Ik zit al een tijdje te lezen, gewoon om mijn gedachten op een rij te zetten.

Na te denk en over mijn rol in het geheel, en niet alleen van afgelopen donderdag want dat was de druppel die de emmer over deed lopen,maar meer naar de laatste tijd in zijn geheel.

Want ook al voelde het heel goed tussen ons, en kon ik me kwetsbaar opstellen als we ruzie hadden was ik vaak wel degene die ging praten als brugman. Ik kan niet lang boos blijven op die man, durf er over heen te stappen en te zeggen waar ik het fout had. Hij gebruikte zijn boosheid om afstand te scheppen, en ik maar trekken zeg maar. Met daarna vaak een klein stemmetje in mijn hoofd, kiest hij wel voor mij, wil hij me wel.

Ik moet loslaten, en echt dit is dag 2 zonder contact (uitzonderlijk) en al wordt ik hier gek van, ik weet ook dat ik zo niet verder wil/kan. Er zijn issues en misschien komt het ooit goed maar daar moet ik me niet op richten. Dan blijf ik hangen in het verkeerde.

Maar wat ik gewoon weer moet doen is geloven in mezelf, heb net wat mooie reactie gelezen op een blog en voor mij klopt het gewoon. Voordat ik hem leerde was ik ook blij met mijn leven, met mezelf en de laatste tijd ging ik mezelf steeds minder leuk vinden.

Ik moet niet blijven hangen in die vier jaar, ik moet mezelf terugvinden, en niet om hem terug te krijgen maar om te behouden wat eens van mij was. Ik ben degene die zo is geworden, aan mij ook de schone taak om dat weer teweeg te brengen.