Zo, ben net terug van het uitstapje met mijn ex naar een opwekkingsdienst in Leiderdorp bij de Levensstroom. Hier het complete verhaal van een ontmoeting met de ex na drie weken intense ellende van mijn kant.

Het begon allemaal met een sms van haar wat we met het eten deden. Dus ik stuurde terug dat dat nog niet bekend was omdat een vriend van mij mee zou gaan, maar dat ik die niet te pakken kon krijgen. Het was namelijk de bedoeling dat er nog een vriend mee zou gaan. Ze stuurde een sms met de vraag of hij nog wel mee ging. Ik vroeg haar op mijn beurt of ze het erg zou vinden als die niet mee zou gaan. Het antwoord was dat ze dat wat ongemakkelijk vond. Dus ik dacht: nee nee, ik heb niet voor niets zoveel stress gehad vandaag, die gaat nu dus gewoon mee. Ik stuurde haar een sms dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat ik haar op kwam halen. Dus ik netjes op tijd bij haar voor de deur. Nog even een doosje met de laatste spullen naar binnen geschoven en wij op weg. Die vriend liet het echter vlak voor vertrek afweten (achteraf wel fijn).

Het gesprek begon losjes en bleef zo even doorgaan. Nog hier en daar via omwegen wat antwoorden gekregen op prangende vragen en onderweg samen nog wat gegeten. Alles net zoals het drie weken geleden was, vertrouwd, maar nu heel losjes en zelfs leuk! Totaal geen spanningen bij mij, waar ik erg van stond te kijken.

We kwamen precies op tijd op de bestemming aan, of het zo moest zijn. Aan het begin van de dienst werd gevraagd om je naasten even te omhelzen. Oeps, even een ongemakkelijk moment. Heb toen mijn gevoel zover mogelijk uitgeschakeld. Achteraf bleek dat zij dat ook een vreemd gevoel vond, maar niet erg. Verder veel gelachen tijdens de dienst. Helaas raakte het haar niet op de manier die ik had gehoopt, maar dat is een ander verhaal.

Na afloop weer op het gemakje terug gereden en samen nog wat zitten zingen in de auto. Was echt gezellig vreemd genoeg. Het viel me op dat we veel met elkaar spraken, meer dan voorheen. Onderweg kocht zo nog wat lekkers en wat te drinken. Ik op het dooie gemakje terug gereden, terwijl ik normaal het gas onderin trap (excuses). Ze vond het geen probleem had ik het idee. Toen we vlak bij huis waren vroeg ik of ze nog zin had om wat te kletsen of direct naar huis. Ik had verwacht dat ze zou zeggen, graag naar huis. Maar nee ... ze wilde nog wel even kletsen. Huh? Wat? Ok dan! Dus ik het terrein van de Mac opgereden richting ons vaste plekje. Ze zei toen, je gaat toch niet daar parkeren he? Ok, dus ik door naar een andere parkeerplaats. Blijkbaar wilde ze niet met emoties van vroeger geconfronteerd worden.

Na tien minuten zag ik dat ze erg moe werd, dus mijn voorstel was om haar thuis af te zetten. Zo gezegd zo gedaan, drie minuten later stonden we voor de deur. En toen kwam het moment, afscheid nemen. Ze begon zich een beetje onwennig te gedragen. Uiteindelijk eindigde het in een kus op de wang en twee dikke knuffels. Daarop vroeg ik of ze haar hart op een kier wilde laten staan. Daarop pakte ze de deur vast en vroeg hoe groot de kier moest zijn, terwijl ze de deur in verschillende standen zette. Ik zei: "Dat mag jij bepalen", waarop ze aangaf, met lichte tranen in haar ogen, dat ik niet teveel hoop moest hebben.

Ok, stop! Analyse. Ze vraagt hoe groot de kier moet zijn, dus dicht was geen van de opties. Verder moest ik niet "teveel hoop" hebben, en dat is niet "geen hoop". Ligt het aan mij, of bespeur ik nu toch lichte twijfel? Of maak ik mijzelf nu gek en begint de ellende straks weer van vooraf aan?

Dan nu nog het meest bizarre. Ik heb nu het gevoel dat ik erin berust. Ik heb het idee dat ik nu alles van mijn kant heb gedaan om te laten zien dat het nog steeds goed klikt en dat het zelfs leuker kan zijn. Ik denk dat als ze nu weer terug krabbelt dat het dan niet aan mij meer ligt. Of ben ik nu zo relaxed omdat het toch best goed is velopen?

Kortom, ik zit weer in een achtbaan van emoties, maar dit is wel een andere dan afgelopen week. Heb nu in elk geval wel iets meer rust in mijn hoofd.