Bijna een jaar geleden dat wij elkaar voor het eerst weer ontmoetten...na ongeveer 10 jaar dan.
Ik was zo zenuwachtig om je weer te zien, alhoewel, ik had allerlei emoties. Ik was helemaal in de war en voelde dat ik een verkeerd pad op was gegaan, maar ik wilde tevens niet meer terug.

Ik zag je daar zitten, en mijn hart klopte bijna mijn lichaam uit. Ik had nog even snel een pakje sigaretten gekocht, en dat was ook maar goed. We dronken koffie en rookten, praatten en lachten. Eigenlijk wilde ik al vanaf dat moment nooit meer zonder je.

We bleven zo lang mogelijk bijelkaar die dag. We zoenden niet, we lachten en keken elkaar aan. Als ik naar het toilet ging, in het cafe waar we ondertussen naar toe waren gegaan, lachte ik naar mezelf in de spiegel en vergat alles om me heen, alles wat mijn leven was. Ik voelde me fantastisch. Ik wilde altijd in die dag, in dat cafe, samen met jou blijven. Dit was mijn leven. Jij was mijn leven.

Je bracht me thuis, en....in de auto zoenden we. Ik voelde me net 16! Een snelle zoen..en snel weg. Zo gelukkig heb ik me nog nooit gevoeld.
Het ging niet om het zoenen..het was echte liefde. Liefde op het eerste gezicht! Liefde op het eerste gezicht, terwijl we elkaar al kenden. Liefde op het eerste gezicht, terwijl het niet kon.

In tweestrijd.

Een jaar geleden heb ik jou ontmoet. De tijd dat we 'bijelkaar' waren is nu echt korter dan dat we 'uitelkaar' zijn.

Ik hou nog steeds van je, dat weet je. Niet minder. Niet minder dan toen ik je kende.

Zetta