Dat mijn vriend is een groot mistery, waarop alleen zei antwoord kan geven, 4.5 jaar is niet niks en dan om het zo op zijn einde te laten aankomen. Tis rot ronduit kut en niet te bevatten, ik heb het met je te doen gozer.
Ik wil me niet eens voorstellen in wat voor zwart gat jij nu aan het vallen bent, je toekomst alles is in 1 x anders
je maatje is niet meer je maatje en zo kan ik wel blijven doorgaan.

Mijn ex zei dat ik haar alles was wat ze zocht en 3 dagen later maakte ze uit omdat haar gevoel weg was dus zo vreemd is dat niet. Ik heb er over nagedacht hoe dat zo ver kon komen , maar waarschijnelijk was ze al bezig met afsluiten van de relatie en wanneer ze er geestelijk mee klaar was dan halen ze de trekker over, voor jouw onverwachts, en nog kloter dat ze het voor jouw op deze mannier doet. Lekker respectloos.
Kzou dan echt niet eens de moeite nemen als iemand mij zo behandelt nog contact te zoeken om er over te praten hoe moeilijk dat ook is. maarja 4,5 zomaar weg gooien is ook wat, maar voor haar blijkbaar niet genoeg.

Ik zou zeggen doe je gordel om en je helm op je gaat een flinke trip maken die LDVD heet, maar je overleeft het wel en klimt wel weeromhoog. Maar goed voor het zover is ben je lekker de sjaak

Vier en een half jaar is een lange tijd. De duur van de relatie in combinatie met je leeftijd doet me vermoeden dat ze ook je eerste echte grote liefde was. Niet makkelijk. En dat is een understatement.

Ik ben je stukje gaan lezen vooral omdat je schreef dat ze het 'over de telefoon' had uitgemaakt. Ik vond dat bizar en was heel benieuwd naar het verhaal erachter. Zelf zit ik hier al meer dan twee jaar te kloten na een relatie die slechts driekwart jaar langer heeft geduurd dan die van jou. Die ook mijn eerste echte grote liefde was. Met die achtergrond kan ik me de telefoon niet goed voorstellen.

Maar veroordelen wil ik het niet. Want of het nou via sms, telefoon of gewoon face to face is, de boodschap verandert er niet door en het is gewoon ultiem zuur om zoiets te horen als je er zelf anders tegenaan kijkt. Gek genoeg is dát iets waar ik geen ervaring mee heb, maar da's een ander verhaal.

Als iemand het na een lange tijd uitmaakt, denk ik dat het vaak zo is dat diegene vooral heeft getwijfeld. Ook voor haar zal het niet iets alledaags zijn om zo'n lange relatie uit te maken. Nok in ieder geval maar met je twijfels over of ze echt van je gehouden heeft. Je blijft namelijk niet zo lang bij iemand van wie je niet houdt. Punt. Ook kun je er vanuit gaan dat dit ook niet voor haar even iets is waar ze overheen stapt en klaar mee is. Hoogstwaarschijnlijk, dan. In mijn ervaring is na een intense en lange relatie, het moment van uitgaan niet het eindpunt. Het is - voor jou - het begin van het einde. Of niet, want soms komen stellen ook weer bij elkaar. Dat is alleen maar om aan te geven dat het moment van uitgaan niet ook per definitie het einde is.

Mja, ik dacht, ik wil je somehow wat houvast geven, maar ik merk dat het me niet erg lijkt te gaan lukken. Vooral omdat ik denk dat ik me kan voorstellen hoe je je voelt. Ik was vier jaar ouder dan jij toen mijn grote liefde en ik uit elkaar gingen (op mijn initiatief nog wel, shame on me) en we zijn nu alweer bijna 2,5 jaar verder. En er is gewoon zoveel dat erover te zeggen is... Dat ik denk dat ik het bij deze samenvatting moet laten: het is nu uit, dat is een gegeven, dat wil niet zeggen dat het daar op korte termijn bij blijft, maar als het weer aan zou gaan, is dit een noodsignaal, iets waar je wat mee moet doen... Als het niet weer aan gaat, heb je een moeizame weg te bewandelen en dat kan láng duren. Don't shoot the messenger. Het goeie nieuws is dat het gevoel wel verandert en hoe lang het ook duurt voordat je er echt overheen bent, in de tussentijd hoef je niet stil te staan en zul je je niet intens rot voelen. Maar de kans is groot dat het ook hét moment is om in korte tijd heel veel wijzer te worden.

Tot zover mijn warrige reactie. Ik schenk me toch nog maar een whisky in.

Well, ik zit weer in mn eentje op mn werk, het is rustig en als het stil om me heen is ga ik er alleen over nadenken...
beelden vliegen door mn hoofd van die mooie tijden die we samen hadden, de goede gesprekken die we samen hadden, al het moois in onze relatie... Waarom heb ik het niet zien aankomen, wilde ze niet dat ik het merkte, hadden we het niet kunnen bespreken, gewoon samen ergens heen gaan en het er samen over hebben...
Was het anders gegaan als ik gelijk naar haar toe was gegaan, had ik er wat aan kunnen doen? Ik weet het niet...
En zal ik het ooit te weten komen?

Dat zijn allemaal dingen die door mijn hoofd spoken.... Ik ben er altijd voor haar geweest en we hbben veel meegemaakt samen... Dat is allemaal voorbij... ik kan de hoop nog steeds niet naast me neer leggen... ik zou zo graag willen dat het goed komt, maar wel op haar initiatief, want als ik haar bel dan werkt het alleen maar averechts....
Zou zij nu ook aan mij denken, zou ze over een paar weken erachter komen dat ze mij tog wel mist, zal ze er achter komen dat het gras aan de overkant helemaal niet groener is.... Ik weet het niet. Ik ben verbannen uit haar leven en ik weet gewoon niet waarom.... Ik begin te beseffen dat ik ook niet verder kan als ik niet weet waarom, maarja ik zal het tog moeten proberen... wie gaat het me anders vertellen? zij? ik weet tog wel dat ze gewoon gelijk weer ophangt.

Maarja het rare is dan dat ze wel tegen me zegt dat als ik voor haar zou staan, dat ze me dan weer in de armen zou vliegen en dat wil ze niet, ze wil ook geen timeout... Ik snap het niet... ze houd nog van me zegt ze, Ik zal altijd een plekje in haar hart hebben zegt ze.....Maar ze wil verder zonder mij...

Ik weet niet of ik de hoop ooit ECHT verlies, want elke dag dat ik thuis kom, dat ik wakker word, hoop ik weer dat ze er weer is. Zal ze over een paar weken, maanden, jaren haar fout in zien.... is het dan te laat?
My mind is working overtime...