Hoe zal ik beginnen met een verhaal waarvan ik zelf
vind dat ik niet moet schrijven?
Hoe kan ik in woorden uitleggen hoe ik me voel en wat
ik wil en hoop, terwijl ik het eigenlijk niet wil?

Ik typ hier, en wil het je meteen mailen en
vragen..alles..zoveel. Dingen waar ik antwoord op
wil, maar het antwoord zou niet genoeg zijn. Wat ik
wil bereiken is iets heel anders dan een antwoord op
een vraag. Wat ik wil bereiken is een verandering in
wat er is gebeurd. Maar niemand kan het veranderen.

Hoe kan ik dit schrijven, terwijl mijn hart klopt bij
het idee weer een contact te hebben, waarvan ik
tegelijkertijd weet dat het waarschijnlijk niet
anders zal zijn dan voorheen?

Waarom is het voor mij steeds moeilijker geworden
terwijl ik dacht dat het goed met me ging, en steeds
beter?

Ik heb je brief die je me ooit typte weer gelezen en
het was een warrig verhaal waar in uitblonk dat je
van me hield. En ik was zeker in de veronderstelling
dat je altijd van me zou houden. Tot de dag, de tijd
was gekomen, dat ik besefte dat het niet waar was. Ik
besefte dat je niet meer van me hield. Ik besefte dat
je niet meer aan me dacht, zoveel als ik elke dag nog
aan jou dacht. Dat jij misschien heel anders bent,
dan ik dacht. Want ik dacht dat jij en ik hetzelfde
waren. De liefde tussen ons was een herkenning van
mij in jou, en jou in mij. En die liefde vervulde mij
zo erg, dat het sinds de dag ik die liefde van jou
niet meer voel mij ongelooflijk leeg en vooral
verlaten voel. Want ik dacht dat je altijd bij me
was..zelfs al zag en hoorde ik je nooit.

Ik heb je foto weer bekeken, die waarop wij zoenden
en alles wat ik voelde was...blijdschap.
Af en toe wil ik zo graag nog eens meemaken wat er is
gebeurd. Ik denk dan dat ik het anders zou doen, maar
weet dan ook niet wat.
Want ik heb zo genoten van de liefde die ik van jou
kreeg, en ik werd helemaal warm en gelukkig als ik
alleen als je naam in mijn gedachten zei.

En jouw naam zal ik nooit vergeten. Nog wil ik elke
dag jou naam roepen, en aan iedereen vertellen dat ik
nog van je hou, Nog meer dan toen ik je kende. Is dat
vreemd? Ik vind van wel.
Ik vertel nooit meer dat ik van je hou, ook niet aan
mezelf. Ik tril bij het schrijven van dit stuk, omdat
het is alsof ik je dit zeg. En de behoefte om jou
gewoon even vast te houden is sterker dan ooit. Ik
wil niks van je, als ik je alleen maar af en toen kon
voelen of ruiken. Is dat vreemd? Nee, ik vind van
niet.
Weet je nog toen jij bij me kwam, en we in de keuken
stonden en niet wisten wat we moesten zeggen. Alleen
maar dommig lachten en elkaar vasthielden. Toen
hadden we geen woorden nodig. We wisten het wel.

Waar jij bent, zal ik nooit zijn. Maar ik hoop nog zo
vaak, eigenlijk, als ik eerlijk ben elk moment dat ik
leef, dat jij zal zijn waar ik ben.

Zal ik dit snel mailen? Zal ik dit weer doen? En dit
allemaal aan jou geven. Als ik overweeg waarom ik het
zou doen, kan ik geen antwoord vinden. Misschien hoop
ik op iets, dat anders zal zijn dan voorheen, zodat
ik me niet meer zo voel. Of iets, dat anders zal
zijn, waarbij ik mijn gevoel niet meer hoef te
verwaarlozen. Dat bestaat niet denk ik.

Je mag dit bewaren of weggooien. Je kan er ook niks
mee doen. Ik wil je niet vragen om mij te vertellen
hoe jij erover denkt, maar als ik dit typ, doe ik dat
toch.

Wij hadden het begin,...

Ik wil je wel eens vertellen, wat ik allemaal voelde
in de afgelopen maanden. Soms wil ik wachten en de
liefde gewoon bewaren...maar hoe langer ik wacht, hoe
meer ik me afvraag hoe lang nog, en vooral waarop ik
wacht.

....ik dacht dat wij een liefde hadden die niemand
kent. Dat wij iets deelden wat uniek was en niemand
kan begrijpen en zo goed dat we daar zeker voor
zouden kiezen. Ik dacht dat jij net zoals mij was, en
daarom kon ik zoveel van je gaan houden..nog steeds,
omdat ik mij in jou herkende.

Ach...
laat maar....

Ik zeg geen sorry meer,...want ik doe je toch geen
pijn door te zeggen dat ik van je hou?