Zeven weken geleden maakte mijn vriend het uit na de zoveelste ruzie. We hebben sindsdien geen contact meer gehad (op één sms van mijn kant na).

Ik weet dat hij opgelucht is dat ik uit zijn leven ben. Het doet zo'n pijn dat ik de enige van ons twee met verdriet ben.

Ik huil, voel me depressief etc etc. Ik mis hem. Maar na zeven weken geen contact voelt het allemaal zo raar. Ik weet bijna niet meer wie ik mis. Mijn hoofd en mijn hart volgen elkaar niet. Soms huil ik en dan weet ik niet waarom...

Op het begin was het een soort van overleven. Per dag bekijken of ik nog bestond. Nu, na zeven weken, is het leven mét...
Overleven bracht vechtlust in me naar boven. Minimaal, maar het was er wel. Nu voel ik me alleen maar verslagen. En bang. Niet die paniek zoals op het begin maar bang voor de toekomst. Een toekomst zonder hem. Het voelt alsof ik niets meer ben zonder hem. Ik weet dat het niet zo is.

Het verdriet en de pijn zijn anders na zeven weken. Ik wil zeggen 'erger'. Maar weet niet of dat waar is. Het is 'anders'. Ik huil nog steeds als ik wakker word. En ik mis hem nog steeds de hele dag.

Ik weet dat ik mezelf weer van scratch moet opbouwen. Dat, ook al was het maar één jaar, ik mezelf helemaal verloren ben. Sommige dagen voel ik dat heel sterk, en werk ik aan die opbouw. Sommige dagen lukt me dat totaal niet en verval ik in een compleet moedeloos gevoel.
Het lijkt wel alsof nu het ergste komt, het leven mét.. Ik wil niets afdoen aan dat andere gevoel. Dat was en is afschuwelijk. Al die emoties die zo heftig zijn. Maar zoals ik al zei, het was overleven.

Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat er nog heel veel emoties gaan komen. Ik zie er tegenop! Tegenslagen kom ik altijd te boven. Mijn leven is een reeks van tegenslagen geweest en ik ben ze te boven gekomen. Maar dit depressieve gevoel.. Ook dat heb ik eerder gehad, en heb ik overleefd. Maar hoe? Daar ging heel veel tijd overheen en dat was een vreselijke tijd. Ik zie er zo tegenop.
Het is ook verwarrend. En verblindend. Soms denk ik: 'waarom ben ik nou zo moedeloos? Waarom voel ik me nou zo?' Het kost zoveel energie. En die energie heb ik niet. Die moet ik stoppen in die opbouw.
Ik mis hem. En ik ben bang alleen. Bang om het alleen te doen. Ik mis hem. En het doet pijn dat hij mij niet mist, maar opgelucht is. En daar kan geen ratio tegenop.