K*twijf dat ze is! We zaten samen op een feestje van een goede vriendin.
Juist die kerel waar ze, volgens eigen zeggen zo een bloedhekel aan had tijdens onze relatie - een redelijk goeie kameraad van me - zat ze gisteren op het einde van de avond mee te knuffelen en tegen op te paaien. En hij kussen in der nek aan het geven en me aan het 'toelachen'.
M'n maag draaide als ik het zag gebeuren. Maar ik heb me er niet mee gemoeid. Ze doet wat ze wilt, het is immers uit. Echter, in m'n gevoel wou ik ze allebei gewoon met de koppen tegen de muur slaan. Belachelijk hoe hypocriet ze nu weer was. Wat moet ik nog van dat wijf geloven / geloofd hebben? Aarrgh, kotsmisselijk maakt ze me met haar kinderachtige gedoe.
Ik ga er niet meer naar toe, ik wil ze gewoon niet meer zien. Klein kind! bwaargh.

Respect voor mezelf, zelfs op de zwaarste momenten, zit nog net iets hoger dan wat zij aan mij getoond hebben gisteren.

Heb ik gelijk of niet?