beste
ik weet niet of iemand zich in (een deel van) dit verhaal herkent. Ik wil tegelijk ook voldoende anoniem blijven, en dus een deel van het verhaal privé houden.
Het begon vele jaren geleden. Een goede vriend, die een zus heeft die ik tot dan nooit gezien had, stelde me voor eens iets te geven aan zijn zus, van me. Iets kleins, dus kom op, ik maakte dat. Was benieuwd, kreeg dan reactie via mail.
Erna mekaar leren kennen op een feest, oppervlakkig.
Dan nog beter, uiteindelijk mailen, we spreken af.
Eerste keer kwam ze langs bij me, er gebeurde niks, ik voelde me ook geblokkeerd in vele dingen. Ik had ook grote naïeve dromen, over geluk, en harmonie. Ze was wel into flirten, mailgewijze, aan telefoon.
Ik had bij haar vertrek al een enorme melancholie om wat een gemiste kans leek.
Geen week erna, feestje, drugs erbij (ze had een leverancier). Ik hield mn afstand, het was allemaal wat nieuw voor me. Kende haar ook niet goed, haar broer wel, die heel anders is.
Enfin, op n gegeven moment zag ik haar heel even hand in hand met n vriend van haar, n hand die ze zeer snel terugtrok toen ze zag dat ik haar zag.
Ik ben dan naar buiten gegaan, 'we zouden elkaar nog wel zien' zeggend.
Later, mailgewijs, verontschuldigingen, en haar leugen over het feit dat ze (qua drugs) altijd zuiver was geweest toen we elkaar hadden gezien.
Die leugen deed mn hart pijn, ik kan niet 'liegen'.

Daarna mail van haar, en zo bleef alles tussen hoop en vrees duren.
Ze had opdrachten als model, was heel mooi, maar op persoonlijk vlak was het erg moeilijk. Heel erg moeilijk, heb ook in het verder nog n twee jaar durend contact mezelf voor n deel verloochend. Had wel iets gewild met haar, maar nooit kwam het tot n goeie woordenloze chemie, en dat was ook voor mij heel die tijd van belang.
Toch kon ze me erg diep raken, en ik haar.
We huilden eens om het zoveelste misverstand.
Waren op een gegeven moment de belangrijkste personen naar elkaar toe, op bepaalde momenten.
Maar uiteindelijk heb ik mn vertrouwen nooit meer kunnen herstellen na die leugen. Het kwam tot een breuk, geholpen door een mega krachtig verschil in communicatie. Als van tegengestelden, maar o zo diep gaand. Werkelijk, de grofheid in woorden was zo erg. Ik was er niet tegen opgewassen; kind alleen, zo leer je niet van jezelf af te bijten.
Het verhaal ging nagenoeg heel de tijd langs de vriendschap om tussen mn vriend en ik.
Maar niet helemaal. Hij moest ooit vertellen dat ze n relatie had, zij vertelde me dat zelf niet, nog vroeg in wat ze ooit n 'relatie tussen aanhalingsteken' noemde. Ik wou het dan ook in stilte en met liefde eindigen, maar dat heette voor haar 'belachelijk'.
En zo ging het maar door, dieper en dieper, gravend en gravend, en steeds maar méér energie vretend, en toch was er iets dat al die competitiviteit aan de gang hield. Echt als ware tegengestelden, zochten we de grens op van ons eigen geduld en welzijn.
En nu?
Jaren later, voel ik nog die eenzaamheid van wat voelt als n verloren passie. Passie, want dat hadden we. Ik heb dat later nog ervaren met iemand anders.
De band met mn vriend is er wel erg onder gaan lijden. Het afscheid van zn zus heeft me zo veel pijn gedaan, en ook de houding van hen onderling (de zus zei ooit tegen dr broer, op zijn vraag, dat ze met mij nooit iets had gewild, enkel 'naar n dj gaan'). Ik heb de flirterige mails altijd bewaard, misschien moet ik ze verbranden. Ze terugsturen naar haar, als confrontatie met haar eigen ontkennen van wat ze als interesse uitte, dat zou wel te ver gaan.
Dat miskennende, ook vaak harde mekaar-niet-begrijpen, het altijd weer net te laat zijn, in elkaar aanvoelen, dat constante pijnlijke. Ik wil er zo graag niet aan herinnerd worden, ook niet aan het afscheid, maar dat komt altijd op in mn contact met haar broer.
Begrepen we mekaar maar zonder woorden.

Heeft iemand nog een pijnlijke ervaring in een misluk(t)(end)e 'drie-eenheid'? Laat staan met 'vergeten', als de situatie al zo ingewikkeld is. Het is erg pijnlijk als je een vriendschap wil levend houden en tegelijk dat parallelle verhaal herinnerd weet, met alle pijn vandien. ps, nogmaals, ik hou heel veel dingen in het vage van dit verhaal. Noodzakelijk om zo anoniem mogelijk te blijven. Dat maakt ook dat niemand er bij kan voelen wat ik voel, natuurlijk. Maar misschien begrijpt iemand het wel.