Hallo allemaal,

Ik heb hier al meermaals meegelezen. Het is dan ook al meer dan 10 keren gedaan geraakt tussen ons...

Het begon allemaal meer dan 4 jaar geleden, beide kwamen we uit een lange moeizame relatie. We vonden bij mekaar toen alles wat we nooit eerder beleefden...pure passie evolueerde naar een zeer intense en emotionele band. We besloten beide uit onze relatie te stappen en voor mekaar te gaan. We waren mekaars wereld, ook al was het begin niet eenvoudig in combinatie met alle praktische beslommeringen uit de vorige relaties. Doordat hij me op handen droeg, verliep open en normale communicatie heel moeilijk, hij kon me niet kwetsen en hield daardoor vast aan een irreël ideaalbeeld, terwijl ik houd van eerlijk communiceren, hij had het nooit gedaan in de vorige relatie en moest dit echt leren. Dit ging met vallen en opstaan en leidde tot de eerste moeilijkheden. We gingen enkele keren heel kort uit mekaar maar konden het echt niet zonder mekaar. Samen met nog enkele andere levensbelangrijke vragen zoals een kinderwens worstelden we samen verder, we kenden veel prachtige hoogtepunten maar communicatie bleef een zeer zwakke pleK.

We kwamen in een vicieuze cirkel die mij heel erg onzeker maakte wat er toe leed dat ik steeds meer druk op de relatie begon te leggen. Natuurlijk een verkeerde reactie maar iedere keer vonden we mekaar terug. Ook van buitenaf moesten we tegen verschillende dingen heel sterk staan. Vooral van mij werden er veel veranderingen verwacht, wat ik uiteindelijk uit pure liefde bereid was te dragen....We waren mekaars God tot hij enkele maanden geleden aangaf na een heftige discussie echt rust nodig had. We weenden samen uren na mekaar en besloten mekaar een zeer lange tijd los te laten om nadien te zien of we beiden dmv rust een nieuwe start zouden kunnen nemen. We hielden het niet-contact slechts een 5 tal weken vol en geraakten opnieuw enorm in de ban van mekaar. Veel te vroeg, zo bleek nu want nadat het opnieuw enkele maanden echt goed ging dook bij mij weer een enorm onzekere bui op, wat leed tot een enorme druk en getrek en gediscuteerd van mijn kant. Hij geeft nu aan dat echt niet meer te kunnen dragen ook al blijven we enorm van mekaar houden.

Hij geeft aan echt niet met dat deeltje van mijn karakter om te kunnen, ook al weet ik dat het plotse heftige discuteren louter een gevolg is van de opgebouwde onzekerheid doorheen de jaren en door de omgevingsfactoren die er het niet makkelijker op maken. Hij zegt nu gewoon te willen openstaan voor anderen en zien wat dat geeft, enkel om de pijn van ons weg te krijgen. Hij zegt iedereen steeds met mij te zullen vergelijken en hij staat er ook op mekaar over een 5 tal maanden eens terug te zien (hij wil iets laten zien wat we samen beslisten om,te kopen). Hij wil niet in de toekomst kijken en zegt dat ik dat ook niet mag doen....

Ik ben echter gebroken en verscheurd... Hij lijkt niet te kunnen inzien dat die enkele momenten dat ik het zwaar heb nog een gevolg zijn van de opgebouwde onzekerheid. Hij geeft aan dat mensen mekaar soms uit liefde moeten loslaten en dat hij nu gewoon niet anders kan.

Help, mijn hartje breekt in duizenden stukken, ik geloof niet meer in liefde en hij was echt mijn droomman. Het klinkt cliché maar ik ben in mijnheer leven nog geen man tegengekomen die eruit zag zoals hij en die de dingen deed die hij deed. Mijn hele hart en lijf schreeuwen dat dit de man van mijn leven is maar dat we mekaar op een ongelukkige moment leerden kennen....