! Mevrouw de "ik zou zoiets nooit doen" en "eerlijkheid is alles" moraalridder.

Ja... Het weekend staat al voor de deur. Heb het helemaal vol gepland. Ik niet tegen alleen zijn nu.

Weet dat het stom is maar heb hemnog iedere dag gesproken... Doet me wel goed moet ik zeggen ookal weet ik dat het nooit meer iets kan worden tussen ons.

Ik mis hem zo erg. Had echt gedacht dat ik me nooit meer zo zou voelen.Het is zo erg. Heb deze week maar een dagboek gekocht. Heb thuis geen internet en kan niet elke dag hier schrijven dus dan maar op the-old-fashion-way. Het lucht wel een klein beetje op maar het wordt er niet beter van...

Ik mis hem intens!!

Tja... Het weekend nadert.
Heb er geen zin in. Dit wordt mijn 2e weekend zonder hem. Altijd als ik een hele drukke week heb gehad met werk en me heel rusteloos voelde dan kwam hij bij me en kon ik weer heerlijk slapen en heerlijk tot rust komen. Nu hij niet meer komt voel ik me nog rustelozer. Heb deze week ook niet het gevoel gehad dat het beter ging met me.
Heb geprobeerd leuke dingen te doen. Ben bij mijn ouders op bezoek geweest en ik kon me gewoon niet toe zetten om gezellig te doen. Nog steeds niet. Doe op het werk een heel groot masker op en niemand die het werkt. En stel het "naar huis gaan" zo lang mogelijk uit. Het is voor mij nu echt een verschrikking om alleen thuis te zijn. Al die herringen in mijn huis met hem. Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Laat me gewoon een soort van wegjagen uit mijn eigen huis. Niet te geloven!! Maar wij hebben toen samen in mijn huis alles zo gemaakt. Hij heeft me helpen verhuizen.

Waar ik na 1.5 week mijn gevoelens onder controlle dacht te hebben had ik het mis. Het ging redelijk als ik zou zeggen het ging goed dan zou ik liegen. Maar de afgelopen 2 dagen waren weer een ramp, je heb je telefoon in je hand en je wil bellen maar je weet dat het geen zin meer heeft, je wil een sms sturen maar je weet dat je toch niks terug zal krijgen.

Van familie van haar krijg je te horen dat ze wat jongens mee naar huis had genomen, en dat ze in de avonden niet thuis meer is. Dingen die je niet maar stiekem ook wel wil weten, verstandig is iets heel anders.

Je gevoel is weg en je heb gewoon geen puf meer ook de blik in mijn ogen is van zelfverzekerd overgegaan in een gevoel ergens diep in mijn lichaam.

Het spijt me dat het over is.
Het spijt me dat het zoveel energie kostte.
Het spijt me dat al die energie nergens toe heeft geleid.

Het spijt me dat ik je onbewust telkens op de proef stelde.
Het spijt me dat je onbewust voor elke proef zakte.
Het spijt me dat je denkt dat het niks betekende.

Het spijt me dat ik je niet duidelijk heb kunnen maken wat je voor me betekent.
Het spijt me dat ik zo onzeker was.
Het spijt me dat jij me het zelfvertrouwen niet terug kon geven.

Het spijt me dat ik je gekwetst heb.
Het spijt me dat je je leven op zijn kop gezet hebt voor mij.
Het spijt me dat ik je niet vertrouwde.

Lieve mensen,

Vol ongeloof ben ik op moment van schrijven. Ik ben zelf 26 jaar (M) en heb net een relatie van ruim 8 jaar achter de rug. Vorige week kwam mijn ex-vriendin terug van een reis en vertelde me dat ze niet meer gelukkig met me was. Ze is gelijk vertrokken uit ons huis naar vriendinnen. Dit sloeg bij mij in als een bom. Het is alsof mijn hart uit mijn lijf is gerukt. Al die jaren waren zo mooi. Nooit hadden we ruzie, altijd waren we lief en teder voor elkaar. Sinds 1,5 jaar woonden we samen, en ondanks de weinige tijd dat we elkaar zagen, waren we wel erg gelukkig. Allebei een drukke baan, maar wel super romantische momenten.

In de avond 2 levensechte dromen gehad over mijn ex. Dromen dat ze me in het begin een beetje scheef aankeek, maar zodra ik dichterbij kwam gaf ze me een zoen op mijn wang zoals alleen zij dat kan.

In de 2e droom vertelde ze me dat ze iemand dierbaars kwijtgeraakt was, dus ging ik haar troosten. En het was weer als vanouds.

Nu ben ik weer wat verward wakker geworden, nog net niet in een dip maar die kan er elk moment aankomen...

Gelukkig heb ik nu niet de drang om haar te bellen, maar dat wil niet zeggen dat ik haar niet mis.

Gister keek ik in het holst van de nacht televisie, op dat filmkanaal. Ik beeldde me in dat mijn ex naast me zat en hoe we elkaar knuffelden.