Waar moet ik beginnen? Vorig jaar oktober ontmoette ik M. We kregen een geweldige relatie. Maar gezien mijn verleden wat relaties betreft kreeg ik het benauwd, werd angstig weer iemand in mijn hart toe te laten en dus verbrak ik zonder pardon de relatie.
M. ging kapot, ik had zijn wereld op z'n kop gezet. Belde me dagelijks, vroeg me of ik achter mijn besluit stond etc etc. Ik gaf aan dat het voor nu het beste was. Dat ik twijfelde over mijn gevoelens.
We spraken af elkaar met rust te laten. Als het er in zat dan zat het erin en zo niet, dan niet.
Na een tijd geen contact begon ik hem enorm te missen en te beseffen dat ik de grootste fout van m'n leven had gemaakt. Angst was een slechte raadgever!
Ik maakte hem kenbaar hoeveel spijt ik had, dat ik hem mistte en een kans zou willen. Hij wist niet hoe te reageren. Hield eerst de boot af, maar kort daarna wilde ij een confrontatie met mij.
Was geweldig elkaar weer te zien... Maar hij had tijd en ruimte nodig, was in de war, ik had hem immers gedumpt. Hij was bang nog een teleurstelling te moeten verwerken. Maar hij hield nog steeds van mij.
We bleven elkaar wel zien, zo nu en dan wanneer het HEM uitkwam. Dat ging wat weken door, maar werd erg onzeker omdat het zoooo anders was als toen. Heb een aantal keren om duidelijkheid gevraagd maar kreeg het niet. Hij kon en wilde er niet over praten. Wilde wel dat alles goedkwam. Ondertussen deed hij er niets voor. Hij belde alleen wanneer hij zin had me te zien, en ik ging natuurlijk ook nog.
Ik vroeg hem duidelijkheid in een mail. Kreeg geen respons..... Belde hem, nam niet op. Toen koos ik voor mezelf en liet hem weten dat ik niet alleen wilde knokken en dat ik het op deze manier niet wilde!
Geen reactie, niets. Na twee weken een belletje, met sorry voor zijn gedrag. Maar nog steeds niets over ons. En als ik hem dan dingen vroeg dan moest ik hem vooral niet doormidden zagen.
Zo nu dan dan kreeg ik vreemde belletjes van hem waarin er niets gezegd werd. En dat ging dan iedere keer per ongeluk. Soms belde hij me op en vroeg of ik alweer verliefd was etc etc. En wilde dan weten hoe het met me ging... Dat was de rede zijn contact zei die.
Een week geleden had ik een zwak moment. Smste hem, dat ik hem miste... Hij belde meteen, mistte mij ook. Had ook momenten dat ie met de telefoon in zijn handen zat en me wilde bellen. Hij vroeg me te zien. En dat deden we, het was enorm fijn bij hem te zijn. Nu een week later, niets meer vernomen van hem.......

Denk dat ik maar moet accepteren dat zijn houden van niet meer genoeg is. Dat ik het zelf verprutst heb. En dat als hij echt zoveel van me gehouden had als ie altijd zei, hij wel met me zou praten over ons.
Maar het is moeilijk.....