het is eruit! Ze heeft een ander... Donderdagmiddag kreeg ik plots een sms van haar, de 60 dagen periode is om, en ze wou me zien om iets belangrijks te vertellen. Ik voelde de bui al hangen en heb haar onmiddelijk gebeld.
Ze klonk vertrouwd, maar toch afstandelijk. In een paar zinnen vertelde ze dat ze begin september iemand anders had ontmoet en dat ze sinds half september een koppel zijn. Ik ben volledig ingestort... Ik was nog veel dermee bezig. Had nog stiekem de hoop dat ze na 60 dagen tot inzicht zou komen. Maar al die tijd dat ik haar heb zitten missen, lag zij al bij een ander. Ik was zo overstuur, dat ze s'avonds nr me toe is gekomen. Hebben nog zitten praten van 22:30 tot half 5.
Het was raar... Zij zat daarbij me, maar ik herkende niets meer van vroeger. Ze rook hetzelfde, ze klonk hetzelfde, maar toch was het zij niet meer. Het is een vreemde geworden. Haar hart was nu bij iemand anders... het deed verschrikkelijk pijn om die afstand te voelen. Maar langs de andere kant had ik het gevoel: ze is echt niet meer waard om over in te zitten.
Uiteindelijk is er veel te veel gezegd...
Over haar relatie nu, over onze relatie vroeger. Over wat ze allemaal had gedaan in de 60dagen. Ik heb 60dagen zitten treuren en eenzaam zijn. Zij heeft zoveel meegemaakt, zoveel gedaan... Sommige dingen maakten me echt misselijk :-s Ik weet wel dat ik me niet hieraan mag spiegelen, maar ik wil ook LEVEN! Over de periode in augustus, wat eigenlijk niks meer voor haar betekend heeft. Over haar gevoel voor mij, dat op een dag in juni volledig over was.
Over hem... Zij vergeleek mij met hem, iets wat ik nooit kon winnen vermits ze verliefd is. Nefast voor mijn zelfvertrouwen... Verder zei ze dat ik haar nooit had behandeld zoals zij verdiende en dat het nu eindelijk wel zo was met hem :-s voelde me echt minderwaardig...
Bottom line is dat ik eindelijk heb ingezien dat er niks meer is om aan vast te houden en dat zij het helemaal niet meer waard is om aan vast te houden. Ze is een vreemde, iemand die ik ooit gekend heb. Er is een berusting... Alleen vecht ik nog iedere dag tegen de eenzaamheid. Ik wil ook weer LEVEN. Spannende dingen beleven, buitenkomen, nieuwe mensen leren kennen...
Voel met je mee, Elmo
Het is hard om ineens in de realiteit getrapt te worden. Die alles vertroebelende hoop houdt je op de been zolang je geen duidelijkheid hebt. Zodra die hoop weg is val je met een keiharde smak op het beton.
Voordeel is wel dat je het nu hebt kunnen bepraten met haar. Je hebt je zegje gedaan en dat is een voordeel vind ik. Helpt je bij het afsluiten.
Bij mij, in een soortgelijke situatie, begon toen eigenlijk pas de verwerking van het hele verhaal. En dat was hard, vechten tegen de eenzaamheid, het verdriet en natuurlijk ook een deel jaloezie. Hoe kan een andere man meer voelen voor haar en waarom verdient hij het dan wel om op nummer 1 te staan, terwijl ik er altijd voor haar ben geweest? Dat soort dingen spoken door je hoofd. Maar je zult merken dat die analyses nergens toe leiden. Uiteindelijk ben je nu alleen en je zult er doorheen moeten en een nieuwe richting in moeten slaan.
Gevoel van minderwaardigheid, je zelfvertrouwen, dat is ook zo'n vaag gedoe. Ik herinner me nog goed dat ik altijd vol zelfvertrouwen zat en me bij andere vrouwen altijd op mijn gemak voelde en altijd leuke contacten had. Nu dat ik alweer een tijdje single ben lijkt het wel alsof ik ineens een heel ander persoon ben en alsof mijn "magic" een beetje verdwenen is. Maar weet je, het zit eigenlijk allemaal in je hoofd, zolang je goed blijft focussen op de juiste stappen, dan komt het vanzelf weer in een rustiger vaarwater.
En dan nog even over dat eenzaamheid. Heb dat ook een lange tijd gehad, omdat ze zo in mijn systeem verweven zat. Als de tijd verstrijkt komt er een moment dat je ermee om leert gaan. Bij mij is het er met vlagen wel weer hoor, dan lijkt het alsof de hele wereld leuke dingen aan het doen is en ik daar maar tussendoor fiets, als het ware. Maar het zijn maar momenten, probeer je te realiseren dat je de dag erop weer beter in je vel zit.
Oh, en dan de laatste, dat vergelijken van ex met nieuwe vriend. Dat soort gesprekken heb ik meteen afgekapt met haar. Dat is super-subjectief. Ik weet zeker dat ik bijvoorbeeld bepaalde kwaliteiten heb die ze in mij zocht en kwaliteiten bij haar nieuwe vriend die ze nu nodig heeft. Het is appels met peren vergelijken..
Hee, blijf schrijven en hang in there!
-change is inevitable-
appels met peren vergelijken
het is zoals jack zegt. ik kreeg te horen dat we eigenlijk niet bij elkaar pasten. toen we elkaar ontmoetten was dat niet zo hoor. ze kijkt nu met een heel andere bril naar je. ze heeft nu een roze bril op. omdat ze verliefd is ziet ze nu alleen de goede dingen bij haar lover. als dat over is komt de realiteit wel weer terug. tuurlijk geeft hij haar nu alle aandacht. en aandacht daar kan een vrouw nooit genoeg van krijgen. dat zij dat soort dingen tegen je zegt doet pijn, is klote, maar neem het met een korreltje zout, relativeer dat. ik weet niet hoelang jullie bij elkaar zijn geweest, maar dat is ook een goeie tijd geweest, maar het is precies zoals ik zeg, het is geweest. hersens zijn slecht in dat soort dingen onthouden, de belevingen met hem zijn nu vers voor haar, het gevoel goed met hem en het verleden wordt weggedrukt of vergeten en hoe je het ook bekijkt jij bent het verleden.
pijn loopt verder...
Bedankt voor jullie reacties... doet deugd om te lezen. Ik had gedacht dat ik na donderdag de klik kon maken in mijn hoofd. Niet meer aan denken, ze is het niet meer waard om over te treuren. Maar ondertussen zijn we 4 dagen verder en ze is niet uit mn hoofd. Erger... der is iemand bijgekomen. Het blijft maar malen in mn kop. Het is te belachelijk voor woorden. Ookal herkende ik haar niet donderdag en was ze eigenlijk een vreemde, toch blijft ieder woord van die avond nazinderen.
Ook heb ik 60 dagen volgehouden. Een eigen blog, dag per dag volgeschreven, een aftelkalender dag na dag weggestreept. afgeteld... En nu de periode om is, voel ik me precies nog slechter dan de dag toen ze me verliet. Het zit zo gewrongen in mn hoofd en wordt er nog ieder moment van dag mee geconfronteerd. Als ik nu door mijn blog lees, en ik zie de dagen voorbij schuiven en lees wat ik gedaan heb op die momenten, dan weet ik nu dat op het moment dat ik haar zo zat te missen, zij al bij een ander was. Afgedankt! Het is logisch dat als liefde weg is, dat het leven doorgaat... Maar niet voor mij... Ik ben nu 4 maanden ouder en kan nog steeds niet verder. De relatie die we hadden stelde niet meer veel voor, dat wist ik zelf ook. maar toch zit ik hier nog te treuren om iets dat eigenlijk geen betekenis meer had. Ik leef nog steeds alsof ze hier was... dat is niet leven, want zij is er niet meer...
ik ken het gevoel
Je bent net als ik. In je hoofd weet je het antwoord, maar je gevoel kan of wil dat niet accepteren. Het is allemaal zo moeilijk, dat weet ik al te goed. En dat gevoel dat je hebt herken ik ook. Je leeft nog steeds alsof zij er is. Dat heb ik ook. En vaak doet het nog meer pijn als je dan beseft: ze is er niet meer. En ik zit ook vaak te denken: een leven zonder mijn ex is mogelijk, maar lijkt zinloos. Misschien moeten we vaker denken: er was een leven voor hun, dus moet er ook een leven na hun zijn. Al lijkt dat nu niet zo.
Ik ken het gevoel, echt. Het leven voelt nu niet als leven, maar als overleven. Ik kan je helaas nu geen goede raad geven, maar ik wil je heel veel sterkte wensen.