Hoi Mike,

weet je wat het 'grappige' is, is dat jullie allemaal zeggen wat ik al vier maanden denk maar simpelweg niet tot Die Stap kom. Het lijkt wel of ik het ook gewoon niet wil verwerken...dat ik wil vasthouden aan wat Wij Hadden...
Vergeet het, hij komt niet terug, hij heeft het niet voor niets uitgemaakt, hij heeft bijnnen vier maanden tijd twee vriendinnen gehad, kortom; dit ziet hij dus onder Zijn Vrijheid. Ik ben toch gek dat ik Hoop blijf houden?
Maar waarom doe je het dan.....?

Wij kunnen elkaar qua gevoel wel een beetje een handje geven geloof ik, voor hetgeen je op het laatst schrijft in ieder geval. Dat je woest wordt als mensen al die volkswijsheden op je afvuren, kan ik ook heel goed begrijpen (je verwoordt het enorm leuk trouwens, al zal dat misschien niet specifiek de bedoeling geweest zijn - ik zat hier wel een beetje met een grijns van herkenning op mijn gezicht). Je koopt er niks voor he? Al die mensen die 'inwisselbaarheid' insinueren, die snappen er geen snars van. En zo heb je helemaal het gevoel dat je er alleen in staat. Al moet ik zeggen dat ik mij gelukkig ook kan verheugen in het gezelschap van een boel mensen die het wel (enigszins) begrijpen en die de volkswijsheden wel een beetje laten voor wat ze zijn.

Die moeheid - het idee van: de komende tijd geen relatie meer - was iets wat bij mij aan het einde van mijn relatie heel erg speelde. Daarna wilde ik ook onomwonden niks anders dan haar terug, maar toen bleek dat dat toch geen optie zou zijn en ik dus vooruit moest kijken, merkte ik wel dat ik er voor mijn gevoel sneller weer een beetje interesse in ging krijgen dan ik had gedacht.

Maar dat je een emotionele storm in jezelf voelt woeden, begrijp ik maar al te goed. Die klojo ontbeert ook wel enig inlevingsvermogen trouwens, als hij jou eens even haarfijn onder de neus gaat duwen dat hij 'n ander heeft. Als mijn ex zoiets bij mij gedaan zou hebben, zou ik dat ook niet erg gewaardeerd hebben. Leuk, ik voelde me al fantastisch door de hele sores, fijn dat je me nu ook nog even de doodssteek levert. Gelukkig is zulks me tot op heden bespaard gebleven.

Verder sluit ik me aan bij Mike in dit geval. Geen contact, ook niet met je ex-schoonouders. Want vertrouw mij, je wil inderdaad zo graag horen dat hij je mist, maar dat is nou net het enige wat je waarschijnlijk niet zult horen. Daar zijn mensen doorgaans wel behoedzaam genoeg voor. Het enige wat je te horen krijgt, zijn dingen die je pijn doen, en ondertussen blijf je erin hangen, hou je je ldvd actueel doordat je steeds weer iets nieuws te incasseren hebt...

Overigens, verder heb ik wel wat van jouw ex weg - ik heb ook een half jaar lopen twijfelen en uiteindelijk de knoop doorgehakt, maar helaas ben ik wat 'minder handig' in het doorgaan daarna. Daar lijkt mijn ex-vriendin een stuk handiger in te zijn...

Heel veel sterkte he meid. Die storm waar je in beland bent is een pittige.

Hoi Claudette,

Ik snap je helemaal. Het is ontzettend !#@@##&.
Ik kan niet anders zeggen. Wat jij voelde met je ex, een kameraadschap en elkaar goed aanvoelen, had ik ook met mijn ex. En dat is afschuwelijk als je dat kwijtraakt. Je staat er alleen voor. Je kunt niet aan hem vertellen wat je nu weer overkomen is. Want juist hij is de veroorzaker. Hier lees je alweer de oplossing, die ook mijn voorgangers hebben beschreven. Geen contact. Je moet loskomen van hem. Kan alleen op die manier.
Over een tijd zul je je dan anders voelen. Het gaat een zware tijd worden. Maar je ademt door en je komt er doorheen. Even hard zijn voor jezelf. Neem jezelf onder handen. Het zal je deugd doen en je zult trots zijn op jezelf dat je het gekund hebt. Maar het blijft pijn doen. Ook al wordt het anders naarmate de tijd voortduurt. Als je echt los bent van hem, en je hebt je leven weer goed op de rit, misschien kun je dan weer vrienden met hem zijn. Maar het is de vraag of je het dan nog wel wil.

Lieve mensen, ten eerste wil ik jullie nu al bedanken voor alle adviezen, het medeleven en de reacties. Echt TOP. En wat een geweldige site is dit zeg....

Goed, loskomen van mijn maatje. Dat wordt het Plan van Aanpak dus. De vraag is of ik dat wil. Want ergens ken ik mezelf goed genoeg dat het eenmaal Echt over is (voor mij dan) het ook Echt over is. En daar wil ik dus nog niet aan, me aan dat gevoel overgeven dat het straks Echt Voorbij is. Dus ook geen gehannes met Goede Vrienden blijven. Want ik ben van mening (erg zwart-wit, ik weet het) dat wanneer we zulke Goede Vrienden zijn, wij dit ?¢‚ǨÀúeuvel?¢‚Ǩ‚Ñ¢ (= relatiebreuk) ook wel hadden overleefd.

Jaspera, jouw opmerking deed het hem ook hoor. Je schreef ?¢‚ǨÀúEn vrienden worden, ja natuurlijk wil hij dat. Hij gaat vrolijk verder en heeft er weinig moeite mee. Wanneer jullie dan nog vrienden blijven hoeft hij jou niet eens echt te missen?¢‚Ǩ‚Ñ¢.
Juist ja?¢‚Ǩ¬¶..Auw?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶maar juist ja?¢‚Ǩ¬¶.maar je hebt gelijk, dit is voor h?ɬ©m een hele makkelijke weg natuurlijk. Zo had ik het nog niet gezien.

Vannacht heb ik een vreselijke nachtmerrie gehad, dat mijn ex niets meer met mij te maken wilde hebben en zijn moeder wilde ook niets meer met mij te maken hebben. Zal bij het Los Maak Proces horen, vrees ik. Maar wat voelde ik me beroerd toen ik wakker werd. Zo alleen, zo verdomd alleen?¢‚Ǩ¬¶.

Nu heeft het volgende probleem alweer aangedaan en dat is dat mijn ex en zijn laatste vlam (die hooggeleerde, ambitieuze tante) niet meer bij elkaar zijn. Na twee (misschien drie) afspraakjes. Hij heeft aangegeven dat hij niet aan vastigheid toe was. Zij wilde wel hoor. Hij meldde dit gisteren met een sms-je. Hij weet niet wat er met hem aan de hand is, is nog nooit zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n womanizer geweest (klopt, zo ken ik hem ook niet namelijk, hoe hij nu acteert), wat is er toch met hem aan de hand?

En het doet me zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n pijn, als ik hem zo zie worstelen met zijn gevoel en al die ongekende vrouwelijke aandacht die hij nu krijgt. Hij weet van gekkigheid niet wat hij er mee aan moet.
Ik weet wat jullie denken:
?¢‚ǨÀúLaat vallen die ploert, HIJ heeft jullie relatie verbroken, HIJ heeft jou bijna geestelijk de vernieling in geholpen en nu heb je ook nog medelijden met hem omdat HIJ alle aandacht van de wereld krijgt en meneer niet weet wat hij nu moet doen. Over twee maanden komt hij weer vrolijk melden dat hij (al)weer de vrouw van zijn dromen heeft gevonden. En jij blijft zitten met de kater. Wederom?¢‚Ǩ‚Ñ¢.

Tot overmaat van ramp is me nu ook nog eens via-via een date in de maag gesplitst. Omdat men dat nodig vindt. Omdat ik over mijn liefste ex heen moet komen. Maar ik wil helemaal niet daten! Ik wil helemaal niet zo doen zoals mijn ex nu doet.
Ach en dan die jongen zelf?¢‚Ǩ¬¶.hij is best aardig hoor, maar daar is dan alles mee gezegd. Maar hij lacht zo raar. En hij kijkt zo raar. En heeft zo zijn eigen opvattingen waar ik niets mee kan. Nou ja, het is gewoon mijn kameraadje niet, mijn lieve, eigenwijze, soms norse, introverte, aanhankelijke, knuffelmaatje. Nee, het is niets dus deze jongen, ik ben er toch ook nog helemaal niet aan toe zeg. Maar omdat ik ook niet meer weet hoe en wat laat ik me soms dus ook verkeerd adviseren, zoals in deze, om met deze jongen te daten. Godzijdank is heeft er geen enkele vorm lichamelijk contact plaatsgevonden, om dat er ook nog eens bij te krijgen, mijn hemel, ik moet er niet aan denken zeg?¢‚Ǩ¬¶..Maar dit werkt ook niet, niets werkt lijkt.

Weet je, losmaken van je ex. Het kan ook niet anders, het MOET. Maar ondanks iedereen zegt en ikzelf dondersgoed weet dat ik het moet doen anders ga ik er echt aan onderdoor weet ik nog steeds niet Hoe ik het moet aanpakken. Geen contact meer opnemen met hem, contact vermijden. Ook niet meer schoonfamilie geen contact meer opnemen. Maar ach mensen, weten jullie (jazeker, vast wel!) hoe vreselijk moeilijk dat is? Ik heb het gevoel dat ik dan echt een stukje van mezelf kwijt raak/verlies, dat er een stukje van mezelf, mijn wederhelft, doodgaat?¢‚Ǩ¬¶..

Zijn er regels voor of een soort van handleiding behalve het advies Geen Contact Meer Opnemen?
En hoe doe je dat dan, als je ineens het gevoel overvalt van ?¢‚ǨÀúIk moet hem NU bellen?¢‚Ǩ‚Ñ¢ of ?¢‚ǨÀúDat is leuk zeg, dat moet ik even melden hoor!?¢‚Ǩ‚Ñ¢ of dat je gewoon even zijn stem wilt horen (en dat je dus met een rotsmoesje belt). En zijn er regels voor dat als je iets in de winkel ziet liggen en je dan niet meer automatisch denkt ?¢‚ǨÀúGoh, dat is nou leuk voor hem?¢‚Ǩ‚Ñ¢. Of die pijnscheuten die door je hart schieten, is daar ook wat aan te doen, die pijn van het gemis?

Lieve Panic, jouw tip van Opschrijven?¢‚Ǩ¬¶..Dit heb ik in de eerste drie weken toen het net uitwas al gedaan. Drie schriften helemaal vol. Maar toen verzandde ik zo erg in mijn eigen kommer en kwel, dat ik er nog depressiever van werd?¢‚Ǩ¬¶.En toen ik het teruglas allemaal, schaamde ik me weer zo erg dat ik zo diep gezonken was en dat mijn ex zo vrolijk verder leeft (of is het maar schijn, deze vrolijkheid?).
De huisarts (waar ik de eerste twee weken zowat de deur plat liep, ook vanwege het overgeven dat maar niet ophield) adviseerde me om niet alleen maar te verzanden in alle ellende. Maar ook op te schrijven wat er op een dag goed is gegaan, wat er iets minder goed is gegaan, waar je blij van werd die dag, waar je iets minder blij mee werd, of je een complimentje had ontvangen etc. Ook mocht er even geklaagd worden, maar niet langer dan ?ɬ©?ɬ©n pagina. Ik heb het toen niet gedaan, omdat ik zowat een RSI-arm had gekregen van het volkladden van die drie schriften, maar misschien moet ik dat maar eens gaan doen.

Slijten, de pijn en het verdriet zal slijten?¢‚Ǩ¬¶..en tijd zal leren.

Dit helpt overigens ook hoor, schrijven op ldvd.nl.
Panic, je hebt volkomen gelijk wanneer je schrijft dat ik mezelf een dikke nul geeft wanneer ik mijn ex zie, hoor en/of spreek.

Joh, wanneer ik hem zie/spreek/hoor moment voel ik met Super, Vertrouwd, GOED dus. Maar nog geen uur later, wanneer ik weer alleen ben, dan begint het gedonder. Het eenzame gevoel, het Het-Komt-Nooit-Meer-Goed gevoel, het Het-Is-Voorgoed-Voorbij-gevoel, het Leven-Is-Niets-Meer-Waard-gevoel.
Dikke tranen met tuiten dus. Een dikke nul. Dat duurt gemiddeld twee dagen, daarna wordt het een vier, dan een vijf en echt waar soms zelfs een zeven!
Maar dan zie/hoor/spreek ik hem weer en daarna is het weer een nul?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶.
Een dubbel gevoel dus, want als ik bij hem ben voel ik me goed en even later niet meer. En is het gevolg van een klein bezoek, een minimaal contact, een teken van leven is me dat het waard?
Tja, eerlijk? Nee dat is het me niet waard, al die tranen, dat gehuil, die doemgedachtes?¢‚Ǩ¬¶..daarnaast ga ik ook nog eens steeds zuurder + verbitterder kijken (ja echt!) van al dat gehuil en gepieker. En hij fladdert vrolijk van het ene bloempje naar het andere?¢‚Ǩ¬¶.

Ik probeer trots op mezelf te worden door regelmatig te sporten, Er-Op-Uit-Trekken (wil binnenkort naar Berlijn bijvoorbeeld), mijn nieuwe huis Leuk Inrichten, Nieuwe Mensen Leren Kennen, Leuk Boeken lezen etc.etc.etc.
Ja ja, ik doe het allemaal. Maar gelukkig, nou nee, ik word er (nog?) niet gelukkig van. Positief denken; soms gaat dit goed, vaak niet.

Wat ik ook zo vervelend trouwens vind, is dat nu de ?¢‚ǨÀúnieuwigheid?¢‚Ǩ‚Ñ¢ van de relatiebreuk er vanaf is bij veel mensen. ?¢‚ǨÀúJe moet er nu maar eens over heen zijn hoor?¢‚Ǩ‚Ñ¢ en ?¢‚ǨÀúKop op, je bent een sterke meid, je redt het heus wel?¢‚Ǩ‚Ñ¢ en ?¢‚ǨÀúJe moet je inschrijven op een datingsite!?¢‚Ǩ‚Ñ¢ en ?¢‚ǨÀúWees blij dat er geen kinderen in het spel zijn, dan zou het nog veel erger zijn allemaal?¢‚Ǩ‚Ñ¢.
Alsof een ander bepaalt hoe lang jouw verdriet mag duren, hoe diep erg impact mag zijn, dat een ander bepaalt dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met dit geklaag?¢‚Ǩ¬¶..
Een opmerking die ik ook niet snel zal vergeten was toen bekend was dat ex nieuwe vriendin had
een familielid van hem reageerde met 'Nou dat heb je dan ook weer gehad'. Zo van, door die zure appel ben je ook heen, dus kun je nu vrolijk je leven oppakken.
Jemig, alsof dat ZO gaat?!

Ook veel reacties gehad dat deze relatie ?¢‚ǨÀúmaar?¢‚Ǩ‚Ñ¢ 3,5 jaar heeft geduurd. Dat een sommige mensen dan terloops melden dat hun laatste relatie bijvoorbeeld 10 jaar heeft geduurd (= die breuk dus veeeeeeeeeeeeeel ingrijpender was).
Jeee, dit is de meest ingrijpende gebeurtenis van mijn leven geweest. Wat maakt het nu uit (nou ja, 6 weken is dan misschien iets anders dan 10 jaar, dat begrijp ik ook nog wel, maar
3,5 jaar is ook niet niets) hoe lang je relatie is geweest???
Daarnaast ben ik in onze relatie ook nog eens zwaar overspannen geweest, ben mezelf erg tegen gekomen, heb veel over mezelf geleerd. Dat ik niet zo hard ben in het echt, dat ik mezelf kwetsbaar mag opstellen, dat ik ook eens mag zeggen dat het me gewoonweg niet lukt, dat ik anderen (soms) nodig heb.
Nou, dit alles was voor mijn ex To Mutch, hoe vaak hij wel niet klaagde dat ik zoveel aandacht vroeg, dat ik altijd zo negatief was, dat ik zoveel spanningen teweeg bracht, dat ik zo onzeker was.
Door mijn gedrag ging hij extra veel uit, kwam pas vroeg in de uurtjes weer terug, struinde alle feesten af (waar dan ook allemaal schaars geklede dames rondhuppelden, wat dus ook niet goed was voor mijn zelfvertrouwen), was door de weeks zeker 3 x weg. Bij ruzie liep hij ook weg, in het ergste geval bleef hij dan ook een week een vriend slapen. En o ja, hij wilde ook geen toekomst met mij, niet trouwen en al helemaal geen kinderen. Daar vond hij zichzelf altijd erg eerlijk in tegen mij. Ja, eerlijk was het wel ja, maar leuk is een ander verhaal?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶

En zelfs als ik dit (100x) opschrijf heb ik nog steeds niet zoiets van ?¢‚ǨÀúWees blij dat je van hem af bent!!?¢‚Ǩ‚Ñ¢ Wat triest eigenlijk h?ɬ©?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶

Bang om verlaten te worden, story of my life?¢‚Ǩ¬¶..Ik ben (erg?) moeilijk in het aangaan van relaties. Maar als ik dan uiteindelijk iemand toe laat (let wel: dat is dus echt alleen mijn ex geweest!) dan ben ik weer zo bang om die persoon kwijt te raken. Bang om controle te verliezen, zo noemde mijn ex dat.

Nogmaals, ik zou graag willen dat ik een jaar verder was, misschien zou ik dan hartelijk om deze flapdrol kunnen lachen?¢‚Ǩ¬¶..maar voorlopig valt er niet zoveel te lachen?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶

"Dat ik niet zo hard ben in het echt, dat ik mezelf kwetsbaar mag opstellen, dat ik ook eens mag zeggen dat het me gewoonweg niet lukt, dat ik anderen (soms) nodig heb." "Ik ben (erg?) moeilijk in het aangaan van relaties. Maar als ik dan uiteindelijk iemand toe laat (let wel: dat is dus echt alleen mijn ex geweest!) dan ben ik weer zo bang om die persoon kwijt te raken. Bang om controle te verliezen,.."
Het konden mijn woorden zijn hierboven. Dat van die kwetsbaarheid heb ik jaren geleden wel geleerd. Alleen in relaties vind ik het nog moeilijk. Ik stel me inmiddels wel kwetsbaar op, maar ben meteen ook bang voor het resultaat. En inderdaad bang om controle te verliezen. Ik zoek nu therapie. Niet zozeer om erachter te komen waar het vandaan komt. Dat weet ik inmiddels grotendeels. Maar ik moet leren ermee om te gaan.
Die reacties uit de omgeving, die zijn inderdaad heeeel erg zwaar! Het lijkt wel alsof iedereen altijd zo snel vergeet dat ze zelf ook ooit in de shit gezeten hebben. Gelukkig heb ik die reacties nu (nog) niet.
3,5 jaar, dat is toch een hele lange tijd! En het doet er niet toe hoe lang een relatie duurde. Je kan geen appels met peren vergelijken. Dan kan je meteen wel ophouden met praten. Een vriendin van me is een half jaartje geleden overleden na een intense strijd tegen borstkanker. Toch stond ze tijdens haar ziekte heel open voor mijn problemen (mindere mate gezondheidsklachten). Zij heeft me geleerd dat het er niet toe doet of iemand anders meer of minder erge dingen meemaakt. De pijn is voor jou op dat moment realistisch en heftig... Hierover moet je je kunnen uiten. En zelf ook open staan voor het verdriet van anderen.

Zo Evie, that's the spirit! Wat een vechtlust! Ik heb enorme bewondering voor je!

Net als jij denk ik dat het heel erg belangrijk is om te bedenken wat het contact je oplevert. In de meeste gevallen levert het alleen maar meer verdriet en ellende op, alleen al omdat je steeds opnieuw ziet wat je mist... Je moet allebei wat afstand nemen en emotioneel onafhankelijk van elkaar worden. Alleen dan kun je het verwerken. Natuurlijk is ex degene met wie je altijd het beste kon praten en van wie je het altijd meteen aannam als hij zei dat het allemaal goed zou komen- omdat hij het zei. In dit geval kun je elkaar niet troosten. Bovendien is ex vaak al verder in de verwerking en is dat is helemaal niet prettig om te zien. Natuurlijk wil je je ex niet verdrietig zien, maar het is afschuwelijk om te merken dat je ex lang niet zo verdrietig is als jij op dat moment bent. Nu praten over jullie relatie heeft ook al geen zin, omdat dat nu veel te complex en veel te ingewikkeld is. Het beste advies dat ik dan ook tot nu toe heb gekregen is "don't pick up the phone" (met een rood-wit gestreept afzetlint voor rond de telefoon erbij)!

Je moet minimaal twee maanden geen contact met elkaar hebben om de boel een beetje te kunnen verwerken. Tenminste, dat is het advies dat ik van mijn psycholoog kreeg. Ik ken rampverhalen van vriendinnen die steeds maar troost bleven zoeken bij hun ex en na twee jaar tot de conclusie moesten komen dat ze nog steeds niet over hun verdriet heen waren. Het lukte maar niet ex los te laten. Dat wil je toch niet? Echt Claudette, geloof mij: om straks te kunnen denken dat het een flapdrol was en zelfs te kunnen lachen om die flapdrol is afstand nemen heel belangrijk. Je bent er trouwens pas klaar mee als je niet meer denkt dat het een flapdrol is, maar als je hem kunt vergeven wat hij gedaan heeft. Pas dan is je gebroken hart geheeld, zoals dat heet. Pas dan kun je weer openstaan voor anderen.

Je zult nu moeten proberen ook anderen in vertrouwen te nemen. Je hebt bij je ex kunnen zien dat je dat kunt, iemand in vertrouwen nemen. Daar zul je in de toekomst veel aan hebben. Ik zal eerlijk erbij zeggen dat dat mijn grote fout is geweest. Ik vertelde mijn D werkelijk alles. Eigenlijk ben ik altijd dat mensen bij me weg zullen gaan en vind het daardoor niet gemakkelijk om anderen toe te laten, maar D vertrouwde ik volkomen. In deze situatie, nu D er niet meer voor me is, zie ik pas hoe belangrijk het is je aandacht over verschillende mensen te verdelen!

Jaspera, Je hebt gelijk met de kater, het voelt ook als drank, als verslaving, je wilt meer en meer contact, je wilt helemaal niet geen contact.

En Amelie, je hebt me aan het denken gezet:
na hoeveel mislukte relaties, de ?ɬ©?ɬ©n wat meer ellendiger dan de ander, maar geen zo als deze, deze verbondenheid die ik ooit zo heb gevoeld met iemand. Als ik dan bekijk hoe (zij het tergend langzaam) ik mijn ex heb toegelaten tot mijn ware ik, dan zou ik dat uiteindelijk ook bij een ander/anderen (en dat hoeft nog niet eens een volgende relatie te zijn) kunnen doen. Ik ben niet veroordeeld, hij vond me niet raar (nou ja, soms wel) en het voelde fijn, veilig om eindelijk eens een keer mijn verhaal te vertellen. Om dat harde imago eens een keer te laten varen, dat ik ook mag huilen, kwetsbaar mag zijn, bang mag zijn. Het kon, bij mijn ex kon dit allemaal?¢‚Ǩ¬¶..

Een ?¢‚ǨÀúfijne?¢‚Ǩ‚Ñ¢ bijkomstigheid was ook nog eens een keer dat ik toen de relatie verbroken werd ik in mijn proeftijd op het werk zat?¢‚Ǩ¬¶..Ik heb werkelijk waar in mijn leven nog nooit zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n slecht werk geleverd als waar ik nu zit (godzijdank heb ik mijn proeftijd doorstaan, maar zie niet hoe). Ik heb me zelfs ziek gemeld (ik kon gewoon niet meer, kon me niet concentreren, alles draaide en maar overgeven dus), iets wat ik zeer zelden doe, alleen als ik echt koorts heb.
Ik herkende mezelf gewoon niet meer terug, zo erg. Nu na viereneenhalve maand begin ik nu pas de draad op het werk een beetje op te pakken, begin een klein beetje te begrijpen waar ze het op het werk over hebben, begin zelfs een klein beetje interesse te tonen. Maar ook hier geldt; ik ben hier tegen een aantal collega?¢‚Ǩ‚Ñ¢s ook eerlijk geweest. Niet dat ik tranen met tuiten heb zitten huilen dat nog net niet (dat ging me iets te ver). Maar ik heb het wel met een brok in m?¢‚Ǩ‚Ñ¢n keel verteld hoe de situatie ervoor stond. Zoals er letterlijk ziek van zijn, een nieuw huis zoeken, wennen aan het nieuwe huis, allemaal dingen regelen, nieuwe mensen leren kennen, hobby?¢‚Ǩ‚Ñ¢s weer oppakken, zin in het leven krijgen.
En kijk aan wat er gebeurd; mensen zijn oprecht ge?ɬØnteresseerd in je situatie. Van directeur (notabene) tot de rest (niet allemaal hoor, uiteraard is mijn verhaal niet op intranet o.i.d. geplaatst maar wel een aantal andere collega's weet van de situatie). En als ik er niet over wil praten, geen probleem. E?ɬ©n collega komt zeker een keer per week polsen hoe het echt met me gaat. En een ander collegaatje vraag ook zeker een keer per week hoe het gaat. Het voelt goed. Ik heb eens niet de harde tante gespeeld, ik heb laten zien dat ik verdriet heb, om mijn lief. En dat wordt gewaardeerd, kennelijk.

En dan ook nog eens; anderhalf maand geleden heb ik tot overmaat van ramp ook nog eens mijn liefste huisdier van acht jaar oud moeten laten inslapen, hij was op, kon niet meer. Weer een verlies?¢‚Ǩ¬¶..mijn aller, allerliefste, dier, die al zoveel met mij heeft meegemaakt, die is er niet meer. Nog een steun en toeverlaat, weg uit mijn leven.
Het arme beestje heeft me nog aangekeken toen hij de narcosespuit kreeg (zo van 'Wat krijgen we nou?') en toen de Echte Euthanasiespuit kwam, durfde ik amper te kijken. Intens verdriet, zoveel gehuild, dagenlang, nu nog hoor. Ik wist echt niet dat ik zoveel tranen in me had. En weer die pijn, die verrekte pijn, als ik die spuit voor me zie die regelrecht in zijn hartje ging, auw, wat doet dit zeer......

Verdorie, waarom nou toch allemaal?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶.

Vrienden, ook zoiets; die moet ik dus echt opnieuw leren kennen/ontmoeten. Ik moet het doen, want gezamenlijke vrienden waren van ?¢‚ǨÀúhem?¢‚Ǩ‚Ñ¢. Zijn best aardige mensen hoor, daar gaat het niet om. Maar het zijn niet mijn vrienden. Hoeft ook niet. Toen ik zo zwaar overspannen was ben ik eens mijn adressenboekje goed gaan nakijken, en wat bleek, er zaten alleen maar energievretende personen in, erg lastige gevallen, erg op zichzelf gericht allemaal. Als je overspannen bent is iedereen lastig (althans dat vond ik). Maar voordat ik de contacten verbrak, heb ik dit toen uitgebreid met mijn psycholoog besproken waarbij ik toen therapie had. Ik heb er nog steeds geen spijt van, van het verbreken van deze contacten hoor maar handig is het nu niet. Heb mijn zus wel beter leren kennen trouwens, die is er nu echt voor mij, ik kan haar altijd bellen, ze is er.
Ben echter nog steeds van mening dat ik beter af ben zonder die energievretende ?¢‚ǨÀúvrienden?¢‚Ǩ‚Ñ¢. Dat ik er goed aan gedaan heb om dat contact te verbreken met deze personen.
Maar ja, ga er maar eens aan staan, nieuwe vrienden maken, als je er toch al geen zin in hebt. Laat me maar, laat me maar even alleen.
Nee dat is ook niet goed, nou ja, ik heb nu ?¢‚ǨÀúal?¢‚Ǩ‚Ñ¢ drie mensen leren kennen waarmee ik het wel goed kan vinden.

Langzaam aan, breek het lijntje niet, alles sal reg kom?¢‚Ǩ¬¶...

Wat ik nog vergeten was te vertellen was dat er wel een voordeel bij deze klote situatie was en wel dat drie maanden lang (totdat ik mijn eigen woning in kon) ongestoord in zijn huis mijn gang kon gaan omdat hij bij zijn vrienden logeerde. Dat gaf wel een beetje rust hoor. Maar bij de gedachte alleen al dat hij iedere avond al feestend doorbracht, werd ik ook weer niet blij van. Maar goed, ik had dus niet die spanningen van met je ex in ?ɬ©?ɬ©n huis wonen, dat lijkt me werkelijk vreeslijk, als je de verhalen leest en hoort daarover, volgens mij had je me dan helemaal bij elkaar kunnen rapen. Wat dat betreft heeft mijn ex zich nog redelijk coulant (ook in zijn eigen voordeel natuurlijk) opgesteld.

Overmorgen heb ik de vervolgdate, waar ik het al eerder over had (met die man die zo raar lacht). Ik zit zo vreselijk in dubio om nou wel of niet te gaan. Aan de ene kant is het een leuk verzetje (in de zin van uit eten, animerende avond, eens een keer niet aan m?¢‚Ǩ‚Ñ¢n ex denken) aan de andere kant ben ik zo bang dat die persoon er meer van verwacht terwijl ik echt erg duidelijk ben geweest (= dat mijn net relatie heb verbroken is en dat ik alleen maar vriendschap wil). Echter, die persoon heeft aangegeven dat je dit pas bij tweede date echt kan zeggen. Dit geeft mij geen goed gevoel, een naar gevoel zelfs, ik weet toch zeker wel wat ik wil, ben toch niet gek??

Vallen en opstaan, zo voelt het echt; zo een paar keer per dag (!) schiet er toch weer diverse gedachten door me heen aan al die leuke dingen die wij allemaal deden, mijn hemel wat hebben wij veel gedaan, uit eten, weekendjes weg, vakanties, theatershows, concerten, festivals noem het maar op. Met wie moet ik dat nu doen?¢‚Ǩ¬¶.met wie WIL ik dat nu doen? Tja, ra, ra met wie?¢‚Ǩ¬¶..En dan volgt weer dat vreselijke gemis, want met niemand kan ik het zo gezellig hebben als met mijn ex?¢‚Ǩ¬¶..En de gedachte alleen al dat hij dit straks met een andere meid naar al die dingen toegaat waar hij met mij naar toe is geweest, niet leuk!!

Ha Jaspera; vier keer in de week naar de Gym om mezelf af te matten (ok?ɬ©, het lukt niet iedere week, ik geeft het eerlijk toe, maar ik probeer er wel een ritme in te houden) geeft op een gegeven moment ook resultaat ja. Het leuke hiervan is dat sommige kleren je weer passen (want in deze relatie, ben ik toch echt heel wat kilootjes aangekomen hoor?¢‚Ǩ¬¶..) en dat ik deze week al drie complimentjes heb gekregen. Leuk, ja zeker, leuk.
En sinds ik sinds enkele maanden lid ben van de bibliotheek, is er geen houden meer aan. Gut, straks word ik echt een Beauty met Brains

Alles verandert, schijnt Boeddha te zeggen.

Claudette, ik zou overmorgen niet op die date gaan. Je moet het alleen doen als je jezelf er goed bij voelt. Ik begrijp dat dit niet zo is. En wat hij zegt over dat je dat pas bij de tweede date kan zeggen... dat zegt hij vanuit zijn perspectief! Hij hoopt kennelijk dat jij toch wilt afspreken. En daarnaast kan het best zo zijn dat het bij hem zo werkt. Maar anderen weten het al na de eerste date. Dan zeg je tegen hem dat het best zo kan zijn dat jij pas na de tweede date kan beslissen. Maar dat je voorlopig nog niet toe bent aan die tweede date. Want je weet volgens mij zelf al dat je het niet wilt...
Succes!