Weer een nieuwe week, en dus weer nieuwe kansen en mogelijkheden. Vanmorgen was ik vrij laat wakker, en eenmaal onder de douche gesprongen begon ik toch even nog na te denken over afgelopen weekend. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het idee krijg dat Twinkelloos heel goed het standpunt en denkbeeld van m’n ex wist te verwoorden gisteren, en lijkt het me steeds duidelijker dat m’n ex voor mij bedacht heeft dat ik een relatie met haar zou willen nu. In dat licht bekeken is haar reactie en de manier waarop ze zich naar mij toe opstelt dan ook logisch en begrijpelijk. Voor nu kan ik er alleen niets mee, en telt alleen hetgeen waar ik nu ook wat mee van doen heb. Daarom ga ik vandaag weer de aandacht bij mezelf leggen, en kan zij me vanaf vandaag weer effe gestolen worden. Ik kan daar nu toch niets mee, en dus is het niet nuttig om mijn tijd en energie te steken in iets waar ik niets aan kan veranderen. Als het weer van toepassing wordt, kijk ik wel weer hoe ik er dan mee omga.
--edit--
Alsof de duvel ermee speelt verschijnt er vandaag een artikel dat precies is wat ik nodig heb: http://sochicken.nl/ergernissen-laten-glijden
Daar ga ik eens de nodige aandacht op vestigen en proberen toe te passen. Komt allemaal wel weer goed uiteindelijk

Gisteren was zoals gezegd geen beste dag. De ochtend verliep op z’n zachtst gezegd slecht en dat heeft behoorlijk z’n stempel gedrukt op de rest van de dag. Eind van de middag was ik ronduit kwaad op m’n ex, en kon ze echt van me de boom in. Ik was haar zo verschrikkelijk zat op dat moment… toen heb ik dan ook de beslissing gemaakt om voorlopig even helemaal niets van haar te willen weten. Ze zoekt het maar effe uit voor nu. De komende paar weken ben ik even niet bereikbaar voor haar, en misschien wel langer als ik er nog geen zin in heb om contact met haar te hebben. Eenmaal thuis aangekomen vond ik dat ik mezelf best wel even een oppepper kon geven. Dinsdag-avond met Bayern München – Barcelona op het programma, dus dat schreeuwde om een afhaal-chinees en een paar biertjes. Voetjes op de bank, bord eten op schoot en optimaal geprofiteerd van geen vrouw in huis dus Naarmate het promilage steeg daalde m’n irritatie, en uiteindelijk m’n bed in gestapt met een leuke slok op en een prettig gevoel. Ik was ten minste niet langer meer echt boos op d’r, en dat is toch een stuk relaxter dan kwaad gaan slapen.

Vanmorgen merkte ik dat er toch wel wat verandert was bij me. Normaal heb ik na een nachtrust zoiets van “ach, laat maar en we gaan gewoon verder”, maar vanmorgen was dat anders. Ten eerste was er een behoorlijke pijn in m’n kop, maar dat heeft denk ik meer met gisterenavond te maken, en ten tweede merkte ik bij mezelf dat ik nog steeds standvastig ben in dat ik geen contact wil met haar voorlopig. Elke keer ging het geen contact hebben steeds van haar uit, en volgde ik braaf maar wat ze me vroeg. Dat gaf haar een soort van controle en op een bepaalde manier ook een soort van macht over mij. Zij was degene die elke keer maar bepaalde hoe het verliep, en daar moest ik het maar mee doen. Continue werd er gedreigd met “en anders hebben we nooit meer contact” en ze weet dat ik daar nogal gevoelig voor ben. Een soort van misbruik van de situatie. Tijdens de relatie deed ze dat ook; elke ruzie eindigde steeds weer met de opmerking “ik pak anders m’n spullen en ga terug naar m’n oude stad”. Een schuldgevoel werd me op die manier aangepraat want ze was immers voor mij verhuisd. Er werd daarmee even op subtiele wijze door haar op gewezen. Meer dan eens had ik haar al verteld dat ik dat echt gemeen vond om het op die manier te doen, maar dat veranderde niets… de opmerking bleef maar steeds komen. Tja, dan is het eigenlijk wel bizar dat ze er nu voor kiest om bij me om de hoek te gaan wonen nadat ze daadwerkelijk de relatie beëindigd heeft… Maar goed, het gaat daar nu even niet om; het gaat om de manier en het moment van contact dat door haar gedicteerd wordt waar ik me maar naar had te schikken. Daar gaat nu een streep doorheen, en nu wil ik even geen contact meer met haar. Pas als ik zelf vind dat ik er weer klaar voor ben en ook contact met haar wil, en niet eerder. Mijn grenzen voor haar liggen erg ver, maar inmiddels is ze die toch wel gaan bereiken. Ik ben dan ook wel weer zo’n rechtlijnige klootzak dat áls je m’n grenzen eenmaal bereikt hebt dat het ook klaar is ook en het dan echt niet meer gezellig is.

De ochtend is inmiddels ook alweer voorbij, en eigenlijk voel ik me nog steeds prima bij die beslissing. Ik ken haar een klein beetje inmiddels, en die komt binnen afzienbare tijd wel weer met een of andere k-smoes over een broodrooster, kerstballen of weet ik veel wat aanzetten, en ook dan zal ze toch echt effe de boom nog in kunnen denk ik. Nu heb ik wel een grote bek wat dat betreft, maar ik ken ook mezelf, en ik moet nog maar zien of ik op dat moment dan ook zo standvastig ben Ik heb toch wel een groot zwak voor haar, en daar moet ik wel mee oppassen dat daar geen misbruik van wordt gemaakt.

Maar goed, ik ben alweer veel te lang met haar in m’n hoofd bezig, en dat voor iemand waar ik even niets mee te maken wil hebben lijkt me dat geen goed plan, dus het wordt hoog tijd om me weer met andere dingen bezig te houden. Het eerste waar ik me mee bezig ga houden wat dat betreft is het voor mezelf weer leuk maken. Ik ga me alleen nog maar op leuke dingen richten. Is iets niet leuk (en niet noodzakelijk), dan doe ik het niet. Irriteert iets me? Dan doe ik er wat aan door de irritatie weg te nemen of zelf weg te gaan. Wil ik iets leuks gaan doen? Dan ga ik iets leuks doen. Niets dat me tegen houdt en de enige limitatie erin ben ik zelf. Mezelf dus weer aanleren wat ik altijd goed kon, en wat ik de laatste jaren ben “vergeten”: Leven zonder limitaties en grenzen. Ik heb er zin in, voel me weer goed dus wat kan me gebeuren?

Het heeft iets langer geduurd dan verwacht, maar daar is dan m'n twijfel-dagje Het is ook elke keer hetzelfde bij me wat dat betreft; elke keer als ik een verschil van inzicht met m'n ex heb en effe niets meer met haar van doen wil hebben, dan na verloop van tijd breekt toch weer m'n verzet en neem ik het haar niet meer zo kwalijk. Gisteren was ik nog heel erg stellig in dat ik niets met haar te maken wil hebben, maar vandaag is dat alweer anders... Nu vind ik het alleen nog maar zielig voor haar dat ze nog niet zo ver is om op een normale manier met me om te gaan. Ze zit er kennelijk nog steeds echt heel erg mee, want anders was het niet zo moeilijk voor haar. En dat vind ik toch wel heel erg jammer voor haar.
Voor nu is het gewoon even niets doen en m'n gedachten weer bij haar weg krijgen, en morgen zie ik wel weer. Elke keer weer per dag en per moment bekijken en wat er op m'n pad komt zie ik wel weer.

Ik heb toch nog even nagedacht over de opmerking van Twinkelloos van gisteren. Zie ik nu echt alleen maar wat ik wil zien? Ben ik te positief ingesteld over m’n ex en de verstandhouding tussen haar en mij? Of is het wel zoals ze het vertelt en ik uitleg, en past haar gedrag op het moment nog niet helemaal bij haar woorden? Dat heeft me gisteren en vanmorgen toch wel een behoorlijke tijd bezig gehouden. Een antwoord lijk ik er voor alsnog niet op te kunnen vinden. Ik kan alleen maar afgaan op wat ze zegt, en op wat ze doet. Hoe dat zich in de toekomst zal ontwikkelen zal ik nooit met zekerheid natuurlijk kunnen beantwoorden, en alleen maar een inschatting maken op basis van de gebeurtenissen van de afgelopen periode en hoe ze zich naar mij toe opstelt. Daaruit kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat ze wel leuk met me wil omgaan, maar dat het voor nu nog niet helemaal lukt. Waarom, dat kan alleen zij beantwoorden. Ik heb er wel zo m’n gedachten over, maar ook hier weer, geen zekerheid en alleen maar de feiten die er liggen die tellen.

Ik weet wel dat het voor nu totaal niet nuttig is om me hier druk over te maken. Ze is nu niet in de buurt, en voorlopig blijft dat ook nog wel even zo. Toch doet het me wel enorm veel pijn dat het op deze manier gaat. Ook daar heb ik nog over nagedacht, want waarom doet het me dan zoveel? Ik wil geen relatie met haar nu, dus wat dat betreft zou het me toch niet zo gek veel moeten doen? Het probleem waar ik mee zit is dat ik gewoon verschrikkelijk veel van haar hou. Een gevoel voor haar dat zo enorm diep zit, dat ik niet zo goed weet hoe ik er dan mee om moet gaan. Haar manier van opstellen naar mij toe frustreert af en toe enorm. Een tijd lang heb ik me al afgevraagd of dat nu mijn opvatting is, of dat het haar gedrag is waar dat uit vandaan komt.

Ik denk dat het een beetje van alle twee is. Ik vat alles vanuit haar kant heel erg snel negatief op en zoek overal wat achter op het moment. Ook als het er niet is. De kleinste aanleiding om ergens over te gaan nadenken grijp ik meteen alweer aan, en in plaats van dat ik dat dan benader vanuit een positief standpunt, zie ik dat vanuit een negatieve blik. Niet handig, en iets waar ik dus ook aan moet gaan werken. Vreemd genoeg lukt het me prima om bij anderen dat toe te passen, maar als het op haar aankomt lukt dat niet zo heel erg lekker nog. Zij is momenteel superdruk bezig met heel fanatiek tonen dat ze zelfstandig is, en niemand nodig heeft in haar leven. Dat heeft ze altijd al wel een beetje in haar gehad. Vanaf het moment dat haar ms begon te spelen merkte ik dat al wel aan haar, want ze is (begrijpelijk ook) doodsbang dat ze later echt afhankelijk van anderen gaat worden en dat vind ze verschrikkelijk. Ze bewijst daarom heel erg graag met name aan haarzelf dat ze anderen niet nodig heeft, en dat ze het allemaal zonder hulp prima aan kan. Dat vind ik ook een heel goede kwaliteit van haar, om niet zielig in een hoekje te gaan zitten en medelijden met haarzelf te hebben, maar om juist te doen wat ze kan en wil. Helaas dat het voor mij in dat opzicht even verkeerd uitpakt nu, maar dat doet niets af aan dat ik die eigenschap wel heel erg waardeer in haar.

Ze wil graag even wat ruimte in haar leven, zonder mij en dat gun ik haar ook. Tegelijkertijd wil ik haar juist wel heel graag in m’n leven, omdat ze echt een toevoeging is aan m’n leven en volgens mij kan / ben ik ook een toevoeging aan haar leven. Tegenstrijdige belangen dus, die nooit alle twee naast elkaar kunnen functioneren. De conclusie is daarin dan ook vrij simpel. Geef ik haar geen ruimte, dan is de kans groot dat ze ruimte gaat nemen en ik haar wel definitief kwijt raak uit m’n leven. Geef ik haar wel die ruimte, dan kan dat natuurlijk nog steeds gebeuren, maar is de kans een stuk groter dat we daarna wel weer op een normale manier met elkaar om kunnen gaan. Vanuit dat oogpunt beredeneerd is het dus simpel en zou ik gewoon haar ook die ruimte moeten bieden. Immers, ik geef haar hetgeen ze heel erg graag wil, en wat haar gelukkig kan maken en wat een mogelijkheid biedt dat ze in m’n leven ook een rol zal blijven spelen. Maar toch voelt het heel erg moeilijk om dat te doen. En hoe ga ik daar dan mee om? Voorlopig ben ik bang dat het een zoektocht zonder antwoorden zal blijven. Want wat ik ook doe, zeg of probeer om het beter te krijgen, alles wat ik in haar richting nu onderneem maakt het alleen maar slechter in plaats van beter.

Eerder deze week was ik haar echt spuugzat. Alles wat ik deed en probeerde om het haar naar de zin te maken, en haar tevreden te stellen werd door haar structureel afgewezen. Alsof ik de enige was die daadwerkelijk er wat van probeerde te maken. Ik weet ook wel dat zij het ook echt wel probeert, maar dat via een totaal andere weg wil doen dan dat ik dat wil. Ik ga wat dat betreft recht op m’n doel af; we willen aan een vriendschap werken, dus dan gaan we dat ook doen en gaan we leuke dingen samen ondernemen, zonder verplichtingen of wat dan ook. Vrij rechtlijnig en met wat inzet en goede wil kom je er dan wel dacht ik. Haar benadering is om eerst helemaal terug te gaan naar 0 toe, en compleet uit elkaars leven zijn wat dat betreft en dan heel langzaam aan het contact weer beetje bij beetje opbouwen en dan ziet ze wel tot waar het haar bevalt. Welke manier is het beste? Ik zou het niet weten. Voor alle twee valt wat te zeggen lijkt me. Via haar manier duurt het een stuk langer (immers, eerst moet je alles naar 0 brengen en dat kost tijd, en daarna weer heel voorzichtig opbouwen wat ook veel tijd kost) maar is de kans op problemen later in het verhaal wat kleiner. Immers, al het oude zeer is er dan ook uit. Via mijn weg zou het aanzienlijk sneller moeten kunnen. Ik wil namelijk hetgeen wat goed is behouden, en weggooien wat niet meer goed is, of niet meer van toepassing is. Het risico dat daardoor oud zeer blijft zitten is aanwezig, maar je hoeft dan dus niet vanuit 0 weer op te gaan bouwen. De manier die ik zou willen, die is door haar resoluut afgewezen. Eigenlijk is haar stelling in dat opzicht dus dat we het op haar manier doen, of helemaal niet. Take it or leave it beleid dus.

In dat geval kies ik dan natuurlijk toch maar eieren voor m’n geld, maar dan doe ik dat wel op de manier waarop ik dat zelf ook kan. Dat betekend dus dat ze eerst maar eens bij haarzelf dan ook die reset naar het 0-punt toe moet gaan doorvoeren voordat we weer eens met elkaar verder gaan, anders blijven we keer op keer botsen. De komende tijd wordt dus een beetje lastiger dan ik had gehoopt, maar niet onmogelijk. Voorlopig is het een kwestie van niets doen, en niets doen is voor mij wat dit betreft heel moeilijk om te doen.

Het weekend zit er inmiddels alweer op, en heb die tijd aangegrepen om eens na te denken over wat ik nu verder wil met m'n leven, en welke kant ik op ga. Ik ben me gaan realiseren dat ik de belangrijkste beslissing ervan al een tijdje geleden genomen heb met m'n keuze om e.e.a te veranderen aan mezelf. Een beslissing waar ik geen spijt van heb. En natuurlijk, het kan altijd beter, ik kan altijd dingen aan mezelf verbeteren, ik kan altijd leuker of beter betaald werk ergens anders krijgen, ik kan altijd een mooier huis, een mooiere auto of wat dan ook willen, maar het belangrijkste met afstand is dat ik gelukkig ben met mezelf, en dat is het geval.

Ook met betrekking tot m'n ex werd daarmee alles plots een heel stuk eenvoudiger. Ik ben tevreden over mezelf, ik heb nergens spijt van en heb gedaan naar het beste van m'n kunnen. Zij kiest ervoor om met mij op deze manier om te gaan en dat bevalt me niet, dus zij kan weer terug komen op het moment dat ze weer op een normale manier met me om kan gaan. Tot die tijd hoef ik niets van haar te weten. Voor het weekend had ik het daar nog knap moeilijk mee, maar ondertussen ben ik steeds meer gaan zien van hoe ze met me omgaat, en dat is op een dermate denigrerende wijze dat ik daar niet langer meer aan mee werk. Het meisje waar ik 10 jaar een relatie mee heb gehad is er nu echt niet in terug te herkennen in haar opstelling richting mij toe, en daarmee mis ik er dus ook niets aan als ze me niet wil kennen.
Het is haar keuze, haar manier van doen, en daar volgt een reactie op. Als die reactie haar niet bevalt is het niet mijn probleem dan. Ik kies er niet voor om zo met elkaar om te gaan, dat was haar keuze.

De komende week wil ik dan ook eens rustig gaan kijken welke onderdelen van m'n leven verder kunnen bijdragen aan m'n geluk, en welke er afbreuk aan doen. Dan ga ik die dingen aanpakken om geluk te maximaliseren