Ik wordt er gek van. Helemaal compleet gek van. En dan heb ik het over mezelf.
Ik heb nu al ruim 7 maanden een relatie met een geweldige jongen. Eigenlijk zijn we elkaars jeugdliefde, en kwam het er nooit van. Tot we elkaar na een paar jaar weer tegenkwamen, en *pats*. Wij zijn zo'n stel waarvan mensen op het eerste gezicht zeggen, dat past toch niet bij elkaar? Hij is open en direct, ik ben gesloten en een binnenvetter. Maar het is heerlijk met z'n tweeen. Zelfde beroepsrichting, wonen vlak bij elkaar in de buurt, vriendengroepen die geweldig klikken, en vooral heel heel veel liefde.

Er is wel een probleem, dat wil zeggen, ik ben het probleem. Ik ben ZO bang dat hij me niet meer leuk vind, bij me weggaat. het houdt me constant bezig. Op school, op mijn werk, bij vriendinnen, en zelfs als ik naast hem lig in bed. Dit is vanaf het begin af aan al een probleem geweest, maar het stapel gek zijn op elkaar kwam in de eerste 7 maanden echt wel van twee kanten.

Nu besef en voel ik het weer ten volste wat het betekent om liefdesverdriet te hebben. Ik was het vergeten. Gek hoe snel een mens kan vergeten hoe die ergste pijn voelt. Het is te vergelijken, denk ik, met het baren van een kind. Ik zelf heb nooit een kind gebaard, maar vriendinnen wel. Die eerste dag hebben ze het over pijn en doen ze de mededeling dat ze die nooit weer willen hebben. Maar wat heb je te willen als je zo'n mooi wezentje in je armen hebt? Die pijn vergeten ze. Althans, na een tijdje voelen ze die niet meer en hebben ze alleen nog de herinnering aan die pijn. Maar dat is het verstand, niet het lichaam. En een tijdje later baren ze een tweede en soms zelfs een derde wondertje.

Het ging een stuk beter met mij. Tot ik gisteren een mail kreeg van hem dat hij ik te ver gegaan ben, dat hij nooit meer iets met mij te maken wil hebben en dat hij mij geen liefde meer kan en wil geven. Ik snap niet waar hij dat plots vandaan haalt. Bovendien zitten we samen op kot en hebben we gemeenschappelijke vrienden, hoe moet dat dan? Ik snap hem echt niet meer...net nu het beter ging... . Voel me zo rot, mis hem en wil het liefst nu naar hem toe gaan, maar hij wil mij nooit meer zien.
Ik snap het gewoon niet. Het doet zo'n pijn.
Vrijdag nog zei hij dat het pijn deed toen hij mij zag wenen en dat hij "blij" was dat hij mij kon troosten en nu dit... .

Mijn ex en ik zijn nu 6 weken uit elkaar en ik heb gisteren te horen gekregen dat hij al 3 weken bezig is met een nieuwe relatie. Ik had geloof ik al eens hier geschreven over de stagiere op zijn werk en mijn intuitie heeft dus gelijk gekregen. Hij zegt dat het pas iets van de laatste 3 weken is en hij verwacht dat ik dat geloof. Ik had het hem van de week nogeens gevraagd en toen zei hij dat ze echt niets hadden en dan krijg je dit. Hij zei dat hij het niet had verteld om mij niet te kwetsen en dat hij het eventueel over een tijdje pas wou zeggen. Denkt ie nou echt dat ik dan niet gekwetst wordt? Wat een ongeloofelijke KLOOTZAK!!! Dit heeft echt gewoon al langer gespeeld dat kan gewoon niet anders.

Dea chtbaan is weer wat tot rust gekomen, de rest van de week vrij. Ik hoop vanavond wat beter te slapen. Donderdag verhuizen (bah), vrijdag bank & makelaar met hem (bah, bah en nog eens bah). Het wordt tijd dat dit afgelopen is, dat ik rust krijg om mijn leven op te bouwen. En tijd dat zijn leven hem nog meer tegen gaat vallen.....

Ondanks dat het nu al dik 2 maanden uit is, heb ik deze week toch weer wat last. Ik mis haar, heel raar, want de laatste 4 weken heb ik haar juist nauwelijks gemist.

Ik denk dat ik wel weet hoe het komt. Deze week zouden we een weekje naar Ameland gaan. Nu is zij er alleen heen, zonder mij, zonder iemand. Dat doet me na 2 maanden toch nog steeds pijn.

Ik moet toch ooit overwegen een definitief afscheid te nemen. want dat heb ik nog steeds niet gedaan. En dan kan voor je er erg in hebt alles weer naar boven komen.