Het is nu een week uit...
Nadat hij de eerste paar dagen thuis heeft geslapen, samen in een bed, met zijn armen om me heen, zag ik in dat dit mij eigenlijk alleen maar onnodig kwelde. Ik heb vorige week woensdag besloten dat ik dat niet zo kon. Heb die dag bij een vriendin geslapen. De volgende dag heb ik hem weg gestuurd en het weekend heb ik weer bij vriendinnen geslapen.
Gister avond ben ik thuis gekomen en hij was al weg. Ik heb gezegd dat ik ook zo min mogelijk contact wil deze week in ieder geval. Hij wil mijn beste vriend zijn en me troosten, maar hij kan mij niet troosten want ik huil om hem...
Nu is al het contact bot, kortaf en koud. praktische dingen over het huis, maar zo wilde ik dat.
Maar ik voel me zo diep ongelukkig...Ben net langs de apotheek geweest voor tabletjes waar ik wat rustiger van word, ik kon me niet eens meer op mijn werk concentreren.
Ik hoop zo, dat hij deze weken dat we elkaar niet gaan zien, inziet dat hij WEL van me houdt en nog WEL gevoelens voor me heeft, maar als ik denk over alle dingen die hij tegen me zegt, denk ik niet dat dat er nog in zit. Ik wil gewoon dat hij weer thuis komt, bij mij, waar hij hoort...
Heb via via gehoord dat hij zelfs zaterdag al een ander meid mee naar het strand heeft gevraagd (wonen in een warm land, vandaar!) maar ze heeft geweigerd.
Was hij echt zo ongelukkig met me als hij zegt? Of is dit uit wanhoop? Ik weet het niet meer.
Hij heeft al die tijd niet gezegd dat hij niet meer van me hield, hij heeft al die tijd gedaan alsof alles goed was..en ik heb helemaal niets aan hem gemerkt.
Ik weet alleen nog maar dat het heel veel pijn doet...
Alles wat ik nu zie brengt herinneringen boven, de meest stomme, kleine dingen, doen me denken aan kleine gebeurtenissen met hem. Een winkel waar we ooit wat kochten, een bar waar we ooit wat drinken, zelfs een stoplicht waar we samen langs reden...
Ik ben een hoopje wanhoop.