Het is nu ruim een maand of drie, volgens mij, geleden dat mijn ex besloot een punt achter onze relatie te zetten. Ik heb veel diepe dalen gekend in de afgelopen periode. Nu zo'n drie maanden later kan ik zeggen dat het grotendeels van me af heb gezet. In ieder geval voor 80, 85 procent. Zo voelt het in ieder geval.

Het is ontzettend vreemd. Nu begin ik me pas echt te realiseren dat ik weer vrijgezel ben. Dat ik niet meer samen ben met iemand. Ik mis het ongelofelijk, en hoewel ik goed alleen dingen kan doen, is alleen zijn totaal mijn ding niet. Gelukkig word ik goed opgevangen door mijn vrienden die me ook echt op sleeptouw nemen wanneer ik het nodig heb. Daar ben ik ze dankbaar voor.

Ik heb geen contact meer met mijn ex, heb haar van Facebook verwijdert, etc. Inmiddels heeft ze wel weer verkering. Een dikke week nu. Jongen nummer vier in de afgelopen drie maanden, waar ze nu ruim een maand mee aan het scharrelen is geweest volgens de verhalen die ik links en rechts hoor. Typisch haar. Ze kan niet alleen zijn. Zoekt iemand die bij haar levensstijl van dat moment past.

Het is vreemd dat ze nu iemand anders heeft. Dat ze haar lichaam en geest met iemand anders deelt dan mij. Ik weet nu dondersgoed dat het beter was om uit elkaar te gaan, want het had nu toch niet gewerkt. We zaten allebei in andere fases, ik wou vooruit, naar de toekomst kijken. Zij nog niet. Dan botst het.

Ik probeer me zoveel mogelijk af te sluiten voor de verhalen die ik hoor. Zeg tegen die personen dat ik er geen behoefte aan heb, maar je houdt toch niet alles tegen. Het is nu eenmaal niet zo'n groot dorp en iedereen kent wel iemand en zo komt het via via toch altijd wel terecht. Maar goed.

Grotendeels heb ik het toch losgelaten. Ik denk niet meer zo vaak aan haar, doe mijn eigen ding, hoef met niemand rekening te houden en heb het geaccepteerd dat ik weer alleen ben. Maar toch voelt het niet eerlijk. Waarom heeft zij wel weer iemand en ik niet? Waarom is zij wel weer "gelukkig" en ik niet. Het is wrang. En moeilijk om te zien. Ik geef niks om spullen, om geld of om status. Ik wil gewoon simpel: ik hou van jou en jij houdt van mij. Maar zo simpel is het dus niet. Of zo makkelijk.

Het is ironisch. Drie jaar lang heeft ze zich aan mij vastgeklampt, ik was haar wereld. Langzaam trok ik me terug uit het sociale leven om bij haar te zijn. Als ik ook maar een keer wegging met vrienden, al was het naar een concert of een avond bij iemand thuis... dan werd ze gek. Dan was het oorlog tussen ons. Altijd vragen van: ga je vreemd? Constant wantrouwend als ik wegging. Maar in feite draaide ze het verhaaltje om. Wat zij van zichzelf dacht, spiegelde ze af op mij. Ik mocht haar niet in de steek laten en ze was bang als ik andere mensen tegen kwam dat ik haar in de steek zou laten. Het is precies het tegenovergestelde.

Zij gaat een weekend naar de kermis, leert andere mensen kennen. Nieuwe vriendinnen, jongens die geïnteresseerd zijn in haar. En ze laat mij als een blok vallen. Waar zij zelf zo bang voor was, doet ze mij aan. Ik heb het niet verdiend, maar toch zit ik hier en is zij weer "gelukkig" met iemand anders. Het maakt me boos. Maar ik moet het loslaten... En stapje bij beetje gaat dat. Maar het blijkt wel weer dat de wereld niet altijd even eerlijk in elkaar steekt.