Allen, ik vond een keer een interressant stukje over het verbreken van een relatie. Veel mensen op dit forum proberen de vingen op exacte beslissingen of moment in de relatie te leggen die anders hadden moeten gaan; " Had ik toen dit of dat maar gedaan dan waren we nu nog samen". In de praktijk zijn het vaak niet enkele handelingen maar is het een samenloop van;

Het moeilijkste in het leven, of nou ja nu overdrijf ik natuurlijk, maar heel moeilijk in het leven zijn die momenten waarop de discrepantie tussen wat iemand is en de mentale constructie die wij hebben van die ander, zo groot is dat het merkbaar wordt. Deze momenten komen waarschijnlijk meer dan eens voor, maar de aard van onze constructies is dat we vrijwel alle empirische data zo weten te interpreteren (lees omvormen) dat het weer binnen onze constructie past. Vrijwel iedereen maakt zo'n mentale constructie van anderen (vrienden, familie, geliefden). Dit beeld, of beter deze blauwdruk wordt binnen een zeer kort tijdbestek opgebouwd. Dit heeft bepaalde voordelen, maar behoorlijk hard en confronterend zijn de nadelen. Echter, i.p.v. het beeld van de ander aan te passen, passen we de interpretatie van de verkregen informatie liever aan (al moet opgemerkt worden dat dit niet vaak bewust gebeurt). We lijken er wel een handje om na een relatie 'plotseling' heel anders te profileren. In een relatie zeggen dat we wat we zien in een bepaald type man/vrouw, of waar we zelfs afkeer van hebben. Doodleuk kan na het verbreken van de relatie voorkomen dat de ander zich stort in de armen van precies dat type waar er afkeer van was. Huichelachtig? Misschien, maar belangrijker is dat, deze keuze niet eens zo haaks hoeft te staan op de ware aard. Het staat wél haaks op het beeld dat je kan hebben van de aard van deze persoon. Dat is de ene kant van het verhaal. De andere kant, net zo belangrijk, is dat we ook bijdragen aan een bepaald beeld wat de ander van ons heeft. Dus enerzijds leg je als partner een bepaald patroon op de ander, anderzijds draagt de partner ook bij aan dit patroon -door zich er naar te gedragen- en versterkt zo het beeld dat er van hen bestaat en het gevoel dat men elkaar écht kent. Daarom líjkt het ineens zo'n schokkende verandering wanneer iemand zich na een relatiebreuk niet volgens het opgelegde patroon gedraagt.

Dat is ook de totale paradox van een relatie überhaupt: de wederzijdse beïnvloeding. In principe raak je verliefd op- en geïnteresseerd in een individu dat op dat moment nog los van jou staat. Met eigen interesses, denkbeelden en dromen. Vervolgens wanneer je een relatie krijgt, begin je nog meer over elkaar te weten en zonder dat je het doorhebt begin je elkaar te veranderen. In deze fase heb je al een volgroeide constructie van wat die ander is (of beter zou moeten zijn). Deze is deels gebaseerd op een denkbeeld dat je al had, voordat je de ander überhaupt ontmoette, en dat is de fundamentele stap die vaak leidt tot teleurstelling. De beste en oprechtste relatie is één uit pure liefde voor de ander, zónder die persoon te (willen) veranderen. Zo'n relatie bestaat niet in de praktijk, of bestaat hoogstens een paar seconden. Een heel onschuldig mechanisme, nl. dat je je best wilt doen voor een ander - dat je zo wilt zijn zoals de ander je graag ziet, is uiteindelijk dat wat er mede voor zorgt dat een relatie kapot gaat en dat er vervolgens wederzijds onbegrip ontstaat.

Stel een vrouw heeft een bepaald idee over onderwerp A. Zij merkt echter dat haar partner dat niet zo leuk vindt. Hij vindt ook eigenlijk dat een vrouw idealiter niet zo hoort te denken over dat onderwerp. Uit liefde en om haar vriend niet te kwetsen neemt zij langzaam afstand van haar oorspronkelijke idee over A. De man merkt dit, en sterkt zich in de gedachte dat zij echt een goede partner is. Hij ziet ook zijn beeld van hoe een vrouw zou moeten zijn bevestigd, zijn mentale constructie heeft positieve feedback gekregen en wordt daarmee paradoxaal genoeg nog wat dwingender. Precies zo vormt zij zich qua gedachten, ethiek en oordelen precies naar het beeld dat hij van haar heeft. Alles goed en wel, tot de scheiding tussen wat zij echt is en wat hij (en zij vaak ook) denkt dat zij is te groot wordt. Dan leiden alle niet eens zo slecht bedoelde acties tot pijn, teleurstelling en een verbroken relatie. Wanneer de vrouw zich, nu deels onttrokken van de onbewust altijd dwingende verwachting van haar partner, meer naar haar ware aard gaat gedragen, neemt de man een groot verschil waar tussen hoe zij nu is en hoe zij in de relatie was. De denkfout echter is dat het verschil dat hij waarneemt niet tussen hoe zij nu is en hoe zij eerder was is, maar tussen hoe zij echt is en hoe hij steeds meer begon te geloven dat zij was. Dit is een dodelijk mechanisme en vergt veel mentale volwassenheid om het te voorkomen (tot zover dat mogelijk is). Houd in je achterhoofd dat je ooit bent gevallen voor een individu dat nog totaal los van jou stond. Zo iemand moet je niet willen veranderen/vormen. Hoewel dat wel een bijna natuurlijk proces is binnen hedendaagse relaties.