Hey iedereen!!

Zo'n twee dagen terug van vakantie, het heeft me wel deugd gedaan maar nu begint de stress terug..

Het is namelijk nog exact twee weken voor ik m'n ex terug ga zien. Dan is het een 3-daags feest in z'n dorp waar we elk jaar naartoe gaan. Ik ga morgen mijn weekendkaart gaan kopen, maar zit er al zo'n 2 maand mee in m'n hoofd, ongeveer eind juni begin juli. Zeven september gaat het zo'n vier maand geleden zijn dat ik m'n ex nog gezien heb. Het gaat raar zijn. De laatste keer ik hem gezien heb (fysiek) zijn we nog naar de bios geweest, we waren toen nog samen. We hebben nog geknuffeld en gekust, twee dagen later maakte ik het uit. Het gaat echt enorm raar zijn. Ik heb nog nooit zo lang tegen hem gezwegen en ik heb hem nog nooit zo lang niet gezien in al die jaren dat ik hem ken. Al van begin juli ben ik bezig: Zo moet m'n haar eruit zien, zo wil ik me kleden, zo wil ik me gedragen. Voor jullie lijkt het misschien niet goed dat ik me er zo mee bezig hou, maar ik heb het nodig. Het is langst een kant het enige moment waar ik me kan op voorbereiden, nl. mijn uiterlijk. Ik ben sinds de breuk veranderd (zowel vanbinnen als vanbuiten) en ik wil dat hij dat opmerkt. Dat hij iets heeft van: Heb ik HAAR laten gaan? Wat heeft me bezielt?

Ik kan mijn emoties niet voorbereiden, ik kan die hele avond niet voorbereiden, enkel mijn voorkomen kan ik een beetje voorbereiden. En iets dat ik al helemaal niet kan voorbereiden is zijn reactie. Gaat hij blij zijn me te zien? Gaat hij kwaad zijn? Gaat hij me straal negeren of gaat hij me koeltjes hallo zeggen om me daarna te negeren? Ik weet het niet, ik weet het helemaal niet. Elke mogelijke soort van situatie is al in m'n gedachten de revue gepasseerd. Ook als een soort "voorbereiding". Vier maand is een lange tijd, vooral als je iemand die je nog zo graag ziet al zo lang niet meer hebt gezien en gehoord. Het wordt een test, een zeer moeilijke test om te kijken hoever ik sta in m'n verwerkingsproces en welke emoties me dan te boven gaan komen. Reageer ik zelf koel tegen hem, begin ik tegen hem te roepen, ga ik blij zijn om hem te zien, begin ik te wenen, ... .
Het houdt me wakker. Onbewust. Soms denk ik er bewust aan, maar onbewust houdt het mij wakker, zorgt het voor kriebels in m'n buik als ik eraan denk dat de kans bestaat dat ik hem ga zien. Het feest duurt 3 hele dagen, ik zou hem toch minstens één keer moeten zien? Alleen weet ik niet of die kriebels van blijdschap zijn, of van angst. Of een combinatie van beide? Soms wil ik er niet meer naartoe gaan, naar dat feest, maar dan weerhou ik mezelf van uit te gaan, me te amuseren + dan stel ik de dag dat ik m'n ex eindelijk eens onder ogen kan komen ook veel langer uit, want wanneer is dan de volgende keer dat ik hem ga zien? Met nieuwjaar waarschijnlijk. Als hij dan niet in het buitenland zit, want hij ging een aanvraag doen om voor 4 maand in het buitenland te gaan studeren.

En het moeilijkste aan heel dit verhaal is: Ik ben er zo mee bezig met heel dit gebeuren en waarschijnlijk is het allemaal onnodig en zal het allemaal voor niets zijn geweest. Wie zegt dat hij nog aan mij denkt? Wie zegt dat hij ook nog liefdesverdriet heeft? Het kan heel goed zijn dat ik hem gewoon helemaal niets meer doe als hij me ziet, terwijl ik (ik ken mezelf) daar met knikkende knieen ga staan. Dat is het moeilijkste deel, de moeilijkste vraag: Beteken ik nog iets voor hem, al was het enkel nog maar vriendschappelijk? Is hij nog steeds kwaad of heeft hij de situatie gerelativeerd? Is hij ergens trots op mij omdat ik voor mezelf heb gekozen zoals ik hem in een ultralange mail heb uitgelegd, ook al is hij ervan de pineut geworden. Hij heeft onze hele relatie gezegd dat ik voor mezelf moest gaan, voor mezelf moest opkomen, dat ik moest doen wat ik wou doen, ongeacht wat een ander ervan vond. Ik heb hem uitgelegd dat de situatie die er speelde me kapot maakte en dus voor de eerste keer in m'n leven voor mezelf heb gekozen of ik zat in depressie nummer "ik hou de tel niet meer bij"..

Zulke dingen houden me wakker.. Ze hebben me veranderd... Ik heb mezelf veranderd... Ik word wie ik wil zijn, maar het is een verdomd moeilijke weg om af te leggen, vooral zonder hem... Niet bedoelt op liefdesvlak, maar op vriendschappelijk vlak.. Ik kom er wel, maar soms.. Was het het dan waard geweest dat ik hem ervoor heb moeten achterlaten? Hem, van alle mensen die ik graag zie.. HEM... Mijn maatje, mijn beste vriend.. Tijd kan en zal het uitwijzen... Misschien binnen twee weken al.. ZENUWEN...