Op dit moment voelen de meeste van ons zich (redelijk) eenzaam een alleen, kijk eens om je heen? Ben je alleen? Nee...maar dat gevoel, waarom gaat het niet weg? Jezelf afvragen hoe het komt en eens goed kijken naar de mensen om je heen, terug naar de relatie die je samen hebt gehad. Het was zo mooi, maar waarom uiteindelijk al dat verdriet?...jezelf afvragen waarom het toen zo mooi was, en waarom dat nu niet meer zo is? Heb je het dan allemaal verkeerd gevoeld? Je erbij neerleggen dat het nooit meer zo zal zijn, alleen hopen dat je liefde met iemand anders veel mooier wordt. Maar kan dat, en wil je dat? al die gedachten, en al die hersenspinsels in je hoofd, je wordt er gek van, waarom neemt het zoveel tijd in beslag, op iedere plek denk je aan de ander, je wordt er mee geconfronteerd, overal. Je gaat op reis, en loopt daar alleen, je ziet de ander in gedachten met jouw koffer en een lachend gezicht. Maar je bent alleen. Je leest, maar je gedachten gaan weg, je lacht, maar van binnen huil je,het maakt je kapot...je hart gebroken, je moet verder...alleen, het gaat ons wel lukken...samen en niet zeker niet alleen!