Hier ben ik weer...

Laatste week gaat het iets beter met me, een periode met ups, maar ik weet dat het komt omdat ik weinig of niet alleen ben, en veel leuke dingen doe. Ik heb gesproken met hem, en hij kan me nog steeds geen duidelijkheid geven. Ik had me voorgenomen dat ik het contact zou verbreken wanneer hij dat niet kon, maar dat kost me toch heel wat meer moeite helaas. Waarom kan ik hem niet loslaten? Moet ik dan straks gewoon accepteren dat hij een ander heeft? Kan ik dat aan? Moet ik het contact houden, omdat hij mij niet kwijt wil? waarom wil hij dat niet? Laat me dan gaan....is hij bang? Zoveel vragen zijn er nog, maar duidelijk beantwoorden kan hij die vragen niet.

Het gaat...het gaat redelijk, alles gaat nu zijn gangetje, ben er veel uit, en bijna niet thuis, de moeilijke momenten zijn er zeker nog, in alle hevigheid, en vooral s'nachts en s'ochtends wanneer ik wakker wordt. Er is contact geweest maandag en zondag, en enigszins ben ik daardoor rustiger geworden, maar aan de andere kant maakt het me ook verdrietig, ik kan gewoon niet begrijpen waarom hij geen duidelijk JA of NEE aan kan geven, en daar wordt ik gek van...gelukkig kan ik er wel mee omgaan nu, maar moeilijk blijft het, en vooral dat boos worden heb ik af en toe nodig...dan zit ik op de bank, en dan begint het opeens te borrelen.

Vanochtend gelukkig goed opgestaan. Gisteren en eigenlijk de rest van de week voelde ik me behoorlijk slecht. Het loslaten, het moeten loslaten is nu echt begonnen. Laatste dagen voelde ik me erg verdrietig en ook alleen. Heb me er weten door te slaan, en was ook wel weer een week waarin ik veel geleerd heb. Het vechten stopt...ergens geeft dat rust, maar ergens ook weer helemaal niet. Wat te doen, hoe het aan te pakken, en hoe verder zonder grote liefde? Het komt wel goed dat weet ik, ik ben sterk genoeg ervoor, maar moeilijk blijft het. Die arm, die schouder, iemand die er altijd voor je is, nu doe ik het alleen.

Jahoor...ben ik weer.

Ik ben doodop, slaap goed, lig redelijk op tijd in bed. Maar hem loslaten kost me zoveel energie, ben echt uitgeput. Ik heb hem niet meer gesproken, maar ergens heb ik opgevangen dat hij druk aan het daten is...ik wil dat allemaal helemaal niet weten. Ik wil er echt klaar mee zijn, ik dacht dat ik dat wel kon aanhoren, ik heb zijn besluit nog niet gehoord over ons, maar heb de neiging om hem nu een brief te sturen waarin ik precies vertel hoe ik alles zie en voel, en dat ik geen vrienden kan zijn, en alleen hem als mijn vriend wil en anders niet. Wat ik afgelopen tijd niet kon en nu wel...is het contact helemaal verbreken, want dat is dan beter, dat weet ik nu...wat te doen?

Bah...ik ben op mijn werk, en ik heb helemaal geen zin, kan me niet goed concentreren. En waardoor het komt?, het is nu niet eens zo dat ik mijn ex heel erg mis, dat gaat momenteel best redelijk, wel met de bekende ups & downs natuurlijk, maar het is meer een gevoel van alleen zijn, ik weet dat ik dat niet ben, maar soms maakt het me toch verdrietig zoals vandaag. Alles alleen moeten doen, niet iemand die even een berichtje stuurt, met 'ik denk aan je', niet even een mail tijdens mijn werk, met de vraag hoe het gaat? Dit zijn echt van die momenten...ik weet dat het erbij hoort, maar toch even moeilijk nu!

Dit beschrijft mijn gevoel van een tijd terug, toen ik net weer alleen was, ik vond het vandaag, en wilde het met jullie delen.

Nog steeds mis ik jou, jouw lieve stem, een ware streling voor mijn moeie hoofd. Een oase in een wereld van gekte en waanzin. Een gevoel van veiligheid, geen eenzaamheid meer maar thuis.

Tussen de bedrijven door huil ik. Dan mag ik mijzelf zijn. Dan kan ik toegeven aan het feit dat ik jouw mis. Ik mis je zo ontzettend.Je bent heel dichtbij me. Soms lijk je verweg, maar dat ben je niet, nooit. Altijd zul je in mijn cirkel zijn altijd zal ik van jou houden, wat jij ook hebt gedaan, voor mij ben je echt.

Ik ben duidelijk aangekomen bij het 'ups en downs' gedeelte!...nouja, staat hier misschien een beetje raar, maar waarschijnlijk is wel duidelijk voor jullie wat ik bedoel (natuurlijk maakt iedereen het anders mee, en is er geen vast stramine voor)! Het gaat opzich goed met me, doe veel leuke dingen, heb veel afleiding, kan me weer goed concentreren, en mijn besluit om niet meer terug te gaan staat vast...maar de dagen gaan voorbij, en het zijn dagen met up's en down's. Gisteren ging het heel erg goed, vandaag daarentegen gaat het weer stukken minder, een dipje, die waarschijnlijk morgen ook gewoon weer over is.