Goed, daar gaan we dan, beetje moeilijk om te kijken waar ik moet gaan beginnen in het hele verhaal. Kweet ook niet wie er allemaal mee kunnen lezen, laat staan, als men dat zou kunnen, wie het dan lezen.

Klinkt gek, maar voor de zekerheid heb ik mijn naam en leeftijd gefingeerd. Dus mocht je een bekende in mij herkennen, dat zou toeval kunnen zijn.

Mochten er idd mensen kunnen meelezen, dan maar wat korte uitleg. Ik ben van nature niet echt open. Mijn verleden heeft me oa geleerd dat je soms beter gesloten kunt blijven en soms ook weer niet. Verleden kun je nooit helemaal achter je laten, immers, lidtekens (en zeker de innerlijke) blijven je hele leven zichtbaar, of je dat nu wil of niet.

Toen ik verkering kreeg met, ik noem haar maar Manon, had ik net een relatie van ruim 2.5 jaar achter de rug. Ik had dat meisje in kwestie via het inet leren kennen. De laatste 1.5 jaar heeft ze bij mij in huis gewoont. En vooral die laatste 10 maanden daarvan, was ik absoluut niet gelukkig. Had nergens vertrouwen in, en voor mijn gevoel zat alles tegen.

Manon heb ik ook via het web leren kennen, al tijden voordat ik die ex had leren kennen. Wel beetje contact gehad met die chatprogrogramma's, maar dat zette geen zoden aan de dijk.

Nadat ik Manon een lange tijd niet meer gesproken had, kreeg ik opeens contact met haar. En voor mijn gevoel, begon ik weer wat te bloeien.
Na een tijdje besloten we om wat af te spreken, en tijdens die eerste dag dat we elkaar zagen, sprongen de vonken er best wel af, vooral vanaf mijn kant, zij vond het leuk voor ene one night stand gebeuren. Nou ja, one night stand... veel meer dan beetje met elkaar spelen is er niet gebeurd...

Deze ervaring rijker opende mijn eigen ogen, en ik wilde meer. Dit gebeurde dan ook uiteindelijk. na meerdere afspraken heb ik de relatie met mijn vriendin toen stopgezet, en heb doorgerotzooit met Manon.
Manon ging op vakantie in Renesse samen met een vriendin. En aangezien mijn toen onlangs overleden opa in de buurt daarvan een huisje had, zijn een vriend van mij en ik diezelfde week in dat huisje gaan zitten.

Vele strandwandelingen, bad en bedavonturen rijker besefte we van elkaar, dat, ondanks het best wel grote leeftijdverschil er zoveel dingen waren die we hetzelfde ervoeren dat we graag met elkaar verder wilde.

Nu ben ik qua karakter soms best heftig, maar door de vele lidtekens uit het verleden ook best gesloten. Manon liet me beseffen hoe dingen eigenlijk in elkaar zaten, zonder dat ze uberhaubt wist wat ze met me deed.
Ik kreeg weer zin in het leven, vond dingen weer leuk, durfde meer, ging dansen, en dat terwijl ik vroeger altijd zo'n zelf complex had. Nu nog wel, maar minder.

Na ruim een jaar ging het effe niet lekker, ik had mijn depressies omdat een aantal lidtekens uit het verleden steeds meer pijn begonnen te doen, en ik hen bovendien nooit aan Manon had laten zien. Ze had wel vermoeden, maar dacht altijd, die komt er zelf wel mee.
En toen ik dat op een dag dan ook uiteindelijk deed, was dat al te laat en maakte ze het uit.

Ik was er kapot van, heb uren liggen schreeuwen en janken, niemand die kon helpen. Maar diep van binnen was ik overtuigd van het feit, dat er niemand was, en nog steeds is, die Manon echt begrijpt wat ze denkt en voelt. In de periode daarvoor en tussen toen en nu, hebben wij een dusdanige sterke band gekregen.
Diezelfde band zorgde ervoor dat 4 dagen later tijdens een heel goed gesprek resulteerde in een beslissing dat we toch samen verder zouden gaan.

Nu twee dagen terug, gek, het lijken er zo veel meer, is het weer uit. Dit omdat ze graag weer eens wilde weten hoe het voelt om vrijgezel te zijn en niet volgens regels willen leven. Geen rekening wil houden met.
Op zich logische stappen, maar, met alles in het leven zul je rekening moeten houden. Dat is nu eenmaal zo, anders maak je je het zelf behoorlijk moeilijk.

Hoe vreemd dan ook, de avond dat echt uit was, is ze wel blijven slapen, en ook nog samen in een bed. Samen arm in arm. Niets gebeurd of zo, maar twas wel heel mooi.

Ze wil niet, dat ik valse hoop ga krijgen, maar in alle gesprekken proef ik weer diezelfde twijfel als eerst. Als ik haar vraag of ze voor zichzelf weet, of ze ene goeie beslissing heeft genomen, zegt ze, weet ik veel, ik weet het niet,

Ik weet het niet, volgens mij mis ik nog zoveel dat ik hier zou moeten opschrijven, om enigzins alles proberen duidelijk te krijgen. Misschien voor mezelf, zodat ik me, toch geen valse hoop aant aanpraten ben. Misschien voor haar, Misschien voor diegene die me meeleest...

Ik merk het wel, ergens heel diep van binnen, hoop ik stiekum op dat engeltje des levens, dat neer zal strijken op haar schouder en haar helpt om dingen beter te begrijpen. Die haar helpt om beslissingen te nemen die echt goed zijn....
En misschien ook wel, een engeltje, die het beste met mij en haar voor heeft, en weer samen brengt, want zonder haar, voelt alles zo leeg en kaal. Ze was mijn maatje, mijn vriendin en mijn zin in het leven.....