Bijna een jaar geleden dat wij elkaar voor het eerst weer ontmoetten...na ongeveer 10 jaar dan.
Ik was zo zenuwachtig om je weer te zien, alhoewel, ik had allerlei emoties. Ik was helemaal in de war en voelde dat ik een verkeerd pad op was gegaan, maar ik wilde tevens niet meer terug.

Ik zag je daar zitten, en mijn hart klopte bijna mijn lichaam uit. Ik had nog even snel een pakje sigaretten gekocht, en dat was ook maar goed. We dronken koffie en rookten, praatten en lachten. Eigenlijk wilde ik al vanaf dat moment nooit meer zonder je.

We bleven zo lang mogelijk bijelkaar die dag. We zoenden niet, we lachten en keken elkaar aan. Als ik naar het toilet ging, in het cafe waar we ondertussen naar toe waren gegaan, lachte ik naar mezelf in de spiegel en vergat alles om me heen, alles wat mijn leven was. Ik voelde me fantastisch. Ik wilde altijd in die dag, in dat cafe, samen met jou blijven. Dit was mijn leven. Jij was mijn leven.

...heel soms ruik ik een man die dezelfde geur als jou draagt (weet nog steeds niet de naam maar dat wil ik ook niet weten..straks ben ik zo gek om het te gaan ruiken in de winkel ofzo..of erger,...kopen).
Maar eh, toen ik vandaag een ijsje at, zat er een vent van 70 naast me..en hij rook zo!! Heerlijk!!!!! Dus ik wilde wel even met hem praten, en met mijn ogen een beetje ergens anders op gericht..was het net alsof ik naast jou zat. Ik ga weer te ver he...

Hoe zal ik beginnen met een verhaal waarvan ik zelf
vind dat ik niet moet schrijven?
Hoe kan ik in woorden uitleggen hoe ik me voel en wat
ik wil en hoop, terwijl ik het eigenlijk niet wil?

Ik typ hier, en wil het je meteen mailen en
vragen..alles..zoveel. Dingen waar ik antwoord op
wil, maar het antwoord zou niet genoeg zijn. Wat ik
wil bereiken is iets heel anders dan een antwoord op
een vraag. Wat ik wil bereiken is een verandering in
wat er is gebeurd. Maar niemand kan het veranderen.

Hoe kan ik dit schrijven, terwijl mijn hart klopt bij
het idee weer een contact te hebben, waarvan ik