Het is nu een dikke maand uit met mijn vriendin. Zoals in mijn vorige blog beschreven staat zijn we samen tot de conclusie gekomen dat we beide ongelukkig zouden blijven als we met de relatie door zouden gaan. Ik voelde me hier goed bij, afgezien van de eerste paar dagen. Ik sliep beter, ik studeerde af en ik kreeg een baan, waar ik net een week mee bezig ben. In de tussentijd wel mijn dipmomenten gehad, maar het lijkt alsof alle relaties in mijn vriendengroep kapot gaan, dus als er een dip is, kan ik veel steun vinden en, ook niet geheel onbelangrijk, veel steun geven. Ik had meer zelfvertrouwen dan tijdens de relatie. Maar ik heb het gevoel dat dit gister in 1 keer kapot is gemaakt. Ik doe een training bij een callcenter (Niet de beste keuze, maarja geen werk, crisis etc) en ik was super gemotiveerd en deed erg mijn best. Gisteren werd ik apart genomen door de trainer, waar hij mij vertelde dat het leek alsof ik de hele training als een grap zag, dat ik niet gemotiveerd was, teveel grapjes maak etc etc etc. Hij zei zelfs "ik snap niet dat JIJ door de sollicitatieprocedure bent gekomen". Je hebt hierbij je laatste waarschuwing. Als ik vanaf volgende week iets merk, dan is het exit.

Pardon? En bedankt! Zo motiveer je je werknemers! Sinds gister alleen maar een naar gevoel aan dit gesprek, super slecht geslapen, waarbij ik droomde dat mijn ex terug kwam bij me. Ik moest een tijdje op haar wachten, want ze kwam te laat op de afspraak, maar toen ze er was, was alles weer koek en ei. Toen werd ik wakker en heb sinds ongeveer 3 weken liggen huilen als een klein kind.

Nu denk ik dus dat ik onbewust een verkeerde houding af gaf op mijn werk, omdat ik na 3 maanden niks doen eindelijk een baan en afleiding gevonden had, waarbij ik mijn ex sneller kon vergeten. Wat zal ik doen. Zal ik die trainer ervan op de hoogte stellen dat ik onbewust mijn houding fakete, vanwege een diepgewortelde pijn, die er dus net keihard uitkwam?